Vikan - 20.05.1965, Blaðsíða 30

— ég hef ekki séð þessa andskot-
ans tösku þína og hér vinnur eng-
in stúlka. Ef þú lætur einhvem
snúa á þig, er það þitt mál en
ekki mitt.
— Þú ert lygari!
Beggs kastaði sér áfram. Þetta
var ekki árás; handleggir hans
voru framteygðir í bæn, ekki of-
beldi. Hann hrópaði á manninn
og maðurinn gekk fyrirlitlega
burt. Hann fylgdi honum eftir og
maðurinn sneri sér við og sagði
ljót orð. Þá tók Beggs að kjökra
og barþjónninn andvarpaði
þreytulega og sagði: — Nei, þetta
er nú einum of mikið! Hann tók
um handlegg Beggs og stjakaði
honum í átt til dyra. Hann tók
yfirhöfnina hans niður af snaga
og kastaði henni á eftir honum.
Beggs hrópaði, en barþjónninn
ýtti honum áfram. Þegar þeir
komu til dyra. hrinti barþjónn-
inn honum snöggt út á götuna.
Dyrunum var skellt í lás og
Beggs barði á þær með hnefan-
um. en aðeins einu sinni.
Svo rétti hann úr sér á gang-
stéttinni og fór í frakkann sinn.
Það voru sígarettur í vasanum,
en þær voru kramdar og ónýtar.
Hann fleygði pakkanum í götu-
ræsið.
Svo gekk hann af stað.
Hann mundi eftir stigunum.
Þeir voru þrír og auðveldir við-
fangs þegar hann var ungur og
nýgiftur og Edith beið eftir hon-
um uppi. Brattari, þegar hann
hafði drukkið hjá Mike eftir at-
vinnulausan dag. Nú voru þeir
endalausir; Everesttindur úr tré.
Hann var orðinn blásmóður, þeg-
ar hann komst að íbúðardyrun-
um.
Hann bankaði og eftir stundar-
korn kom kona, sem gat hafa ver-
ið móðir Edith, og opnaði dyrnar.
En þetta var Edith. Hún starði
á hann og strauk linar, gulgráar
hárlufsurnar frá andlitinu og
mögur hönd hennar fitlaði við
lausan hnapp á óhreinum inni-
sloppnum. Hann var ekki viss
um, að hún þekkti hann, svo
hann sagði: — Þetta er Harry,
Edith.
— Harry?
— Það er orðið framorðið,
muldraði hann. — Þar er náttúr-
lega dónaskapur oð koma svona
seint. Þeir hleyptu mér út í dag.
Má ég kannske koma innfyrir?
— Ó, drottinn minn, sagði Ed-
ith og lagði lófana yfir augun.
Hún hreyfði sig ekki næstu þrjá-
tíu sekúndurnar. Hann vissi ekki
hvort hann átti að snerta hana
eða ekki. Hann tvísté og vætti
varirnar.
— Ég er hræðilega þyrstur,
sagði hann. — Gæti ég fengið
glas af vatni?
Hún hleypti honum inn. Það
var dimmt í herberginu; svo kon-
an hans kveikti á borðlampan-
um. Svo fór hún fram í eldhús-
ið og sótti vatnið. Hún færði
honum það og hann settist nið-
SíwfíesK
APPELSÍN
SÍTRÖN
L I M E
Svalandi - ómissandi
á hverju heimili
ur, áður en hann drakk það.
Þegar hann rétti henni tómt
glasið, brosti hann feimnislega og
sagði: — Þakka þér fyrir. Skelf-
ing var ég þyrstur.
— Hvað viltu, Harry?
— Ekkert, sagði hann lág-
mæltur. — Aðeins glas af vatni.
Ég get ekki krafizt neins af þér.
Hún sneri sér frá honum og
reyndi að laga á sér hárið. -—
Drottinn minn, ég er hræðíleg
útlits. Af hverju léztu mig ekki
vita?
— Mér þykir það leitt, Edith,
sagði hann. — Það er bezt ég
fari.
— Hvert?
— Ég veit það ekki, sagði
Beggs. Ég hef ekki hugsað út í
það.
Hún fór með glasið fram í eld-
húsið og kom svo aftur. Hún
stóð kyrr í dyrunum, krosslagði
handleggina og hallaði sér upp
að dyrastafnum.
— Þú getur verið hér, sagði
hún hljómlausri röddu. — Ég
get ekki rekið þig út, þegar þú
getur ekkert farið. Ég get ekki
einu sinni gert það við hund. Þú
getur sofið á dívaninum. Viltu
það, Harry?
Hann strauk með lófanum yfir
dívanteppið.
— Þessi dívan, sagði hann
hægt. — Ég vildi fremur sofa
á þessum dívan en í höll. Hann
horfði á hana og hún var að
gráta.
— Nei. Edith! sagði hann.
— Hugsaðu ekki um mig!
Hann reis upp og fór til henn-
ar. Hann iagði handleggina utan
um hana.
— Má ég.vera? Ég meina, ekki
bara í nótt?
Hún kinkaði kolli.
Beggs tók fastar utan um hana.
Faðmlag ungs elskhuga. Edith
varð ljóst hve kjánalegt þetta
var, því hún hló brostnum hlátri
og strauk tárin af kinn sér með
handarbakinu.
— Drottinn minn, hvað er ég
að hugsa? sagði hún. — Harry,
þú veizt ekki hvað ég er gömul?
— Það skiptir ekki máli....
— Ég er kona, sem á upp-
komna dóttur. Harry, þú hefur
ekki einu sinni séð dóttur þína.
Hún sleit sig af honum og gekk
að lnkaðri svefnherbergishurð-
inni. Hún bankaði og rödd henn-
ar titraði: — Harry, þú hefur
ekki einu sinni séð Angelu. Hún
var aðeins ungbarn, þegar.......
Angela! Angela! Vaknaðu!
Andartaki seinna opnuðust
dyrnar. Ljóshærða stúlkan í víða
náttsloppnum geispaði og depl-
aði ausunum á móti Ijósinu. Hún
var falleg, en svipurinn á andliti
hennar var hörkulegur.
— Hver djöfullinn gengur á?
sagði hún. — Hvað eiga þessi
læti að þýða?
— Angela, mig langar að
kynna þig fyrir manni. Alveg
sérstökum manni!
Edith klappaði saman höndun-
um og leit á Beggs. Beggs horfði
á stúlkuna og brosti kjánalega
og vandræðalega. Brosið entist
ekki. Edith sá það hverfa og gaf
frá sér vonbrigðahljóð. Þau
horfðu á hvort annað, gamli mað-
urinn og stúlkan og Angela fitl-
aði tauaóstyrk við ódýrar, mjalla-
hvítar perlurnar sem hún hafði
ennþá um hálsinn. ★.
Skýlið vantar...
Framhald af bls. 21.
hamlað flugi í marga daga. Auk
þess var flugbrautin þar ófær
sökum aurbreytu. Bandaríski
flugherinn reyndi að senda þyril-
vængju á vettvang, en það reynd-
ist algerlega ófært, sökum hvass-
viðris. Næstu nótt kólnaði í veðri
og fraus brautin. Einnig lægði
veðrið nokkuð og stóð vindur
beint á braut á Akureyri, all-
hvass að vísu, eða um 8 vindstig.
í Grímsey var veðrið gefið 5
vindstig beint á braut. Lagði ég
því af stað og komst út yfir
Grímsey, enda var skjótfarið
undan veðrinu. En þegar þangað
kom reyndist vindurinn þvert á
braut og allt að 8 vindstigum.
Að athuguðu máli, taldi ég því
tilgangslaust að reyna lendingu
og sneri til baka, þótt mér þætti
súrt í brotið. Sóttist nú ferðin
seinna, enda færðist vindurinn
mjög í aukana og snerist nú í
suð-vestur og síðan vestur. Þeg-
ar inn yfir Eyjafjörðinn kom
rauk sjórinn eins og mjöll og
flugturninn á Akureyri gaf mér
upp að vindurinn væri kominn
á vestan, þvert á braut, og slægi
yfir 60 hnúta (12 vindstig). Vit-
anlega var ekki lengur um flug-
skilyrði að ræða, í eiginlegri
merkingu, en vélin stóð af sér
alla sviftivinda á ótrúlegan hátt.
Lenti ég svo upp í vindinn, þvert
á braut. í aðfluginu dansaði
hraðamælirinn frá 70 upp í 120
mílur. Voru hreyflarnir ýmist á
fullri orku „alt í botni“ eða sleg-
ið af. Brautin er 50 metra breið,
en ég notaði um 35 metra í lend-
ingunni, enda sparaði ég ekki
bremsurnar er hjólin snertu
braut. Daginn eftir lægði svo
vindinn og fór ég þá aftur til
Grímseyjar og sótti sjúklinginn.
— Hvenær stofnaðir þú Norð-
urflug?
— Ég tel aldur fyrirtækisins
frá þeim degi, er sjúkraflugvél-
in TF-JMH lenti á Akureyrar-
flugvelli fyrsta sinni 1. nóvem-
ber 1959. Þó var félaginu ekki
gefið formlega nafn fyrr en 7.
apríl 1964.
— Þú hefur starfrækt flug-
skóla um alllangt skeið og mér
skilst, að slíkt sé mikið hagræði
ungum mönnum hér nyðra, sem
leggja stund á flugnám.
— Já, ég hef rekið flugskóla
í nokkur ár og vitanlega er það
0Q VIKAN 20. tbl.