Vikan - 26.05.1965, Blaðsíða 25

örsmá tilraun undir stækkunar-
gleri hans ...
Nú var Josephine að stíga inn
í bíl Andersons hins unga. Hann
gekk umhverfis bílinn og settist
við hliðina á henni. Hún brosti
við honum. Það var furðulegt,
hve greinilega Van Halden sá
þetta bros, eða fremur vissi það,
skynjaði það. Nú var bíllinn sett-
ur í gang. Þarna beygði hann inn
í þrönga götuna og hvarf. Þau
vildu vera ein á kveðjustundinni,
hugsaði hann og reyndi að
fremsta megni að vera þolinmóð-
ur og skilningsríkur.
— Ég veit ekki hvort þessi
litla pláneta, sem við búum á,
er ein af þeim tilraunum, sem
hefur heppnazt, eða einhver
þeirra, sem hann mun kasta sem
tilganeslausri eftir nokkra stund.
Fyrirgefið mér, þótt ég láti hug-
ann hvarfla út í heimspeki —-
loftslag India býður upp á það.
Það sem mig langar til að segja,
er að tvær mismunandi, tvær
andstæðar veraldir, hafa hitzt i
nótt: Hin rólega, óumbreytanlega,
stöðuga veröld þessarrar hafnar,
og hin eirðarlausa, hverfula, smá-
veröld þessa skips. Leyfið mér
að lyfta glasi mínu fyrir þeim
báðum, fyrir vinum okkar á landi
og vinum okkar á sjó.
Það var skálað, hlegið, klingt
glösum, kysst og faðmað, og all-
ir voru ánægðir, þegar ræðan var
búin. Fólkið í Sebang velti þvi
fyrir sér, hvað Mynheer Van
Halden hefði langað til að segja.
Farþegar Tjaldane voru bæði
upp með sér og óvissir.
-— Undarleg heimspeki! sagði
Madame Dufour.
-— Kannske hann sé fullur,
sagði Georg Carpenter.
Frú Gould hafði enga skoðun.
Hún leitaði um allt skipið að
Pat, sem hafði horfið með ung-
um manni. Frú Gould, sem
bekkti heiminn, læddist á tán-
um niður eftir ganginum; af
konu á hennar aldri að vera, með
hennar þyngd og hæð, var hún
furðuleea iéttfætt. Hún nam stað-
ar fyrir framan ldefann, sem hún
deildi með Pat. Dyrnar stóðu í
hálfa gátt, eins og allar aðrar,
en tjöldin voru dregin fyrir að
innan. Frú Gould hlustaði og
vissulega heyrði hún tvær radd-
ir; tvær ungar, ákafar raddir.
— Það er auðvelt fyrir þig að
segja, að þú fáir það sem þú
vilt, ef þú vilt það nógu ákveð-
ið. Það er auðvelt fyrir þig að
segja, að ég ætti að fara og ná
því. Þú ættir aðeins að reyna að
gera eitthvað sambærilegt! Þetta
var Pat.
Karlmannsröddin sagði rólega:
— Veiztu, hvað þú vilt? Og er
það þess virði að berjast fyrir
því?
— Já, sagði Pat. — Já. Já, ég
veit hvað ég vil. Drottinn minn
almáttugur, hvort ég veit það!
Það var stutt þögn. Svo sagði
karlmannsröddin: — Jæja þá,
stúlka mín, taktu þá við því og
haltu fast.
Frú Gould beið fáeinar mínút-
ur, en það var aðeins þögn inni
fyrir og síðan daufur dynkur eins
og Pat hefði stokkið fram úr efri
kojunni sinni. Það er bezt ég
fari inn og sjái hvað um er að
vera, hugsaði frú Gould. Nei,
það er bezt að ég fari ekki inn,
huesaði hún svo. Lífið hafði gert
hana umburðarlynda og hafði
innrætt henni mikla þolinmæði
með skammsýni og heimsku
mannanna.
— Á ég að gæta systur minn-
ar? hugsaði frú Gould og fór
burt.
Lengra frammi í ganginum
rufu háttvísir skellir suðandi
þögn skipsins, þar sem ungfrú
Vanger barði á ritvélina sína.
Hún var að reyna að grípa ævin-
týri sitt með orðum — lýsandi,
talandi, málandi orðum — sem
myndu endurspegla alla spennu
og æsingu atburðarins: — ....
allt í einu sá ég að ég var um-
kringd herskáum skara eyjar-
skeggja. Augu þeirra skutu neist-
um og hás hróp þeirra rufu þögn
næturinnar, þar sem þeir börð-
ust við að frelsa Japanska njósn
arann. Ég sá glampa á kris, þeg-
ar mjóu blaði hans var beint að
hálsi mínum — en ég sleppti
ekki taki mínu á japönsku kon-
unni...
Klefagólfið var þakið af
krumpuðum, hálfskrifuðum
pappírsörkum, og lítil ský af tó-
baksrevk komu í gegnum dyrn-
ar. Frú Gould brosti þolinmóð,
læddist áfram og hvarf fyrir
bevgiu á ganginum. Rétt í sama
bili onnuðust klefadyr Pat og
Charley gægðist út. Hann leit
fram og aftur eftir þröngum
ganginum en þar var engan að
sjá. Hann benti inn í klefann og
hélt dyrunum opnum fyrir Pat.
Hún hafði haft fataskipti og far-
ið í einfaldan, stuttan bómullar-
kjól og bar litla tösku. Charley
var með tvær stórar ferðatösk-
ur. Flótti þeirra var hulinn alls-
konar hljóðum — trampinu og
hljóðfæraleiknum að ofan og
■'kothríðinni í ritvél ungfrú Vang-
er; suðinu í hinum fjölmörgu
viftum. En þegar þau reyndu að
laumast fyrir opnar salEtrdyrirar
gekk ungur maður í veg fyrir
þau og stöðvaði þau.
— Fyrirgefið mér, sagði hann.
— Eruð þér ekki Charles Elling-
ton?
— Ekki get ég neitað því, sagði
Charley glaðlega og reyndi að
komast framhjá ókunna mannin-
um.
— Mér þykir leitt að valda yð-
ur óþægindum, en ég hef verið
að reyna að ná sambandi við yð-
ur í allt kvöld. Þér virðist hafa
verið mjög upptekinn. Ég heiti
George Carpenter. Gæti ég feng-
ið að segia eitt orð við yður?
Hann leit vandræðalega á Pat,
sem var ekki beinlínis drukkin,
heldur ekki allsgáð. — Komdu,
við skulum fara, Charley, sagði
hún óþolinmóð.
— Það er um — bróður minn.
George Carpenter ræskti sig. —
Seymour Carpenter. Anderson
ráðlagði mér að tala við yður.
Hann heldur, að þér hafið ver-
ið í, eða skammt frá Selagor,
þar sem bróðir minn sást síðast.
— Komdu, Charley, endurtók
Pat illskulega. — Þú lofaðir
mér...
Charley lagði frá sér töskum-
ar hennar og þrýsti henni ofan
i auðan stól. — Væri þér sama,
þótt þú bíðir hálfa mínútu, Pat?
sagði hann. — Þetta er mikil-
vægt. Getum við farið inn í klef-
ann yðar, Carpenter?
Klefinn var lítill og mjög
þokkalegur. Farangur Andersons
hafði verið fjarlægður. Á efri
kojuna hafði verið settur farang-
ur hins nýja farþega: þungar,
stórar töskur með merkimiðum
síamsks prins. Þarna var þægi-
leg, fersk lykt af ungum karl-
mönnum, af tannkremi, rakspír-
itus, raksápu, af píputóbaki And-
ersons og sígarettum Carpenters.
— Sígarettu? sagði Charley og
bauð honum um leið og hann
kveikti í fyrir siálfan sig. Það
er bezt að við ljúkum þessu eins
fljótt og hægt er, hugsaði hann.
— Mér þykir það mjög leitt,
Carpenter, sagði hann. — Það
er enginn vafi á því, að bróðir
yðar hrapaði með flugvélinni
sinni og dó í frumskóginum norð-
ur af Selagor. f rauninni sendi
ég landstjóranum skýrzlu um
þetta allt saman. Það eru meira
en þrjú ár síðan, er það ekki?
Ég man allt mjög greinilega. Ég
var sendur að leggja veg á þess-
um slóðum og þetta gerðist fimm
mílur niður með Mulinmak ánni.
Hinir innfæddu sendu tvo pera-
hus upp eftir ánni til að láta mig
vita að risafugl hefði sezt
kkanmrt frá þörpinu þeirra, og
presturinn hefði varað alla við
að koma nálægt staðnum, þar
sem þetta gerðist. Ég fór með
þeim til baka, og allir þorps-
búar voru í miklu uppnámi, sem
ekki var nema von. Ég átti i
erfiðleikum með að fá leiðsögu-
mann, sem var nógu fífldjarfur
til að sýna mér, hvar þetta hefði
gerzt. Flugvélin lá um hálfa mflu
frá ánni. Það hafði kviknað i
henni, þegar hún skall á jðrð-
inni, og allt var gerónýtt. Það
var enginn vafi á, hvað þar gerð-
ist. Það var ekkert eftir til að
senda sem sönnunargagn. Mér
þykir það mjög leitt, mjög leitt.
— Jæja, einmitt það, sagði
Carpenter og horfði í gapnir sér.
— Það er bölvuð skðmm að
maður á borð við Carpenter
skyldi þurfa að enda ævi sfna á
þann hátt, sagði Charley. — En
haldið þér ekki, að það myndi
hafa verið einmitt sá dauðdagi,
sem hann hefði valið sér, hefði
hann mátt ráða?
Carpenter rétti úr sér og
brosti. — Ég býst við þvi, sagði
hann. — Ég vonaði alltaf. að
hann ... En ef þér hafið sjálfur
séð vélina, er ekkert hægt að
gera. Ég skal segia yður. að þetta
er einkennileg tilfinning. eins og
tómarúm, eins og auður blettur,
þar sem ég hef borið ótta og
von og allt það — í meira en
þrjú ár. Jæja, — þakka vður
fyrir. Þakka yður innilega fvrir,
Ellington.
Hann snerist snöggletra á hæl
og fór út úr klefanum. Þetta var
næstum léttir, hugsaði hann. beg-
ar hann fór aftur upp á bilfarið.
Þá er þetta búið og gert. Já.
svo sannarlega er þetta léttir. Nú
get ég dansað, hugsaði Genr<»e
Carpenter, sem í þriú ár bnfði
reikað milli eyianna í vnn um að
finna bróður sinn lifandi.
Charley sneri sér aft.ur að Paf.
sem sat súr á svip í stólnum
tók töskurnar hennar og útti
henni á undan sér út um dvrn-
ar. í áttina að landganginum Fín-
mitt í sama bili komu tvær b<dt.
klæddar verur unn riðandi
plankana. Dr Grader og dr
Maverick, í fvlgd með minni
veru í purpurarauðum sarong og
jakka í sama lit og óþroskað enli.
Þetta var Sitah, sem bar föggur
húsbónda síns, en hélt sig í hæfi-
legri fjarlægð. Pat greip andann
á lofti og dró Charley með sér
bak við veizluskreytingu til að
láta litla hópinn fara framhjá.
— Hvað er nú að? spurði hann
undrandi.
— Ekkert að. Ég vil bara ekki
Framhald á bls. 44.
pnguf u. tbi. 25