Vikan - 26.05.1965, Blaðsíða 12

Þau sáu aSeins
manninn liggjandi á
gólfinu með útglennta
fætur.
Annar handleggurinn
lá tuskulega yfir
brjóst hans, hinn var
teygður út frá
líkamanum.
Það voru engar
augnabrúnir þar var
ekkert höfuð.
SETJUM NÚ SVO að þú
finnir þennan náunga
dauðan, sagði Charley.
Hann stóð við hliðina á
horði undirforingjans
með hendurnar í vösum,
rólaði sér upp á liæl og tá, há-
vaxinn, grannur, ungur maður
með gáfulegt andlit. — Myrtur.
Skotinn og fullur af eitri í lestr-
arstofunni sinni.
•— Lestrarstofunni?
— Lestrarstofunni sinni; á
stóru óðali í Englandi.
Undirforinginn ýtti stólnum
sínum i áttina að glugganum
fyrir aftan hann. Morgunbirtan
ljómaði yfir aðra öxl iians á
andlit, sem var orðið magurt af
margra ára ófullnægjandi svefni
og markað af áratuga áhyggj-
um. -— Það er utan okkar lög-
sagnarumdæmis, sagði liann.
— Þú rannsakar það nú samt,
sagði Charley glaðlega, — og
kemst að raun um, að kona hins
látna er morðóð; að eiginmaður
hennar sparkaði henni út í
blindbyl á aðfangadagskvöld,
eftir að hafa eytt öllum hennar
auðæfum í aðra konu, og það
vill svo til að hún á Webley-
Vebley .12-12, sem kemur heim
við skotið, sem finnst í heila
hans.
-—Einn góðan veðurdag, sagði
undirforinginn, — verðurðu
snjallari en jiú hefur gott af. Hvað
sem þú ert að reyna að segja
eða gera, hef ég það á tilfinning-
unni, svo eindregið að það nálg-
ast sannfæringu, að svarið verði
neikvætt. Ég hef aldrei heyrt
um Webley-Vebley vopn.
— Það myndi Annie ekki koma
á óvart. Charley tók bréfa-
klemmu upp af horðinu, drúpti
höfði og tók að rétta varlega
úr henni. —-'Þar að auki hafði
kona liins látna auglýst það á
heilli síðu í dagblaði staðarins,
að liún ætlaði að drepa Iiann,
hún var ein með honum siðustu
mínúturnar, sem hann lifði;
og í tösku hennar voru þrjár
afriskar örvar, sem öllum hefur
verið dýft í eitur, sem drepur
undir eins, á þann hátt að breyta
blóðinu í kitti. Grunarðu nokk-
urn sérstakan?
Undirforinginn yppti öxlum:
Ég gæti ímyndað mér, að
konan liefði ef til vill gert það.
— Dæmigerð lögregluheimska.
Charley fleygði bréfaklemmunni
í áttina að gljáfægðum öskuhakk-
anum á gólfinu og hitti. — Annie
liefur oft bent mér á, að við liöld-
um stöðugt áfram að draga fljót-
færnislegar áætlanir af svo
veigalitlum sönnunargögnum.
Undirforinginn hallaði sér á-
fram og spennti greipar með
framhandleggina uppi á horð-
inu. — Allt í lagi, sagði hann
kuldalega. — Hver er þessi Ann-
ie?
— Annie er heili. Ofsalegur
heili, sérfræðingur i morðum.
Heili bryddaður að norðanvcrðu
með miklum, brúnum hármakka,
að sunnan með stórkostlegri
strandlengju og....
— Illífðu mér við þessu,
sagði undirforinginn. — Ég er
ævagamall karl. Hvernig vinnur
svo þcssi ofsalegi lieili?
— Meðan við lögreglulieimsk-
ingjarnir, sem gerum okkur á-
nægða með hlægileg sönnunar-
gögn, laumumst í kringum lög-
reglustöðina, eða reynum að
stela ávöxtum saklausra umferð-
arsala, safnar Annie i hendur
sér öruggum þráðum sönnunar-
gagna, sem hinar sofandalegu
lögregluaðferðir missa stöðugt
af. Og hún uppgötvar nákvæm-
lega* það, sem hana grunaði allt-
af. Charley dró stól að borði
undirforingjans og settist. —
Auðvitað er eiginkonan saklaus.
Frænka hins myrta, sem ól hann
upp, fórnaði öllu til að koma
honum í gegnum langskólanám,
en hefur nú legið fullkomlega
lömuð i þrjátíu og fimm ár,
nema hvað hún getur örlítið
hreyft eyrun....
-— Myrti hún hann?
—- Einmitt. Það vill svo undar-
lega til að Weblcy-Vebley cr eina
skammbyssan, sem sögur fara af,
sem hefur svo næman gikk, að
hægt sé að hleypa af henni með
því að blaka eyra.
Undirforinginn liallaði sér
aftur á bak í stólnum og starði
góða stund upp í loftið. — Col-
liaus, sagði hann að lokum. —
Manstu eftir Colhaus í þrett-
ánda liverfi? Hann á dóttur... .
— Nei, sagði Charley. ■— Ann-
ie. Ég lief ekki óhuga fyrir
neinni dóttur nema Annie. Það
VIKAN 21. tbl.