Vikan - 03.06.1965, Blaðsíða 36

□ Ö
INNANHÚSS
SLIPPFELAGIÐIREYKJAVIK
heimskulega skýring hefir ver-
ið notuð svo oft að hún er orðin
gatslitin.
— Það getur vel verið. En ég
skil ekki hvað þetta kemur mér
við, og á hvern hátt þú hefir
komið illa fram gagnvart mér.
— Nú kem ég að því. Það
byrjaði með strákskömminni frá
slátraranum. Svo hélt það áfram,
næst kom sendillinn frá nýlendu-
vörubúðinni, garðyrkjumaður-
inn, eftirlitsmaðurinn frá raf-
stöðinni og til að kóróna allt
saman kom svo sölumaður til að
selja ryksugur. Allir góndu þeir
á þetta blessað auga og glottu
fíflalega. Að lokum var þetta far-
ið að fara svo í taugarnar á mér
að ég var að því komin að skæla,
svo mér datt í hug að hringja í
nokkrar vinkonur og bjóða þeim
í te ...
— Ég get ekki ennþá séð hvað
þetta kemur mér við.
— Þær spurðu auðvitað allar
um augað og ég sagði þeim eins
gg VIKAN 22. tbl.
og satt var, að ég hefði runnið
til á dreglinum og rekizt í hurð-
arhúninn...
— Já, og hvað svo?
— Þær trúðu mér auðvitað
ekki. Þær voru svo góðar og
elskulegar við mig, sögðu að ég
þyrfti ekki að vera að koma með
svona sögur þeirra vegna. Þær
vissu vel hvernig karlmenn gætu
verið ...
— Hvað segirðu, hvað sögðust
þær vita .. .. ?
— Hve karlmenn gætu verið
hrottalegir....
-— Ætlarðu að segja mér að
þú ... ?
-— Ég gat bara ekki staðið í
því lengur að malda í móinn.
— Þú ætlar þó ekki að segja
að þú hafir látið þær halda að
það hafi verið ég sem gaf þér
þetta glóðarauga?
— Ekki beinlínis. Ég gaf ekki
fleiri skýringar, en lét þær hugsa
sitt...
— Þú lézt þær halda að ég,
eiginmaður þinn, væri hrotta-
fengin bulla, sem lemur konuna
sína. Veiztu nú hvað, þetta er að
ganga einum of langt. Þessu
hefði ég aldrei trúað á þig.
— Mér þykir þetta afskaplega
leiðinlegt. ..
— Já, þakka þér fyrir, það er
nokkuð gott, En þessu get ég
ekki legið undir ...
— Þú varst fyrir löngu síðan
búinn að lofa mér að negla dreg-
ilinn fastann, var það ekki? —
Og svo fannst mér ...
— Þú ert að reyna að afsaka
þig. Nei, vina mín, þetta er að
ganga of langt...
Ég var orðinn ofsalega reið-
ur, reiðari en ég nokkru sinni
hafði verið síðan við giftum okk-
ur. Ég stökk upp úr stólnum og
baðaði út höndunum, líklega
heldur ofsalega. Eins og ég var
búinn að segja, sat Karin á stól-
bríkinni... — já hvernig það
skeði veit ég ekki, en á einhvem
óskiljanlegan hátt rak ég olnbog-
ann í augað á henni. Vinstra aug
að.
Nú er það orðið svo litskrúð-
ugt að það má ekki á milli sjá,
hvort augað hefir betur.
Ég er búinn að biðja fyrirgefn-
ingar og við erum beztu vinir
aftur, því að auðvitað er Karin
ekki í neinum vafa um að þetta
var óviljaverk.
En ég skal viðurkenna að ég er
ekkert sérstaklega borubrattur,
þegar ég hugsa til að standa and-
spænis Andersen í tóbaksbúð-
inni, blómakonunni, Jansson, Sús-
önnu, Lenu, frú Smith, Inger og
ótal mörgum úr nágrenninu.
Það er afskaplega erfitt að
gefa sennilega skýringu á glóð-
arauga.
Að maður tali nú ekki um þeg-
ar þau eru tvö.
★
Fangaráð í flutninga-
lest
Framhahl af bls. 17.
hvern lætur hann hafa skýrzlurn-
ar?
Klement fékk aðeins fyrirmæli á
þeim stöðum, sem merktir voru með
rauðum hring|um. Loftskeytatækið
var aðeins neyðarútvegur. Ef ein-
hverjir erfiðleikar kæmu í Ijós, átti
hann að láta næstu járnbrautar-
stöð vita í gegnum útvarpið. Enn
sem komið var hafði hann ekki
þurft á því að halda.
— Eg verð líka að taka það trú-
anlegt, sagði Ryan. — Eg finn ekk-
ert nema ónotuð eyðublöð á borð-
inu. Hversu lengi eigum við að
dvelja á næstu stöð, Chiusi?
Klement sagðist ekki vera viss.
Lestarstjórinn hefði áætlunina. Hann
hélt að það væru fjórtán mínútur.
Þeir ættu að verða komnir þang-
að rétt uppúr átta. Ryan leit á úr-
ið sitt. — Það þýðir að við verð-
um komnir til Chiusi eftir tíu til
fimmtán mínútur, sagði hann. —
Klement majór, þegar við nemum
staðar, vil ég að þér gefið varð-
mönnunum uppi á vögnunum fyrir-
mæli um að vera kyrrir þar. Segið
þeim að við munum stanza leng-
ur næst. Eg skal segja yður hvað
við gerum næst, þegar við komum
þangað. Og ef ég fæ svo mikið
sem grun um, að þér reynið að
kjafta, þá drep ég yður á stund-
inni. Gangið úr skugga um, að
hann hafi skilið þetta, faðir.
Fincham hafði rótað í ránsfeng
Klements, meðan Ryan hélt yfir-
heyrsluna. Hann lagði á borðið fyr-
ir þrjá og sneiddi dökkt brauð með
byssustingnum. Hann maulaði í sig
brauðsneið meðan hann sýslaði
eins og húsmóðir við borðið. Svo
skammtaði hann þrjá angandi
skammta af kjúklingi á diskana og
hellti víni í glösin.
— Maturinn er til, sagði hann
svo.