Vikan - 10.06.1965, Qupperneq 5

fjögur orð sannfærðu Jeff allt í
einu um sakleysi Anders. Ef til
vill var Pat slæmur lygalaupur;
ef til vill hafði Jeff hæfileika til
að skynja sannleikann, jafnvel
þótt hann væri í dulargervi.
— Þér eruð að ljúga, sagði
hún, næstum blíðlega. Hún var
ekki lengur reið. — Hversvegna
ætti ég að trúa yður en ekki
honum? Anders lýgur ekki.
— Það er nú einmitt það,
sagði Pat eftir andartakshik. Og
hún sagði það mjög lágt. — Hann
lýgur ekki. Hann bauð mér ekki
og hann vissi ekki að ég var að
koma. Ég gerði þetta allt upp á
eindæmi. Ég elti hann um borð
á Tjaldane og ég elti hann hing-
að upp á plantekruna. Og ég ætla
að elta hann um allan heiminn,
ef þér viljið endilega vita það,
því ég elska hann.
Jeff hafði verið alin upp við
mjög ákveðnar hugmyndir um
hvað ung stúlka gæti gert og
hvað hún gæti ekki gert. Að elta
karlmann var einna stranglegast
bannað í siðareglum hennar.
—■ Þér ættuð að skammast yð-
ar, sagði hún. ■—■ Að eltast við
karlmann, sem ekki kærir sig um
yður. Vera honum til óþæginda,
koma honum í vanda, skríða upp
í rúmið hans, þegar þér eruð full.
— Bíðið andartak! Bíðið and-
artak! hrópaði Pat. — Þér skul-
uð ekki fara að messa yfir mér.
Hvað eigið þér við með því að
ég hlaupi á eftir honum? Eruð
þér ekki sjálfar að hlaupa á eft-
ir honum? Eða hvað eruð þér
að gera hér, um miðja nótt?
Hvernig vitið þér að hann kærir
sig ekki um mig? Karlmenn geta
kært sig um kvenfólk á margan
hátt og ég er viss um eitt: Ég
get orðið Anderson að meira
gagni en þér.
— Blandið mér ekki í þetta.
Það gegnir öðru máli með mig
og Anders.
— Já ætli það gegni ekki öðru
máli! hrópaði Pat. — Ég hafði
nú haldið það! Þú hefur aldrei
þurft að verjast og berjast og
troðast, til að koma þér áfram;
Þú hefur aldrei lent í ruslaföt-
unni og ekki átt neinn til að
draga þig upp úr aftur. Þú ert
sú síðasta í heiminum, sem getur
sagt mér, hvað er rétt og hvað
er rangt. Þú þarft ekki að hafa
áhyggjur af einu eða neinu. Þú
situr bara á peningapokanum
hans pabba þíns og ef þig vant-
ar eitthvað segirðu: Kauptu mér
þetta og kauptu mér hitt og nú
hefurðu sagt: Pabbi: keyptu
þennan fallega herra Anderson
handa mér, ég þarf á honum að
halda í safnið mitt. Og pabbi
þinn, þessi gamli asni, fer út og
kaupir hann handa þér. Það er
mismunurinn milli okkar. Þú
verður að borga í reiðufé fyrir
hvert fallegt orð, sem hann hef-
ur nokkurn tíman sagt við þig.
En hann eyddi meira en tvö
hundruð dollurum fyrir það eitt
að hafa félagsskap af mér og
það eitt út af fyrir sig er öruggt
merki þess að hann kærir sig
um mig. Þú getur verið á góðum
stað í þjóðfélagsstiganum, en ef
þú reyndir einhverntíman að
vinna þér inn grænan eyri með
anditinu á þér og skrokknum og
hvernig þú kemur fram, mynd-
irðu ekki komast langt, svona
dekruð og spillt tr . ..
Jeff sá ekki mikið né heyrði
eftir þetta. Það hvein og söng í
höfðinu á henni og hún sá ekkert
annað en hringsnúandi rauð hjól.
Henni fannst hún tútna út og
léttast, eins og stór, rauð blaðra,
í þann veginn að springa. Hún
tútnaði út, hún sprakk, hún varð
að engu.
Þegar Anders opnaði dyrnar,
áhyggjufullur yfir þessum dular-
fullu hljóðum, sem komu, þegar
stúlkurnar hættu að tala saman,
sá hann Pat og Jeff á gólfinu í
hörkuslagsmálum.
— Pat! kallaði hann. — Hættu
þessu! Jeff! Stúlkur, stúlkur
þetta er ómögulegt! Stúlkur, er-
uð þið brjálaðar?
An mikils árangurs fálmaði
hann inn í kvennaflækjuna á gólf-
inu. Hann reyndi að handsama
mjúkt, hált hold, úfið hár, rifna
kjóla. Hann reis á fætur, hristi
sig, skrúfaði upp í lampanum,
skraþp út fyrir og kom að vörmu
spori með vatnsfötu. Ákveðinn
í bragði og vandvirkur í hreyf-
ingum hellti hann út fötunni yfir
stúlkurnar; þær slepptu hvor
annarri, settust upp og drápu
tittlinga. Pat var ekki alveg ó-
vön sagsmálum af þessu tagi, og
varð fyrri til að átta sig.
— Mér þykir þetta leitt, And-
erson, sagði hún móð og más-
andi. — Hún svívirti mig og ég
er alveg jafnmikil hefðarkona og
hún.
Anders hjálpaði Jeff á fætur
og strauk hár hennar aftur. Það
blæddi úr lítilli skrámu á höku
hennar en Pat nuddaði á sér
handlegginn, þar sem hún bar
tannaför Jeff. Jeff leið miklu-
betur eftir slagsmálin, miklu,
miklu betur. Hún hafði fengið út-
rás fyrir lengi innibyrgðar til-
finningar sínar; Nú var henni
næstum vel við Pat. — Ég veit
ekki hvernig þetta gerðist, And-
ers, sagði hún og gamla brosið
færðist yfir andlit hennar.
—- Hefurðu gert það upp við
þig, hvort ég segi satt? spurði
hann og brosti.
— Næstum, svaraði hún.
Pat varð útundan í samræðun-
um eins og venjulega.
—■ Hvernig kemst ég aftur nið-
ur að skipi? spurði hún og þetta
var viðkenning hennar á sigri
Jeff.
í sama bili lyfti Anders höfð-
inu og hlustaði. Síðustu tíu mín-
úturnar höfðu þau gersamlega
gleymt hvar þau voru, gleymt
annarlegri, þögulli þvögu kúlí-
anna úti fyrir, þar sem þeir
húktu fyrir framan skrifstofu-
bygginguna. Raddimar höfðu ris-
ið og fallið í tilbreytingarleysi.
Risið og fallið, en nú var tilbreyt-
ingarleysið og jafni malandinn
orðinn háværari og við og við
mátti heyra snögg óp. Svo hvarf
allt í þrumuna sem nú var kom-
in nær og var nú miklu hávær-
ari en áður. Það varð andartaks-
þögn. Svo hófst malið og hrópin
að nýju. Þetta var eins og æð-
andi stormur og húsið nötraði af
hávaðanum.
í einu stökki var Anders kom-
inn að borðinu og slökkti á lamp-
anum. Svo ýtti hann stúlkunum
lengst inn í herbergið og opnaði
dyrnar. — Farið út bakdyrameg-
in, gegnum svefnherbergið mitt
og baðherbergið, hvíslaði hann.
—- Ég skal senda bílinn þangað.
Jeff, viltu taka Pat með þér?
Hún kinkaði kolli í myrkrinu,
en Pat hélt í hann og hvíslaði:
—■ Drottinn minn, hlustaðu bara!
Hvað er þetta, Anderson? Ég er
hrædd. Ég er hrædd. Gerðu það,
farðu ekki.
Hann losaði hendur hennar,
opnaði smárifu og gekk út á sval-
irnar. f sama bili barst nýtt hróp.
Jeff stóð hreyfingarlaus eitt and-
artak og hugsaði af öllum kröft-
um. Þetta var hættan, sem hún
hafði fundið yfirvofandi allt
kvöldið eins og ógreinilegt ský.
Enn einu sinni sá hún frið og
öryggi Bunker Hall fyrir hug-
skotssjónum sínum. Hún fann
raka og titrandi hönd Pat þreifa
eftir sinni og halda fast í hana.
Það fyllti hana af þeirri undar-
legu og sigri hrósandi tilfinningu
að hún væri sterk og ráðandi.
Hún beit á vörina. Hún hefði ekki
einu sinni fyrir allt gull verald-
arinnar farið út bakdyramegin.
Hún átti að vera þar sem Anders
var. Hún opnaði dyrnar, en fann
að Pat togaði á hana af öllum
kröftum. — Fyrir guðs skuld,
farðu ekki út, skildu mig ekki
eftir, hvíslaði Pat í myrkrinu. Án
þess að svara henni steig Jeff út
á svalirnar og reyndi að hrista
Pat af sér, en stúlkan var of
hrædd til að halda kyrru fyrir
inni í myrku herberginu með
æpandi mannþvöguna fyrir fram-
an og sleppti ekki taki sínu, held-
ur lét dragast með.
Allt svæðið milli einbýlishúsa-
raðanna var nú krökt af kúlíum,
iðandi, ólgandi þvögu æstra lík-
ama, veifandi, krefjandi handa,
naktra hvítra tanna í dökkum
andlitum, stappandi og tramp->
andi sterklegum fótum á möl-
inni. Það brá íyrir flöktandi
bitru, því hópurinn hafði kveikt
einhvernskonar bál, risastórt blys
úr hismi og þurrum pálmaviðar-
laufum, öðru megin á torginu.
Hér og þar ruddust hinir kín-
versku mandoers gegnum fólks-
þvöguna, hrópuðu á fólkið án
þess að nokkur merki sæust um
að til þeirra heyrðist, hvað þá
að orð þeirra skildust. Allur hóp-
urinn þrýstist hægt áfram, ýtti
þeim fremstu á undan sér, ó-
stöðvandi eins og flóðbylgja upp
tröppur skrifstofubyggingarinn-
ar. Jeff, sem hafði lært af föður
sínum að vera athugul, sá í svip
aðalbreytinguna á hópnum. Nú
voru börnin og konurnar aftast
en mennirnir voru fremstir, eins
og reiðilegur, krefjandi veggur.
— Hvað vilja þeir? spurði Jeff
Anders með hvíslandi röddu.
Hann yppti öxlum og það var
djúp hrukka á enni hans. Hún
sá hrukkuna rétt sem snöggvast,
um leið og hann kveikti í píp-
unni sinni. —■ Eru þeir hættu-
legir? spurði hún.
— Nei, en þeir eru vandmeð-
famir, svaraði hann yfir öxl. —
Við verðum að fara mjög var-
lega.
Jeff rýndi inn í hópinn í leit
að mildum, blíðlegum og einlæg-
um andlitunum, sem hún hafði
kynnzt á skipinu; henni fannst
að ef hún aðeins gæti gengið til
þeirra, ávarpað þá með nafni,
talað til þeirra eins og vini, spurt
þá hvað það væri sem þeir vildu,
myndi öll þessi spenna hverfa og
verða að engu. Hún leitaði ör-
væntingarfull í hugs sér að ein-
hverri malayiskri fyndni, sem
gæti komið þeim til að hlægja
og rjúfa þessa æðisgengnu
spennu. Ný elding varpaði hvít-
um leifturbjarma yfir þetta ólg-
andi haf reiðilegra andlita, og
skruggurnar virtust æsa þá enn
meira, eins og risastór stríðs-
bumba.
Jan Foster stóð á svölunum
Framhald á bls. 41.
VIKAN 23. tbl. g