Vikan - 20.05.1965, Blaðsíða 31

BRAGÐMIKIÐ-BRAGÐGOTT
frá OJohnson & Kaaber hf.

miklu ódýrara og hagkvæmara
fyrir norðlezka pilta að stunda
námið hér en í Reykjavík.
— Hvaða réttindi veitir loka-
prófið úr flugskóla þínum?
— Einkaflugréttindi. Ég hefi
ekki, enn sem komið er, lagt í
að kenna til atvinnuflugs. Til
þess skortir mig kennara í bók-
legu greinunum.
— Hvað heldur þú að helzt
standi starfsemi Norðurflugs fyr-
ir þrifum, ef eitthvað er?
— Fyrir utan hinn venjulega
fjárskort, sem hrjáir flest fyrir-
tæki er það fyrst og fremst hin
furðulega afstaða ríkisvaldsins
gagnvart Beechcraft vélunum, en
þeim er neitað um lofthæfnis-
skírteini á þeim forsendum að
flugskýli vanti. Mega það teljast
furðuleg viðbrögð, þar sem engin
íslenzk lög setja það að skilyrði
fyrir rekstri flugvéla, að flugskýli
sé á staðnum. Ef öll hin fögru
orð um jafnvægi í byggð lands-
ins og samgöngubætur fyrir
dreifbýlið eiga ekki að reynast
orðagjálfur eitt, er óhjákvæmi-
legt, að ríkið reisi nú þegar stórt
og fullkomið flugskýli á Akur-
eyrarflugvelli og tryggi með því
og á annan hátt starfskilyrði
Norðurflugs á Akureyri.
Þá er einnig vöntun á örugg-
um og reyndum flugmönnum, en
félagið hefur sett sér það tak-
mark, að hafa valinn mann í
hverju rúmi, eftir því sem frek-
ast er kostur á. Gætir þess mjög,
að hin stærri flugfélög dragi til
sín þá menn, er reynslu hafa öðl-
azt.
— Ég hef nú þegar rænt þig
dýrmætum tíma, Tryggvi, samt
finnst mér ekki hægt að ljúka
þessu rabbi án þess að þú segir
mér í fáum orðum frá því, er
þú flaugst sjúkraflugvélinni heim
frá Bandaríkjunum.
— Hvernig gékk það ferða-
lag?
— Flugið gékk í alla staði á-
gætlega. Með mér var Aðalbjörn
Kristbjarnarson flugstjóri, sem
var leiðinni vel kunnugur. Við
urðum veðurtepptir í einn dag
í Goose Bay. Auk þess lentum
við í nokkrum erfiðleikum í við-
skiptum okkar við S.A.S.-menn
í Straumfirði, átti ég þó sízt von
á því. Áður en ég fór vestur fékk
ég þær upplýsingar frá bæði
danska og bandaríska sendiráð-
inu, að mér væri frjálst að lenda
á öllum flugvöllum í Grænlandi,
án þess að greiða lendingargjald.
Vildi ég fá það skriflegt, en þeir
töldu slíkt óþarft. Morguninn eft-
ir komuna til Syðra-Straumfjarð-
ar, bað ég bandaríska flugher-
inn um bensín, enda er hann eini
aðilinn, á staðnum sem hefur yf-
ir því að ráða. Sögðust þeir ekki
mega afhenda bensín án leyfis
frá SAS, sem samkvæmt samn-
ingi sér um afgreiðslu allra flug-
véla, annarra en hervéla. Fór ég
þá til SAS-manna og bað um
leyfið, og sögðu þeir að það væri
sjálfsagt, jafnskjótt og ég hefði
greitt reikning fyrir lendingar-
gjöld, afgreiðslugjöld og þá náð,
að mega láta vélina standa und-
ir berum himni yfir nóttina. Sam-
tals voru þetta tæpir 500 dollar-
ar (rúmlega 20.000.— kr. ísl.). Er
skemmst frá því að segja, að ég
þverneitaði að greiða eitt ein-
asta sent. Varð af þessu orða-
skak mikið, sem leiddi til þess,
að þeir buðust til að lækka reikn-
inginn um helming, en ég vís-
aði þeim norður og niður með
alla sína reikninga, heila og
hálfa. Sögðu þeir þá, að gjöld
þessi rynnu að mestu til hers-
ins og yrðu SAS að standa skil
á þeim. Kvaðst ég þá mundu
snúa mér til yfirmanna hersins
og fá skriflega staðfestingu á því,
að rétt væri með farið. Þá gerði
ég einnig ráðstöfun til þess að
ná sambandi við danska sendi-
ráðið í Reykjavík. Voru SAS-
menn þá mjög teknir að tvístíga.
Þótti mér framkoma þeirra
benda til þess, að þéir' héfðu ekki
hreint mjöl í pokanum. Fór ég
nú á fund yfirmanns herstöðvar-
innar, sem var Col. Lorren Per-
due. Var þetta í fyrsta skipti,
sem fundum okkar bar saman,
og reyndist hann mér þegar sem
bezti vinur. f millitíðinni höfðu
SAS-menn símað til skrifstofu
hersins og sagt að nú væri allt
í langi frá þeirra hálfu og mættu
þeir nú afgreiða bensínið. En
Col. Perdue vildi hafa allt á
hreinu og lét í skyndi útbúa skjöl,
sem hann undirritaði, og vorum
við Aðalbjörn nú orðnir gestir
flughersins. Eftir það stóð ekki
á bensíni eða annarri fyrir-
greiðslu. Hvergi á heimleiðinni
höfðum við þurft að greiða lend-
ingargjöld og voru víðast þær
reglur, að flugvélar, undir 5000
VIKAN 20. tbl. gj