Vikan - 03.06.1965, Blaðsíða 13

Tvö
glóðaraugu
Smásaga efftir
Don IVIiller
- HvaS ég meina? öskraSi hann. - HvaS ég
meina? - Þessi var góSur. En þetta er líklega
ágætt. Stundum getur þetta veriS nauSsynlegt,
þótt aSferSin sé dálítiS hrottaleg....
etta byrjaði allt með því
að Karin, — það er konan
mín, — fékk glóðarauga.
Blátt var það, ja, —- það
er nú eiginlega ósköp fá-
tækleg lýsing á þeirri lita-
symfóníu sem prýddi hægra
auga hennar, það voru ótrúleg-
ir litir, gult , blóðrautt, f jólublátt
og koksgrátt.
Hún kom mér á óvart með
þessu skrautlega auga þegar ég
kom heim til hádegisverðar.
— Þetta var svo óheppilegt,
sagði hún, — ég datt um renn-
inginn á ganginum. Þú varst nú
reyndar búinn að lofa mér því
fyrir löngu síðan að festa hann.
Þegar ég datt rakst ég á hurðar-
húninn, með þessum líka þokka-
legu afleiðingum...
Það eina sem ég gat sagt var
að að það væri gott að hún hefði
ekki meitt sig meira. Svo kyssti
ég indælu litlu konuna mína á
nefbroddinn og ósköp varlega á
bláa augað. Og ef satt skal segja
hugsaði ég ekkert meira um
þetta smá atvik.
Samt held ég að mér hafi orð-
ið á að brosa þegar ég kvaddi
hana um leið og ég fór á skrif-
stofuna aftur, því að satt að segja
var hún dálítið skrýtin, með
þetta auga sitt, en svo gleymdi
ég því alveg.
Ég hafði mikið að gera allan
eftirmiðdaginn og það var orð-
ið nokkuð framorðið þegar ég
hélt heim á leið til að borða.
Þessvegna gaf ég mér ekki tíma
til að stoppa og tala við Ander-
sen tóbakssala, eins og ég var
vanur. Ég keypti vindla og ætl-
aði svo að fara.
— Ég sá konuna yðar í dag,
sagði Andersen, þegar ég var að
fara út.
— Jæja, sagði ég, — var það
nokkuð sérstakt?
Andersen var eitthvað kyndug-
ur á svipinn, en hann fullviss-
aði mig um allt hefði verið í
lagi.
-— Ég held að það sé ekki bú-
ið að loka blómabúðinni ennþá,
hélt hann áfram. — Ja, ég meina
bara ef þér hefðuð hugsað yður
að kaupa blóm handa frúnni ...
Hann er stundum leiðinlega
kumpánlegur, sá góði Andersen.
En burtséð frá því var það
kannske ekki svo vitlaust að
kaupa svolítinn brúsk handa kon-
unni. Eiginmenn ættu að gera
meira af því að koma konum sín-
um á óvart, það gerir meiri lukku
heldur en þessir venjulegu
skyldu blómvendir á afmælum,
jólum, brúðkaupsdögum og
mæðradögum.
Ég keypti tíu dásamlegar rós-
ir og svolítið grænt með.
— Það er ekkert eins áhrifa-
ríkt og rauðar rósir, þegar mað-
ur þarf að koma á sáttum í
hjónabandinu, sagði blómasölu-
konan og andvarpaði, rómantísk
á svipinn.
— Líklega ekki, sagði ég hálf-
ergilegur, — en vilduð þér ekki
flýta yður svolítið. Ég er tíma-
bundinn...
— Auðvitað, sagði hún með
dularfullu brosi. — Enginn kem-
ur of snemma til að rétta mis-
sætti...
Ég borgaði blómin og kyngdi
einhverju, sem hefði getað orð-
ið ósvífin leiðbeining til blóma-
sölukvenna um það hvað þær
ættu að gera, í staðinn fyrir að
vera að snuðra og skifta sér af
því til hvers blómin frá þeim
væru notuð.
Þegar ég kom út úr bílskúm-
um, eftir að vera búinn að ganga
frá bílnum, hitti ég Jansson.
Jansson var sænskur og þess-
vegna segir hann alltaf „gamli
vinur“ og slær á öxlina á mér.
— Jæja, gamli vinur, sagði
hann, alveg eins og ég bjóst við
og skellti stórri krumlunni á
hægri öxl mína. — Jæja, gamli
vinur. Þetta var nú meira....
— Hvað var meira? spurði ég,
dálítið undrandi.
— Taktu það ekki nærri þér
gamli vinur, sagði hann og brosti
ánægjulega og í þetta sinn sló
hann mig í magann. — Taktu
það ekki nærri þér!
— Ég ætla ekki að taka neitt
nærri mér, en mætti ég spyrja
hvað þú meinar ...
— Hvað ég meina? öskraði
hann. — Hvað ég meina? Þessi
var góður! En þetta er líklega
ágætt. Stundum getur þetta ver-
ið nauðsynlegt, þótt aðferðin sé
dálítið hrottaleg...
— Hvað í dauðanum ertu að
þvæla um? Ég skil hvorki upp né
niður...
— Taktu þetta ekki nærri þér,
gamli vinur, sagði Jansson aft-
ur, sneri sér á hæl, gekk burtu
og hristi hausinn.
Ég hefði ekki þurft að hraða
mér svona mikið heim, því að
konan mín hafði haft gesti og
konurnar voru ekki farnar, þeg-
ar að ég opnaði hurðina.
Ég flýtti mér að fela rósirn-
ar á bak við mig, kinkaði
klaufalega kolli og flýtti mér út
til að biðja stúlkuna um að setja
rósirnar í vatn. Það er ekki nokk-
ur leið að koma konunni sinni
á óvart með rósavendi, þegar
heil hersing af ókunnum kerl-
ingum horfir á.
Svo fór ég aftur inn í stofuna
og heilsaði dömunum, sem nú
voru sem óðast að flýta sér
heim.
— Jæja, sagði ég og brosti
glaðklakkalega. — Ég kem hér
líklega sem ykkar vonda sam-
vizka. Ég get trúað að það séu
nokkrir þreyttir eiginmenn sem
fá matinn sinn seint í dag...
— Notaðirðu virkilega orðið
samvizka? sagði Súsanna með
engilblíðri rödd.
— Það er þó bót í máli áð
Otto lemur mig ekki vegna þess,
sagði Lena og hún var ekki eins
blíð á manninn.
Frú Smith leit bara á mig, en
það var aftur á móti augnaráð
sem hefði hæglega getað drep-
ið...
— Hjartans þakkir fyrir þenn-
an dásamlega dag, Karin mín,
sagði Inger, — þetta hefir verið
yndislegur dagur, það get ég full-
vissað þig um. Ég vona bara að
það hafi hresst þig og dreift
huga þínum ...
Og svo sigldu þær út, allar
fjórar.
— Mér þykir fyrir því hvað
það er orðið framorðið, en ég
Framhald á bls. 34.
VIKAN 22. tbl. Jg