Vikan - 20.05.1965, Blaðsíða 41

liðskönnun. I tvo tíma stóðu menn-
irnir í röð í fangelsishlaðinu, með-
an Ryan fór meðfram röðinni og
grandskoðaði klippingu, rakstur og
klæðaburð.
— Ég vil, að þið yfirgefið PG 202
sem liðsforingjar og herramenn,
sagði hann. — Sumir ykkar eru held-
ur óræstislegir.
Þriðja morguninn eftir að Hampt-
on majór laumaðist yfir múrinn,
urðu ofsalegar formælingar aðstoð-
arkokksins til að vekja Ryan og
kennisbúningana. Allir virtust hafa
komið aftur. Enginn hafði meiðzt
þegar Þjóðverjarnir lögðu búðirnar
undir sig. Falvi stóð frammi fyrir
honum móður og másandi.
— Colonello, sagði hann með erf-
iðismunum. — Þeir komu í nótt.
— Hve margir?
— Ég gat ekkert, colonello, ég
var einn.
— Það er ekki verið að kenna
yður um neitt, lautinant. Hversu
margir?
og helmingarnir ættu ekki saman.
Hann stökk á fætur og heilsaði að
hermannasið þegar Ryan kom inn.
— Colonello Ryan, sagði Battaglia
með hreim, sem gaf til kynna hve
hann harmaði ástandið. — Tenente
colonello Spötzl langar að tala við
yður.
— Hvað á þetta að þýða, yfir-
lautinant? spurði Ryan, án þess að
skeyta um formlega kynningu. —
Er yður ekki Ijóst að samkvæmt
vopnahléssamningnum er óheimilt
— Skiljanlega, herra yfirlautin-
ant.
Spötzl skellti saman hælunum og
bar hönd að húfu. Battaglia og Ry-
an fóru saman út.
Þýzku hermennirnir heilsuðu Ry-
an virðulega, þegar hann kom aft-
ur, en hann gladdist ekki af því.
Hann bældi niður andvarp og gekk
inn í miðjan garðinn þar sem menn-
irnir söfnuðust saman í kringum
hann, þöglir og í þéttum hóp, eins
og síld í tunnu.
OPUS-10 SETTIÐ
hefir vakið mikla athygli sakir fegurðar og vandaðs frágangs. OPUS-IO er teiknað af
Árna Jónssyni húsgagna-arkitekt. — Efnið er þrautvalið TEAK og kantiímingin er úr
þykku, massivu teak. Botninn er heill og verndar dýnuna frá skemmdum. Tvær lengdir
og breiddir fáanlegar.
HÚSGAGNAVERZLUN ÁRNA JÓNSSONAR
Laugavegi 70 — Sími 16468.
menn hans af værum blundi.
Um nóttina höfðu þýzkar fallhlíf-
arhersveitir rólega og hljóðlaust
handtekið varðmennina og um-
kringt fangabúðirnar.
Fréttirnar breiddust fljótt út.
Mennirnir hnöppuðust umhverfis
Ryan, þar sem þeir töldu sig að
minnsta kosti geta fengið útskýr-
ingu. Stöðugar spurningar þeirra
urðu smá saman að órofa klið. Ry-
an horfði á æst andlitin í kringum
sig og eitt andartak fann hann til
óbærilegra þyngsla þótt svipur
hans sýndi sömu sjálfsvörn og fyrr.
Hliðin opnuðust og Falvi kom inn
í fylgd með mönnunum sem höfðu
verið á verði. Ásamt þeim kom
Þjóðverji með hríðskotabyssu í
bandi yf ir öxlina. Sá þýzki
horfði forvitnilega á hópinn eitt
andartak, svo hagræddi hann vopn-
inu betur og hvarf aftur út um
hliðin og lokaði á eftir sér.
Ryan taldi í skyndi mennina sem
höfðu verið klæddir í ítölsku ein-
— Kannske hundrað. Vel vopn-
aðir.
— Veit Battaglia ofursti um
þetta?
— Hann er á skrifstofu sinni,
Colonello. Hann vill að þér komið
undir eins. Hjá honum er þýzkur
liðsforingi. Hvað eigum við að gera,
colonello?
— Eg skal reyna að komast að
því, lautinant.
Þjóðverjarnir höfðu komið mönn-
unum í varðturninum fullkomlega
á óvart. Þeir höfðu ekki einu sinni
haft tækifæri að vara félaga sína
í búðunum við. Þeir höfðu verið
undir vörzlu alla nóttina, fengið
sæmilegan morgunverð og var því-
næst hleypt inn ( búðirnar.
Andlit Battaglia bar merki um
svefnleysi og áhyggjur. Þýzki liðs-
foringinn sem hjá honum var var
nauðaskollóttur og skallinn var jafn
sólbrenndur og örum slegið andlit-
ið. Hátt og bogið nef hans skipti
andlitinu í tvennt og það var eins
að fara þannig með fanga sem ít-
alir hafa tekið?
— Die Wehrmacht hefur ekki
gert neitt vopnahlé, Herr Oberst,
svaraði Spötzl kurteislega en á-
kveðið. — Aðeins hinir ítölsku
bandamenn okkar.
Hann talaði góða ensku.
— Hvað verður um okkur þegar
þið farið burt?
— Þið verðið hér, sir. Við höf-
um tæpast flutningatæki fyrir okk-
ar eigin herdeildir. Ég harma þann
óróa, sem nærvera manna minna
hefur orsakað. Ég bið yður um leyfi
til að fá að heimsækja búðirnar og
fullvissa menn yðar um, að við
munum ekki dvelja lengur en nauð-
syn krefur.
— Það eru engin vopn í búðun-
um.
— Ég skil. Ég neyðist hérmeð til
að tilkynna að hver sem reynir að
flýja verður skotinn, sé það nauð-
synlegt til að hindra flóttann.
— Herrar mínir, sagði Ryan. —
Þýzki yfirmaðurinn hefur tjáð mér,
að það beri eingöngu að skoða
nærveru þýzkra hermanna hérna
sem varúðarráðstöfun. Þeir eiga að
sjá um að við verðum hér, þar til
Þjóðverjar hafa að fullu hörfað.
Það er ekki ætlunin að flytja okk-
ur lengra norður eftir.
Ryan fann að menn hans drógu
andann léttar. Svo hrópuðu þeir
húrra og söfnuðust í minni hópa
með bjartsýnisblæ.
— Bölvuð fíflin, muldraði Finch-
am.
Haldið var áfram að grafa jarð-
göngin síðari hluta sama dags.
Þjóðverjarnir, sem litu eftir föngun-
um, voru óvanir slíkri vinnu og lít-
ið forvitnir. Þeir, sem voru á verði
af fanganna hálfu, þurftu sjaldan
að gefa fyrirmæli um að stöðva
verkið. Jarðvegurinn, sem þeir los-
uðu, var borinn burt í niðursuðu-
dósum og falinn undir viðarstafl-
anum í eldhúsinu. í skjóli myrkurs-
VIKAN 20. tbl. ££