Vikan - 26.05.1965, Blaðsíða 45

Íu *>■ ‘
>4v
I SVEITINA
DRENGJASKOR
margar gerðir
TELPUSKÓR
margar gerðir
STRIGASKOR
Stærðir: 30—38
Góðlr skór
gleðja góð börn
SKÓHÚSIÐ
Hverfisgötu 82 — Sími 11-7-88.
sá nema hann. Hann langaði til
að hafa áhrif á Ann og hann
hafði áhrif á hana, gegn vilja
hennar. Vandengraf hafði inn-
fædda galdralækna í þjónustu
sinni á öllum eyjunum, og hjá
þeim komst hann að mörgum
leyndarmálum hvíta fólksins,
sem honum voru gagnleg. Ann
Foster var mögulegt fórnarlamb,
og hann vonaðist til að selja
henni hókus pókusinn sinn á
góðu verði.
— Kannske ég hafi rangt fyrir
mér, sagði hann. — Ef allt í lífi
yðar hefur tekið beina og æski-
lega línu, ef enginn er veikur
í fjölskyldu yðar, ef þér þurfið
ekki að hafa áhyggjur af heil-
brigði þeirra, sem yður eru kær-
ir, eða ef þér hafið aldrei þurft
að syrgja börn yðar — ef þér
getið sagt mér, að þér séuð ham-
ingjusöm og í fullkomnu jafn-
vægi, gleymið þá hvað ég sagði
og fyrirgefið, að ég skyldi trufla
yður með minni leiðinda hjátrú.
Ef ekki.........
— Já, ef ekki, hvað þá? Hvað,
ef ekki? Spurði Ann fljótmælt.
Vandengraf leit á hana með
vingjarnlegu, róandi brosi, og
lagði hönd sína yfir hennar.
Henni fannst hún finna titrandi
orku streyma af fingrum hans
inn í hennar, sem voru slakir og
magnþrota. — Horfðu ekki á
stúlkuna, sagði hann aftur.
Ann fylgdi augnaráði hans,
sem virtist fara án fyrirheits, og
þó með einhverri dýpri meiningu,
upp yfir borðstokkinn og niður
á hafnarbakkann. Það sem hún
sá kom eins og snögg, þjáning-
arfull undrun. Því þar niðri, um-
kringdur af þvaðrandi, hlægj-
andi, stríðnislegum hópi inn-
fæddra, var Charley að reyna að
setja Minný Mús í gang. Charley
hafði yfirgefið hana — Charley,
sem minna en klukkustund áður
hafði sagt henni, að hann elsk-
aði hana. Charley hafði komið
stúlku fyrir í bílskrjóðnum sín-
um, hann hló og loks heppnað-
ist honum að koma Minní Mús í
gang. Hann veifaði hinum inn-
fæddu, lagði handlegginn utan
um axlir stúlkunnar og hvarf
fyrir hornið á byggingu SBM
skipafélagsins. Ann heyrði kunn-
uglegan hóstann og skirpingarnar
í Minní Mús deyja út og varð
særð inn að hjartarótum.
— Jæja, þar fara þau, sagði
Vandengraf, málhreyfari en
venjulega. Hann lukti segul-
mögnuðum fingrum sínum um
hönd Ann og snerting hans virt-
ist draga úr sárum vonbrigðun-
um.
— Úr því að við erum að tala
um goona-goona.........hélt hann
kæruleysislega áfram. — Það
getur vel verið, að þér trúið
ekki á það, en þau eru til, þessi
tilfelli, þegar enginn læknir get-
ur læknað eða útskýrt öll þessi
undarlegu veikindi, allt þetta
fólk sem deyr eins og Ijós, sem
slokkna, án þess að nokkur geti
hjálpað því. Fyrst eru það að-
eins eirðarlaust og þreytt, of
þreytt til að gera nokkuð. Fyrst
lamast aðeins sálin, og svo leggst
sjúkdómurinn á líkamann. Limur
eftir lim neitar að gera skyldu
sína. Fyrst fæturnir, svo hand-
leggirnir, síðan missa þeir mál-
ið. Samt iifa þeir áfram. Þér trúið
ekki á þetta? Spyrjið Mynheer
Van Halden. Hann getur sagt
yður það. Hans kona lifði og dó
á þann hátt.
Eina hræðilega sekúndu fann
Ann, að hún lamaðist sjálf. Lim
fyrir lim. Fyrst verður það að-
eins eirðarlaust og of þreytt til
að gera nokkuð, hugsaði hún.
Hún reyndi að hreyfa fingurna
en gat það ekki. Hún greip
andann á lofti og langaði mest
til að æpa á hjáip. í sama bili
sleppti Vandengraf hönd henn-
ar, dreypti á kampavíninu sínu
og bætti léttilega við: Og það
er svo auðvelt fyrir þann að
hjálpa, sem veit hvernig á a8
gera það.
Ann teygði úr handleggjunum
og hreyfði tærnar í silfurskón-
um. Jú, ennþá gat hún hreyft
sig, hún var ennþá lifandi, þótt
Vandengraf hefði hrætt hana
mjög.
— Hjálpa? Hvernig? spurði
hún rám.
— Með mismunandi aðferðum
í mismunandi tilfellum. Yfirleitt
reyna flestir að vinna bug á þess-
um hættulega galdri með tómri
vitleysu. Ég á við þegar verið
er að brenna eða stinga í myndir
manna, að safna og eyðileggja
hár eða afklipptar neglur — það
er að sjálfsögðu tómur barna-
skapur. Venjulega eru goona-
goona álög lögð á með því að
grafa ákveðinn fjölda af litlum
bögglum, sem innihalda galdra-
kraftinn í og við hús fórnalambs-
ins. Mitt starf er að finna þá alla
og brenna þá. Þannig bjargaði
ég elzta syni soldánsins í Sura-
karta, til dæmis. Ef einhver einn
þessarra böggla finnst ekki, held-
ur galdurinn áfram að vinna ó-
dæði sitt, en ég hef sérstakan
hæfileika til að finna þá; ég fell
í dvala, og eftir það hefur mér
ekki brugðizt að finna hvern
einasta böggul.
— Ég vildi óska, að þér gæt-
uð verið hér tímakorn, sagði
Ann einlæg.
Hún hefur gleypt agnið, hugs-
aði Vandengraf ánægður. Hann
tók vasaklút úr vasa sínum og
þurrkaði sér um ennið. Að selja
það, sem hann hafði upp á að
bjóða, var þreytandi og þurfti
mikið af persónulegu segul-
magni. — Það er erfiðara en að
komast yfir jómfrú, hugsaði hann
kaldhæðnislega.
— Ég á heima í Bandoeng,
sagði hann. — En ég er alltaf
reiðubúinn, þegar fólk þarf á
mér að halda. Ég hef náðargáf-
una, og það er skylda mín að
nota hana á sem beztan hátt fyr-
ir mannkynið, sagði hann hóg-
værlega.
Ann velti fyrir sér svari hans.
Kannske Charley myndi lána inér
nógu mikið til þess að ég gæti
sent eftir þessum Vandengraf,
hugsaði hún. Nei, Charley myndi
ekki gera það. Hann myndi stríða
mér og segja að ég yrði að berj-
ast. Og þá minntist hún þess, að
Charley hafði yfirgefið hana með
stúlku sem hann hafði séð í
fyrsta skipti þetta kvöld. Svona
verða menn á þessum frumskóga-
stað, hugsaði hún í uppgjöf. Ó-
sjálfrátt litaðist hún um og nið-
ur á hafnarbakkann, þar sem
Charley hafði stungið af fyrir
andartaki. Vandengraf skrifaði
eitthvað í kort og rétti henni
það.
— Heimilisfangið mitt í Band-
oeng, sagði hann. — Ég get tek-
ið flugvél hvenær sem þér þurf-
ið á mér að halda. En ef yður
langaði að fórna mér nokkru af
tíma yðar og trúnaði í nótt, gæt-
um við komið á fót einskonar
fjarskynjunarsambandi, sem þeg-
ar í stað gæti unnið á móti áhrif-
um galdranna ...
Ann hlustaði ekki. Næstum
eins og í meðvitundarleysi hafði
hún tekið eftir kunnuglegri veru
meðal hundraða innfæddra á
VIKAN 21. tbl.