Vikan - 06.05.1965, Blaðsíða 49

&arvjfé$k
APPELSÍN
SÍTRÓN
L I M E
Svalandi - ómissandi
á hverju heimili
með mig! Ég er ekki fangi þinn,
hrópaði Ann um leið og Jan
þrammaði niður eftir garðinum.
Hann snéri snögglega á hæl og
kom aftur og skók hnefana
framan í hana.
•— Þú gerir það sem þér er
sagt, eða þú skalt hafa verra af,
sagði hann ógnandi. Allt í einu
linaðist líkami Ann og handlegg-
ir hennar féllu máttlausir niður
með síðunum í hreinni uppgjöf.
Allur uppreisnarandi var henni
horfinn. Foster kallaði í bílstjór-
ann sinn; það marraði í malar-
bornum gangstígnum undir
þungum fótum hans og bíllinn
var settur í gang. Ann var kyrr
á svölunum, þar til vélarhljóðið
dó út þar sem General Alten
Street endaði og kínverska hverf-
ið byrjaði. Sporðdrekinn tísti
ellefu sinnum.
Kiukkan var næstum níu.
Ólga hafði gripið um sig í þessu
heimshorni og reis með kvöld-
golunni. Veizlan um borð í Tjald-
ane var rædd í hverju húsi og á
götum borgarinnar, í húsum
Hollendinga í General Alten
Street, á hrörlegum timbursvöl-
um kínverska hverfisins og bjög-
uðum bambushreysum eyjar-
skeggja. Það var enginn í klúbbn-
um. Allir meðlimir hans voru
heima að hafa fataskipti. Á setri
sendiherrans hreyfðust skuggar
til og frá á bak við hvít glugga-
tjöldin, þar sem sendiherrann og
kona hans voru að skartklæðast
með aðstoð þjónaliðsins. Allstað-
ar var verið að flytja til tölur,
og gömlum betri fötum var
breytt í snarhasti. Karlmennirn-
ir voru orðnir feitari af of mikl-
um bjór eða grennri af malaríu-
kasti, og konurnar höfðu annað
hvort fitnað í letilífi hitabelt-
isins eða horazt af veikindum og
leiðindum. Barnfóstrurnar fóru í
sendiferðir til Toko Batavía, búð-
arinnar niður við höfnina, þar
sem hvíta fólkið keypti ekki að-
eins niðursuðumatinn og áfeng-
ið, heldur einnig innflutta sápu,
ilmvötn og púður. Sagami, jap-
anski rakarinn, klippti í óða önn
hár þeirra, sem trassað höfðu
hárskurðinn, en konan hans þaut
með krullujárnið frá einu húsinu
til annars, til þess að krulla ljóst
hár hollenzku kvennanna og
greiða það á þann hátt, sem hún
kunni. Markaður hinna innfæddu
var ólgandi haf af allskyns lykt,
hljóðum og hávaða. Nýir kyrtl-
ar, ilmolíur og blóm voru keypt
og seld undir daufu skini gas-
lampans. Þótt hinir innfæddu
væru aðeins áhorfendur veizl-
unnar vildu þeir búa sig í sinn
bezta skrúða. Bílar af öllum gerð-
um og aldri komu þjótandi frá
öllum stöðum eyjarinnar. Þeir
stönzuðu við Toko Montor, og
innfæddu bílstjórarnir stukku út
til að fylla allskonar tindunka
með benzíni. Frá fjarlægum
þorpum komu raðir eyjarskeggja
eftir þröngum krákustígum,
hlæjandi og reykjandi, með vasa-
luktir eða frumstæða strákyndla,
ilmandi af öllum hinum undar-
legu lyktum Austurlanda. Tré-
trumburnar voru teknar fram til
þess að boða þessu góðu tíðindi
frá þorpi til þorps, og allir
gegndu kallinu, gangandi eða
hjólríðandi. Stór hópur var þeg-
ar setztur að á hafnarbakkanum,
spenntur en þolinmóður, eins og
beðið væri eftir leiksýningu.
Sumir karlmennirnir voru jafn-
vel með slagsmálahana sína með
sér, svo þeir gætu líka skemmt
sér, og hver kona leiddi börn
sín og hafði yngsta barnið sof-
andi eða sjúgandi í fanginu. Kín-
verjarnir, trúir sinni köllun sem
verzlunarmenn, höfðu komið sér
upp frumstæðum verzlunum,
nokkurskonar umferðaeldhús-
um og báru úrval af sælgæti og
tilbúnum mat í bambuskörfum
á öxlunum. Endrum og eins var
flugeldi skotið. til þess að reka
burtu hvern þann illan anda, sem
einnig hefði komið til þess að
horfa á veizlu hvita fólksins, og
þar var rífandi sala í nýjustu
nýjung borgarinnar: Litlum ten-
ingum af bleiklitum rjómaís á
pinnum.
Um borð var áhöfnin önnum
kafin við að breyta efra þilfar-
inu í skrautlega einnar nætur
paradís, og áhorfendurnir niður
á hafnarbakkanum störðu á þá
með opnum munni. Þetta var
undarleg blanda af kínverzkum
lömpum, marglitum pappírs-
strimlum, lituðum rafmagnsper-
um eins og í skemmtigarði, og
klofnum bambus að hætti inn-
fæddra. Hofmeistarinn sagði
drengjunum frá klúbbnum fyrir
verkum, þeir voru ráðnir sem
þjónar en káetudrerigirnir af
Tkildane höfðu nóg að gera við
að setja upp borð og stóla á aft-
urþilfarinu. Þessi skræku hljóð,
sem bárust neðan úr lestinni,
voru frá þeim Fernando, Alfredo
og Miguel, þremur hásetum sem
voru að hressa upp á það sem
þeir kunnu í dansmúsík.
Vörubílarnir frá Lombok voru
loksins komnir. Þeir höfðu tek-
ið farma sína af nýjum kúlíum
og voru lagðir af stað heim aft-
ur. Kúlíunum var þvert um geð
að fara af staðnum, að missa af
veizlu hvítu mannanna; að vera
ekið burt eins og nautpeningi
eftir myrkum, ósléttum og ó-
þekktum vegi, fram hjá ókunn-
um þorpum og pálmalundum og
eftir sofandi og framandi rísökr-
um.
Ahmet heppnaðist að komast
á sama bíl og Fong. Honum var
það nokkurt öryggi. Wajang litli,
sonur hans, var sofnaður milli
fóta hans, þrátt fyrir óþægindi
ferðalagsins, og faðir Ahmets var
einnig sofnaður, en Ahmet hafði
mestar áhyggjur af því, að hann
hafði misst sjónir á eldri konu
sinni og hinu dýrmæta bambus-
búri með öndunum. Hún varð
BRILLO
stálsvömpum sem
GLJÁFÆGIR
potta og pönnur jafnvel
fljótar en nokkru sinni
fyrr.
VIKAN 18. tbl. ^0