Vikan - 26.05.1965, Blaðsíða 22

7? rr -fc fn n ÁBYRGÐ OG VARAHLUTAÞJÓNUSTA.
KYNNIÐ YÐUR HINA HAGKVÆMU GREIÐSLUSKILMÁLA
Það væri ekki réttlátt Framhald af bls. 13.
eftir. Hann fór í innanávasann
á jakkanum sínum og dró þar
upp bók í skærgrænni kápu. —
Mig myndi langa til að biðja þig
að lesa þetta. Hin æsilegu ævin-
týri Hercule Poirot.
— Hversvegna? spurði undir-
foringinn.
— Þetta er mjög spennandi
saga. Og mér væri kært ef þú
hefSir lokið henni — hann hik-
aði.... — áður en þú kemur
með mér til Annie annað kvöld.
Undirforinginn starði á Char-
ley og augu lians minnkuðu. -—
Einn góðan veðurdag, sagði
hann, — verðurðu snjallari en
þú hefur sjálfur. .. .
— Þetta er min síðasta von.
Charley opnaði dyrnar og steig
út fyrir þröskuldinn. — Það
er mín síðasta von, að þín gráu
hár og aldna vizka standi sig
þar sem ég hef brugðizt —• hann
var að loka dyrunum, — að þér
takizt að sannfæra Annie um, að
lögreglan sé jafn hæf, þótt hún
sé ekki eins skemmtileg og Ag-
atha Christie.
Charley hafði oft gert sér Ijóst,
að setustofa Annie var mjög
kvenleg og hæfði henni vel. En
hann hafði ekki gert sér í hug-
arlund hver áhrif hún myndi
hafa á undirforingjann. Inn á
milli fíngerðra lampa með dauf-
um Ijósum, pastellitra púða og
nýtízku málverka i skærum lit-
um, var undirforinginn eins
framandlegur og biskup í bjór-
stofu.
En Annie var stórkostleg. Hún
hringaði sig þokkafull í horninu
á stóra sófanum, og hár hennar
var jafnvel ennþá fallegra en
Charley hafði minnt. Örlítið
sólbrúnt andlit hennar var ákaft,
lifandi og brosandi. Stóru bláu
og fallegu augun voru spennt.
Samt virtist liún full af trúnaðar-
trausti.
— Undirforinginn las söguna
af Hercule Poirot, tilkynnti
Charley. — Honum þótti mjög
gaman að henni.
— ó? Annie brosti. — Gátuð
þér leyst gátuna?
— Nei, sagði undirforinginn.
— Þér eigið við, ckki fyrr
en í endann....
— Ég á við, sagði undirforing-
inn, um leið og hann saup á
glasinu sínu, — að ég komst
aldrei að því. Ég las bókina.
Ég lauk við hana. Ég las siðasta
kaflann tyisvar og ég veit ekki
ennþá, hver drap Aaron De-
Corucey.
—- En undirforingi, það stend-
ur. Það stendur, að Robert hafi
gert það; Robert, kjörsonurinn,
hann játaði.
— Ég veit það. Það er alltaf
verið að játa og það hefur ekkert
að segja. Undirforinginn þagn-
aði, dreypti hugsi á drykknum
sínum og sagði svo. •— Ég held
að þessi Lacy hafi gert það,
Lacy Spreckles.
— En....
— Þð er töluvert sennilegt,
ságði undirforinginn. — Hann
hataði náungann, hann keypti
skammbyssuna, hann hafði
falska fjarvistarsönnun, hann
þurfti á peningunum að halda,
hann var i þann veginn að missa
af erfðaskránni, hann sagðist
ætla að gera það, enginn annar
var....
Annie greip fram í fyrir hon-
um: — En, undirforingi! Hann
gat ekki hafa gert það! Munið
þér ekki? Um sólskífuna?
— Sjáið til, unga stúlka, fyrir
tveim mánuðum....
— Ó, já, það. Undirforingi
munið þér ekki, sagði Annie
biðjandi. — Hann og Lady G"wen
voru i garðinum.
— Auðvitað man ég það, en
ég skildi það ekki.
— En það var svo einfalt.
Hún fyrirgaf honum brosandi.
— Hann og Lady Gwen tóku
eftir þvi á sólskífunni i garöin-
um, að klukkan var nákvæmlega
hálf fjögur. Hún sagði það meira
að segja upphátt, var það ekki?
Svo reiknuðu þau út að þetta
var aöeins só/artíminn, tveim
mínútum á eftir raunverulega
tímanum, svo rétt klukka var
tvær mínútur yfir hálf fjögur.
En svo komst Hercule að því
að sólskífan var yfir þrjú hundr-
uð ára gömul og á þeim tíma
liafði snúningur jarðarinnar
breytzt eitthvað....
— Það er atriði sem ég get
ekki skilið.
— Ég skil það nú ekki heldur
nákvæmlega. En einhvern veg-
inn breytti snúningur jarðar-
innar afstöðu við sólina, svo sól-
skífan var rétt. Skiljið þér það
ekki? Klukkan var í raun og
veru hálf fjögur, svo Lacy gat
alls ekki hafa gert það.
— Ég hélt, sagði Charley kurt-
eislega, — að það hefði getað
verið Lady Jane.
— Nei. Annie teygði út hönd-
ina til að laga bindið á Charley.
— Það gat heldur ekki hafa ver-
ið hún. Mannstu ekki, að hún
var inni i setustofunni að tala
við Blake, máginn? Og hann
tók eftir því, hvernig sólin glitr-
aði i hári hennar og framkallaði
þessa fíngerðu gullroðnu tóna,
mannstu það ekki?
—• Jú, það var víst, sagði
Charley.
— Jæja, sagði Annie ánægð.
— Skilurðu það þá ekki? Það
var skýjað allan daginn.
— Skýjað?
— Ó, Charley! Hún hallaði
sér áköf áfram og taldi atrið-
in á fingrum sér. Það var engin