Vikan - 26.05.1965, Blaðsíða 24

FRAM HALDSSAGA
EFTIR VICKI BAUM
TEIKNINGe
sil.ua adalsteinsdóttir
8. HLUTI
0
Hún nam staSar framan viS klefann, sem hún
deildi meS Pat. Dyrnar stóSu í hálfa gátt, en
tjöldin voru dregin fyrir aS innan. Frú Gould
hlustaSi og vissulega heyrSi hún tvær raddir;
tvær ungar ákafar raddir.
— Þakka þér fyrir, þakka þér
innilega fyrir, sagði Anders,
greip í hönd Charleys og hristi
hana með þessu hroðalega
grimmartaki, sem allir vinir
hans óttuðust.
Charley rölti niður stigana og
gekk í veg fyrir Pat, sem hafði
styrkt sig á einum drykk í við-
bót og var nú reiðubúin að segja
nokkur vel valin orð við hana.
— Fyrirgefðu, þó ég kynni
mig sjálfur, sagði hann fljót-
mæltur og greip í handlegg henn-
ar. —- Ég er Charley Ellington,
vinur Andys. Mig hefur langað
mjög til að hitta þig, en Andy
veit, að þú ert lang glæsilegasta
stúlkan á þessu skipi, og þar sem
hann er afbrýðisamur og þröng-
sýnn skúnkur, hefur hann háld-
ið mér eins langt í tfurtu eins
og Hann gat í allt kvÖld. Hdnn
þreif um hána tröíidtaki og
gj «í. íbí,
sveiflaði henni inn á dansgólfið.
— Hvar er Anderson núna?
spurði Pat, sem hreifst af þægi-
legum orðum Charleys.
— Ég hef séð um hann. Ég
kom honum fyrir aftur á þiljum
með helstu fyrirmönnum Sebang.
Ég sagði honum, að það væri
skylda hans að dansa við lands-
stjórafrúna. Finnst þér hann
ekki verðskulda það? Heyrðu
annars — hefur þér nokkurn
tíma verið sagt, að þú værir lík
Ginger Rogers? Jú, þú ert það
svo sannarlega. Þegar ég sá þig
fyrst, hugsaði ég: Sjáum til,
þarna er Ginger Rogers um borð
í góðu, gömlu Tjaldane.
Pat var ofurlítið ruglúð eftir
óheppilegá blöntíu kampávírts og
viskís Ög gltíyffltíi 6ér i þægíleg-
vtm bg skefflfflfflegUin samræðum
við Chhrféy; kVb úþþréisnaráform
heríndr fónlst iytir tím slnn. Það
gaf Anders tíma til að fjarlægja
Jeff frá hættusvæðinu á aðalþil-
farinu. Mynheer Van Halden,
sem var að halda ræðu fyrir fyr-
irmennina á afturþilfarinu, sá
þau hverfa niður landgöngu-
brúna og þagnaði eitt andartak
til að draga djúpt andann. And-
litshörund hans hafði vaxkennda
mýkt og honum fannst mjúkt,
hvítt, þunnt hárið hanga þung-
lega niður á ennið; hann var
uppgefinn eftir spennu kvölds-
ins og hann hafði undarlega
tómatilfinningu umhverfis
þreytt, viðkvæmt hjartað. En
hann hélt ræðuna eins og bú-
izt var við af honum. Þar sem
hann háfði ævinlega gaman af
að raða sáman örðum, foröt hön-
um þa'ð vel úr herttíi.
— i i, tívdt, séffl íóífc býr er
hbimtlrihrt, áagði temn, — LífiS
ét nákvæffll'ega JtííH fntt'fhelds-
ríkt, jafn flókið og spennandi á
þessum friðsömu, afskekktu
ströndum, eins og það er í iðu-
kasti stórborganna. Lífið byggist
á hinu sama; sömu ástríðum,
sömu þjáningum og gleði — all-
staðar.
Nú voru þau komin niður land-
göngubrúna og Anderson hinn
ungi gaf þjóni sínum bendingu.
Mynheer Van Halden greip um
hjartastað með þessari tilgangs-
lausu hreyfingu, sem var orðin
að ávana hjá honum.
— Vinir mínir. f þessum heimi
eru engir smástaðir til. Vatns-
dröpinn, sé hann séður í gegn-
um smásjá, er ekki smár, þótt
öll jarðkringlan geti verið ör-
tefflá í augum, óumræðilegrar
Stórrar æðri veru. Stuntlum dett-
ur mér 1 hug, að guð só miklll
uppfinningamaður, og hver
atjama 1 þewu sðlkerft, sé aðeins