Vikan - 03.06.1965, Blaðsíða 39

inum inn og skellti honum ó gólfið
eins og nýveiddum fiski. Þjóðverj-
inn var varla farinn að koma fyrir
sig fótunum, þegar Fincham sló
hann í höfuðið með byssuskeftinu.
— Fimm, sagði Fincham.
— Ég fer upp, rétt áður en við
leggjum af stað, sagði Ryan. —
Þegar við erum vel komnir af stað,
tek ég varðmann af næsta vagni.
Opnið, þegar þér heyrið bankað.
Hann reif um meterslanga ræmu
af rekkjuvoð Klements og stakk
henni innfyrir jakkaboðunginn. Svo
beið hann við dyrnar þar til eim-
reiðin blés til brottfarar.
— Sjáumst aftur, herrar mínir,
sagði hann og stökk út.
Meðan lestin jók ferðina klifraði
hann upp á vagnþakið. Hann teygði
úr sér og sveiflaði handleggjunum
og eitt andartak fann hann til léttis
yfir fersku loftinu og frelsandi
myrkrinu, en tilfinningin hvarf, þeg-
ar hann horfði út í myrkrið aftur
eftir vagnalestinni. Tuttugu og tveir
vagnar. Og á hverjum einum vopn-
aður hermaður, sem varð að drepa.
Ryan dró fram lakræmuna,
beygði sig og stökk yfir á vagninn
næstan fyrir aftan vagn Klements.
Hann hafði næstum misst jafnvæg-
ið, þegar hann lenti á slingrandi
þakinu, en kastaði sér snöggt á-
fram og náði taki með höndunum.
Hann lagðist endilangur niður á
þakið og fikraði sig áfram að varð-
manninum við hinn enda vagnsins.
Hann sá bara formvana skugga,
nokkru dekkri en náttmyrkrið. Vind-
urinn blés í gegnum föt hans og
hvein í eyrunum. Hann vissi, að
þessi hvinur myndi hindra að Þjóð-
verjinn heyrði til hans.
Þegar hann var kominn hálfa
leiðina, nam hann staðar til að
vefja endann á hengingarólinni
um hendina og hélt síðan áfram (
myrkrinu.
Hann reis upp á hnén, spennti
vöðvana og lyfti handleggjunum
svo aðskildum, sem lakræman
leyfði.
— Sss, hvíslaði hann. Þjóðverj-
inn rétti úr sér.
Ryan snaraði lindanum yfir höf-
uð hans og herti að áður en mað-
urinn gat snúið sér við. Sá þýzki
baðaði út handleggjunum. Byssan
flaug út ( myrkrið og maðurinn
sparkaði í vagngaflinn. Lindinn
skarst inn í hendur Ryans, en hann
herti takið.
Hermaðurinn hætti að sprikla.
Ryan stakk lindanum ! vasann og
dró Kkið eftir vagnþakinu, fram að
fremri gaflinum. Hann horfði eitt
andartak á bilið milli vagnanna,
svo beygði hann sig niður, tók (
belti og hálsmál Þjóðverjans, sveifl-
aði honum fram og aftur nokkr-
um sinnum, til að auka átakið og
kastaði honum síðan af alefli yfir
á fremri vagninn og stökk sjálfur
á eftir.
L(k Þjóðverjans rann út að þak-
brúninni og Ryan kastaði sér á
eftir því og ofan á það til að stöðva
það. Hann lá kyrr eitt andartak
til að ná andanum. Dró Þjóðverj-
ann síðan út á þakið. Þar lagði
hann líkið þversum og renndi sér
út á þakbrúnina, eins langt og hann
þorði. Hann hélt sér með annarri
hendi og barði með hinni. Næstum
á sama andartaki var hurðinni
rennt frá og Fincham horfði inn f
andlit hans á aðeins nokkra þuml-
unga færi. Ryan drap tittlinga móti
sterku Ijósinu.
— Slökkvið Ijósin! hvæsti hann.
Það varð aldimmt.
— Er það búið? spurði Fincham.
— Ég kem niður með hann, sagði
Ryan. — Þið takið við honum og
dragið hann inn í vagninn.
— Sex, sagði Fincham.
Ryan tók um ökla Þjóðverjans og
dró hann út að þakbrúninni. Hann
hélt takinu um öklana og lét hinn
dauða síga með höfuðið á undan.
Fincham tók á móti honum.
— Halló, hrópaði Fincham lágt.
— Er allt í lagi með yður?
Ryan velti sér yfir á magann.
— Allt í lagi með mig, sagði
hann. — Látið föður Costanzo klæða
hann út og vefja einkennisbúning-
inn inn í frakkann hans. Búið svo
til reipi úr laki og réttið mér ann-
an endann. Ég ætla að draga yður
upp.
— Skilið, sagði Fincham.
Eftir nokkrar mínútur, sagði
hann: — Þér þarna! Svo kastaði
hann einkennisbúningi Þjóðverjans,
innpökkuðum í frakkann, upp á
þakið. Ryan lagði pakkann undir
sig og teygði sig niður eftir reip-
inu. Fincham hjálpaði sjálfur til,
meðan Ryan dró hann upp á þak-
ið, og þegar hann var kominn nógu
langt, tók Ryan í beltið hans og
kippti honum upp. Fincham velti
sér á bakið og settist upp.
— Ljómandi útsýni, sagði hann.
— En andskoti hvasst.
— Komið nú, sagði Ryan. — Þér
hafði einkennisbúninginn með yð-
ur.
Hann stökk ( flýti að fjarri enda
vagnsins, öruggari nú, þegar hann
hafði vanizt slingrinu.
Ryan beið og stökk síðan á und-
an yfir á næsta vagn. — Setjist
þarna, sem varðmaðurinn sat, og
bíðið eftir mér. Ég verð kominn
aftur eftir eina mínútu.
— Svo þér ætlið að ná í einn
Þjóðverjann enn eða hvað? Ég ætti
að fá þennan.
— Þér fáið áreiðanlega fleiri
Þjóðverja en þér kærið yður um,
áður en nóttin er úti, sagði Ryan.
Varðmaðurinn á næsta vagni lá
á bakinu með byssuna ( krosslögð-
um höndum. Ryan lagðist á bakið
og renndi sér með fæturna á und-
an í áttina að Þjóðverjanum. Hann
hélt áfram að nálgast hermanninn,
þangað til hann gat næstum snert

n k LAUC }§I(SÍIL® jtyahkivi tAVEGI 59. slmi 23349 1
VIKAN 22. tbl. gg