Vikan - 03.06.1965, Blaðsíða 43

ÞAÐ ER SAMA HVERT FLUORESCENT-
RÖR NOTAÐ ER - OSRAM STARTARAR
HENTA ALLTAF
HeildsölubirgSir:
r
Jóhann Olafsson & Co.
Hverfisgötu 18. — Reykjavík — Símar: 11630 og 11632.
OSRAM
VEGNA GÆÐANNA
við hliðina, eða vögnunum, sem
voru ó hliðarsporinu.
— Stein, sagði Ryan ókveðinn.
— Rekið Klement inn í vagninn og
standið vörð um hann. Faðir, þér
farið til lestarstjórans. Fincham,
þér komið með mér.
Með Fincham á hælunum skreið
hann undir vagninn, sem stóð á
sporinu við hliðina og stóð þá
frammi fyrir langri, lágri bygg-
ingu.
— Farið í þessa áttina, sagði
hann og benti til vinstri. — Ég fer
í hina. Flann gekk hægt út með
lestinni og beygði sig til að líta
undir hvern vagn. Ef loftskeyta-
maðurinn hefði getað komizt upp
[ vagn, myndu þeir ekki ná í hann
[ tæka tíð. Hann heyrði í eimpípu
í fjarska. Það var örugglega lestin,
sem þeir biðu eftir. Þeir urðu að
finna loftskeytamanninn, áður en
hún færi framhjá, og fangalestin
héldi áfram.
Eitthvað hvítt á jörðinni vakti at-
hygli hans. Hann tók það upp. Það
var lindi úr laki Klements. Loft-
skeytamaðurin hlaut að vera ein-
hversstaðar í nándinni, annaðhvort
á milli vagnanna, eða að reyna að
komast burt.
Hraðlestin nálgaðist á mikilli
ferð. Ryan tók til fótanna. Jörðin
nötraði meðan lestin þaut hjá.
Það marraði í mölinni, eina
vagnslengd frá Ryan. Hann stóð
grafkyrr. Hljóðið heyrðist ekki aft-
ur. Hann færði sig í áttina að því,
eitt skref enn og annað skref, svo
nam hann staðar og beið eftir því
að á hann yrði ráðizt. Ekkert heyrð-
ist.
Aftur skrjáfaði í mölinni. Svo
heyrði Ryan hratt fótatak nálgast.
Hann beygði sig snöggt niður, rétt
[ tæka tíð til að forða sér undan
högginu. Loftskeytamaðurinn var
eins og draugur [ hvítum nærföt-
unum. Hann var með stafprik og
reiddi það aftur til höggs. En áð-
ur en hann gat slegið, kastaði Ryan
sér fram og skaut fram annarri
öxlinni, eins og Rugbyleikari. Loft-
skeytamaðurinn hörfaði afturábak
og rakst á vagninn. Ryan hafði
þegar tekið fyrir kverkar honum.
Þjóðverjinn reif og klóraði í hend-
ur Ryans í vonlausri baráttu yfir
lífinu.
Eimreiðin blés til brottfarar. Loft-
skeytamaðurinn var máttlaus og
hékk niður úr höndum Ryans. Finc-
ham kom hlaupandi utan úr myrkr-
inu.
— Helvítis lestarandskotinn er að
fara, hrópaði hann. — .......... ó!
Laglega gert.
— Opnið dyrnar, hvæsti Ryan.
Hann kastaði líkinu inn um dyrn-
ar og skellti þeim aftdr. Svo þutu
þeir báðir í áttina að lestinni.
— Komið til vagns Klements,
þegar við stönzum í Flórens, más-
aði Ryan.
Hann stökk sjálfur að þeim
vagni. Stein stóð í dyrunum. Hann
teygði sig og tók í hönd Ry-
ans. í sömu andrá missti Ryan
fótanna og fætur hans drógust eft-
ir mölinni. Með örvæntingarfullu
átaki tókst honum og Stein að
draga hann upp f vagninn, þar
sem hann lagðist á gólfið og greip
andann á lofti.
Svipurinn á andliti Klements,
þegar hann frétti um andlát loft-
skeytamannsins, kom upp um
blandaðar tilfinningar hans. Þar
með var hann laus við eina þýzka
vitnið að niðurlægingu sinni.
Ryan setti Klement í stól og sett-
ist sjálfur á móti honum, svo nærri,
að hné þeirra snertust. Stein stóð
við hiið þeirra, sem túlkur.
— Hlustið á mig, majór, sagði
Ryan. — Líf yðar er undir því kom-
ið, að þér gerið nákvæmlega eins
og ég segi. Þegar við komum til
Flórens, verðið þér að haga yður
eins og allt væri með felldu. Ég
mun fylgja yður nákvæmlega eftir.
Ef þér sýnið minnstu merki þess að
ætla að Ijóstra upp um okkur, drep
ég yður. Ég gef yður drengskapar-
heit mitt upp á það.
Framhald í næsta blaði.
Hitabeltisnótt
Framhald af bls. 19.
Eitt andartak varð henni ljóst,
hve undarlegt það var, að hún,
Jeff Halden, var í miðri plant-
ekru á ókunnri eyju og á hand-
legg hennar hvíldi hönd manns,
sem hún hafði ekki þekkt fyrir
fáeinum vikum; sem hún þekkti
í rauninni ekki ennþá; og fengi
aldrei að kynnast; því hann vildi
ekki þjást vegna ástarinnar. Hún
hugsaði um afa sinn í Bunker
Hall, þar sem allt var svo kyrrt
og rótt, í föstum skorðum, svo
öruggt svo íhaldssamt. Hann
myndi vera að lesa kvöldblaðið
núna, eða að mótmæla stjórninni.
Svo myndi hann kveikja á út-
varpinu en ekki hlusta á það.
Það var löngu komið fram yfir
miðnætti í Lombok, en í Bunker
Hall væri ennþá lítið liðið á
kvöld. Jeff hafði á tilfinningunni,
að hún væri komin út fyrir öll
mörk hins örugga lífs og jafn-
vel að tíminn væri eitthvað eins
og hætta í loftinu, hún fann það
með kaldri, kitlandi tilfinningu
við hársræturnar, þótt hún gæti
ekki gert sér grein fyrir hvað
það var. Á meðan voru þau kom-
in að þrepunum, sem lágu upp
að svölunum framan við skrif-
stofubygginguna, breiðum, örlítið
brakandi þrepum. Anders gekk
til móts við Jan Foster, án þess
að sleppa hönd hennar. Jeff var
kyrr við neðsta þrepið.
— Anders Anderson eftiriits-
maður kominn aftur til vinnu sir,
sagði hann með glettnislegri eft-
irlíkingu af hernákvæmni og bar
hönd að ímyndaðri húfu.
—■ Guði sé lof, að þú ert kom-
inn Anderson, sagði Foster, án
þess að véra með nokkra vafn-
inga, eins og Anders hefði ekki
verið fjarverandi í sex mánuði,
heldur aðeins hálfa klukkustund.
— Ég er í hálfgerðu mannahraki
Þessir bölvaðir bjánar hafa
hlaupið til að komast í brenni-
vínið á Tjaldane og skilið mig
eftir með þessa kássu.
— Eitthvað að? Kvartanir
varðandi kaupfélagsverzlunina
aftur? spurði Anders, því að það
hafði verið eitt algengasta kvört-
unarefnið áður en hann fór í leyf-
ið.
— Nei. Kúlíarnar í Kampong
3 hafa ekki rýmt húsin sín í tæka
tíð, og nýju kúlíarnir heimta
stað til að sofa á, en neita að
hjálpa til að kasta þeim gömlu
út. Ég kallaði mandoers saman
á fund. Godverdomme, það verð-
ur erfiðara og erfiðara með
hverjum degi að ráða við þessa
fjárans kúlía. Þegar ég var hvolp-
ur .. .
Hann hafði verið of niðursokk-
inn í vandræði sín til að taka
eftir Jeff, þar sem hún stóð neð-
an við þrepin. Munnur hans gal-
opnaðist í heimskulegri undrun
og hann hneigði sig þrisvar sinn-
um, klunnalega og vandræða-
lega.
— Ungfrú Ilalden, sagði And-
ers. — Ungfrú Halden, má ég
kynna fyrir þér tuan besar Jan
Foster, aðalframkvæmdastjóraog
guð í Lombok ...
— Ungfrú Halden! Ja, þetta
kemur svo sannarlega á óvart!
Ég hafði einu sinni þá ánægju ...
Mér var sýndur sá heiður... í
Amsterdam, munið þér? Myn-
heer Van Halden var svo al-
mennilegur að bjóða mér í mat..
— Auðvitað, sagði Jeff, án
þess að minnast neins. — Komið
þér sælir, herra Foster.
— Ungfrú Halden bað mig að
sýna sér plantekruna. — Hún
hefur mikinn áhuga fyrir
gúmmíi, sagði Anders og gaf Jeff
merki.
VIKAN 22. tbl.