Vikan - 06.05.1965, Blaðsíða 47

— Jaeia, ef frú Flake vill ekki vera
í marki, er ég hræddur um, að hún
verði bara að horfa á. Það er eina
staðan á vellinum, sem við höfum
handa henni. Það geta ekki allir
leikið stöðu miðframvarðar. Já,
gjörið svo vel. Segið henni, að ég
yrði mjög þakklátur, ef hún vildi
gera þetta aðeins að þessu sinni.
Ég er viss um, að hún verður mjög
góð — réttur vöxtur og allt það.
Kærar þakkir, ungfrú Philby. Smith-
ers ofursti tók upp vasaklút og
þurrkaði sér um ennið. — Fyrirgef-
ið. íþróttir og góðgerðarstarfsemi
er alltaf iðkuð mikið í bönkum.
Jæja, svo við snúum okkur aftur
að því — hann bandaði frá sér
hendinni — eins og þér segið, það
er mál til komið að snúa sér að
smyglinu. Nú til að byrja með skul-
um við aðeins taka England og
sterlingsvæðið, sem er í sjálfu sér
alveg nógu stórt. Við erum með
þrjú þúsund manna starfslið í bank-
anum, herra Bond, og hvorki meira
né minna en eitt þúsund þar af
vinna í gjaldeyriseftirlitinu. Þar af
erum við að minnsta kosti fimm
hundruð, meðtalinn minn litli hóp-
ur, sem gerir ekkert annað en kom-
ast fyrir ólöglegar hræringar (
gjaldeyri og tilraunir til smygls og
til að fara í kringum okkur í gjald-
eyriseftirl itinu.
— Það er töluvert. Bond bar það
saman við leyniþjónustuna, sem
hafði alls tvö þúsund manna starfs-
lið. — En getið þér gefið mér dæmi
LILJU
LILJU
LILJU
LILJU BINDI
ERU BETRI
Fást í næstu búS
uKgfrú yndisfríð
b$5ur yður hið landsþekkta
koiiíekt frá.NÓA.
HVAR ER ÓRKIN HANS NOA?
PaX cr a>tat aamt lcltmrinn 1 hfnnl Vht-
istrtff odkar. Uto hcttir iaUS írldna turni
Kíj elnlivcrs iteSiSr I ’blaSlnn oe helttr
verBIarémm lunda þelm. scm eettír
iirkjha. VcttlWWlIn .era rtír kon-
i|t, iellnr al hérta kontekU, ok.
púkiutm er’aoJmM saírasUíiertr-
Msl
WAltfittl
ðtein •* á
SlSait ar OreftS v»r Uant verBUnnln:
Berglind Snorradóttir,
Skipasundi 1, Rvík.
Vinninganna má vitja í skritstofu
Vikunnar. 18. tbi.
um svona smygl? Gullsmygl. Ég
skil það ekki almennilega.
— Sjálfsagt. Smithers ofursti tal-
aði nú með lágri, þreytulegri röddu
þess manns, sem hefur of mikið
að gera í þjónustu ríkisstjórnar sinn-
ar. Þetta var rödd sérfræðingsins í
ákveðinni grein löggæzlu. í henni
fólst, að hann þekkti flest það, sem
þessu máli kæmi við, og gæti get-
ið sér til um afganginn. Bond þekkti
þessa rödd vel. Þetta var rödd
fyrsta flokks opinbers starfsmanns.
Þrátt fyrir allt var Bond farið að
geðjast vel að Smithers ofursta. —
Allt í lagi. Við skulum segja, að
þér hafið gullstöng í vasanum um
það bil eins stóra og tvo Players-
pakka. Þyngdin er um það bil 5.25
pund. Við skulum ekki hugsa um
það í bili hvaðan þér hafið það —
hvort þér hafið stolið því eða erft
það eða hvað. Þetta er 24 karata,
sem við köllum þúsund fína. Jæja,
lögin segja, að þér eigið að selja
Englandsbanka þetta gull á á-
kveðna verði, sem er tólf pund á
únsuna. Þetta væri um það bil þús-
und punda virði. En þér eruð ágeng-
ur. Þér eigið vin, sem fer til Ind-
lands eða þér kannizt við flugmdnn
eða flugfreyju, sem flýgur til Aust-
urlanda. Allt, sem þér þurfið að
gera, er að hluta gullstöngina nið-
ur í þunnar skífur eða plötur — og
þér eigið sjálfsagt ekki í erfiðleik-
um með að finna einhvern til að
gera það fyrir yður, — og saumið
þessar plötur, sem væru minni en
spil, í bómullarbelti. Og svo borg-
ið þér vini yðar fyrir að íklæðast
beltinu. Þér getið auðveldlega borg-
að honum hundrað pund fyrir við-
vikið. Vinur yðar flýgur til Bombay
og hittir svo fyrsta málmsalann á
kauptorginu. Hann fær hjá honum
eitt þúsund og sjöhundruð pund fyr-
ir gullstöngina yðar og þér eruð
töluvert ríkari en með því að skipta
við Englandsbanka. En takið eftir
því, Smithers ofursti bandaði frá
sér með pípunni, — að þetta er að-
ins sjötíu prósent ágóði. Strax eftir
stríðið hefðuð þér auðveldlega get-
að fengið þrjúhundruð prósent. Ef
þér hefðuð gert þetta sex sinnum
á ári gætuð þér dregið yður í hlé
núna.
— Hversvegna er svona hátt verð
í Indlandi? Bond langaði svo sem
ekkert til að vita það, en honum
datt í hug, að M gæti átt það til
að spyrja um það.
— Það er löng saga. í stuttu
máli sagt. Indland hefur minna af
gulli, sérstaklega fyrir skartgripa-
iðnaðinn en nokkurt annað land.
— Er þetta umfangsmikil verzl-
un?
— Gríðarlega. Rétt til að gefa yð-
ur hugmynd, get ég sagt yður það,
að Indverska leyniþjónustan og toll-
verðirnir þar náðu fjörutíu og þrjú
þúsund únsum árið 1955, og ég
efast um að það sé eitt prósent
af verzluninni. Gullið streymir inn
í Indland frá öllum heimshornum.
Nýjasta aðferðin er að fljúga með
það frá Macao og henda þvt niður
í fallhlíf á ákveðnum stað — svo
sem tonni í einu — eins og við
köstuðum birgðum til neðanjarðar-
hreyfinganna, meðan á stríðinu
stóð.
— Einmitt. Get ég víðar fengið
gott verð fyrir gullið mitt?
— Þér getið fengið þó nokkrar
þóknanir ( flestum löndum — Sviss,
til dæmis — en það er ekki ómaks-
ins virði. Indland er ennþá rétti
staðurinn.
— Einmitt, sagði Bond. — Ég held
að ég hafi skilið þetta. Og hvað
er nú yðar sérstaka vandamál?
Hann hallaði sér aftur á bak og
kveikti í sígarettu. Hann var tölu-
vert spenntur að heyra um Auric
Goldfinger.
Harður, slóttugur svipur færðist
yfir augu Smithers ofursta. Hann
sagði: — Maður nokkur kom til Eng-
lands 1937. Hann var flóttamaður
frá Riga. Hét Auric Goldfinger.
Hann var aðeins tvítugur þegar
hann kom, en hlýtur að hafa ver-
ið snjall náungi, því hann fann á
sér, að Rússar myndu áður en langt
um liði gleypa landið hans. Hann
var gimsteinasali og gullmiðlari að
atvinnu, eins og faðir hans og afi.
Hann hafði dálitla peninga og
sennilega eitt af þessum gullbelt-
um, sem ég var að segja yður frá.
Ég held ég megi segja, að hann
hafi stolið þv( frá föður sínum.
Jæja, skömmu eftir að hann hafði
fengið borgararétt — þetta var
meinleysisnáungi með nytsamt starf
og átti í engum erfiðleikum með að
fá pappírana sína — byrjaði hann
að kaupa litlar veðlánabúðir um
allt landið. Hann réði í þær stna
eigin menn, borgaði þeim vel og
breytti nafni fyrirtækjanna ( „Gold-
finger", svo breytti hann verzlun-
unum og tók að selja ódýra skart-
gripi og kaupa gamalt gull. Þú
þekkir staðina: „Kupum gamalt
gull hæsta verði, ekkert of lítið,
ekkert of stórt". Og þetta gekk vel
hjá honum. Hann valdi sér beztu
staðina, nákvæmlega á línunni milli
gatna hinna auðugu og lágstétt-
anna, snerti aldrei stolna muni og
hélt góðri samvinnu við lögregluna
hvar sem var. Hann bjó í London
og fór milli verzlananna sinna einu
sinni ( mánuði og safnaði saman
öllu gullinu. Hann hafði engan á-
huga fyrir skartgripunum Hann lét
undirmenn sína fara með þá eins
og þá lysti. Smithers ofursti leit (
spurn á Bond. — Maður gæti látið
sér detta í hug, að þessi nisti, gull-
krossar og þessháttar dót séu ó-
sköp smávægilegir hlutir. Þeir eru
það líka, en þeir safnast saman,
ef þér eigið tuttugu litlar búðir og
hver um sig kaupir kannske tólf
bita og mola á hverri viku. Jæja,
svo kom stríðið og Goldfinger varð
eins og allir aðrir skartgripasalar
að tilsegia gullbirgðir sínar. Ég
fletti þessu upp ( skýrzlunum okkar
og hann hafði aðeins fimmtíu úns-
ur fyrir alla keðjuna! Það var nóg
til að sjá fyrirtækium hans fyrir
nauðsynlegustu birgðum. Auðvitað
var honum leyft að halda þessu.
Meðan á stríðinu stóð, stýrði hann
verkfæraverksmiðiu í Wales — langt
( burtu frá víglínunni, en hélt eins
mörgum fyrirtækjum sínum starf-
andi og hægt var. Svo, þegar frið-
urinn var saminn, tók Goldfinger til
óspilltra málanna. Hann keypti sér
hús, virðulegt hús í Reculver, við
mynni Thames. Hann keypti sér
einnig togara og gamlan Silver
Gosht Rolls Royce — brynvarðan
b(l, gerðan handa einhverjum Suð-
ur-amerískum forseta sem var drep-
inn áður en hann gæti tekið við
honum. Hann setti þar upp litla
verksmiðju, sem hann kallaði Tham-
et málmbrennzlustöðina og mann-
aði hana með þýzkum málmefna-
VIKAN 18. tbl. 47