Vikan - 10.06.1965, Qupperneq 11

einn af síðustu embættismönn-
um við rússnesku keisarahirS-
ina. En hinn einþykki Serge
hafði tekið sér sem leynifélaga
einn af alræmdustu stigamönn-
unum frá Turkestan. Dag nokk-
urn þegar þeir voru saman, sagði
þessi félagi við hann: — Lofaðu
mér einu. Þú veizt að það er
skylda föður þins að reyna að
taka mig til fanga. Ef liann nær
mér, verður mér misþyrmt
hræðilega. Lofaðu mér þvi að ná
til mín áður og skera mig á
háls. Serge lofaði þessu. Þrem
árum siðar tók faðir hans þenn-
an mann til fanga. Trúr loforði
sínu, komst hann úr húsi föður
síns inn í fangelsið, en þá hafði
einhver annar góður vinur veitt
lionum náðarhöggið.
—- Já, þetta var ein tegund ást-
ar. Það er alger afneitun....
Líkast þvi að fara úr likaman-
um. ...
ÁSTRÍÐA
Meðan hann talar, kinkar hann
stöðugt kolli. Hann er bersköll-
óttur og hefur griðarstór eyru.
Minnir lielzt á greindarlega
leðurblöku.
-—■ Á sinn hátt er það sams-
konar ást sem Angelique ber
til hins týnda eiginmanns, sem
hún leitar stöðugt að. Það er
lika ástríðufull ást, þegar að
hún, á fullkomlega kvenlegan
hátt, gefur sig á vald ástmönn-
um, sem liún hittir á leið sinni.
Svo er það líka ást, sem her-
maður ber til félaga sins, þegar
að hann fórnar lífi sínu fyrir
hann i styrjöld. Og það er það
sama og kristileg fórn í ástinni
á guð....
Ef til vill erum við hjónin svo
hamingjusöm að hafa fundið
hina miklu ást....
En stundum var það á þeim
árum sem ég var námaverkfræð-
ingur i Afriku ,að námugröft-
urinn varð svipuð ástríða. Þeg-
ar ég var að leita gulls og gim-
steina, var skófla eða sigti
meira virði en ást konu....
Anna er lagleg, feitlagin og
mjög frönsk, — 36 ára gömul.
Eftir að hún hafði unnið bók-
menntaverðlaun, fór hún i ferða-
lag sem blaðakona. Þá hitti hún
Serge. í afskekktu frumskóga-
þorpi hitti hún þennan undar-
lega sjálfstæða mann. Af tilvilj-
un lágu leiðir þeirra þrisvar
sinnum saman.
Þá bauð Serge lienni með sér
til að skoða háa fossa í nágrenn-
inu. Þarna sagði hann henni að
negrarnir köstuðu syndurum út
i, til að reyna saltleysi þeirra.
Ef þeir voru saklausir áttu þeir
að fljóta. Enginn hafði nokkru
sinni flotið.
Hún sneri sér til þess að tala
við negra sem með þeim var,
og þegar hún leit við var Serge
horfinn. Negrinn benti henni á
ofsalegan vatnsflauminn. Hún
varð frávita af hræðslu og heiint-
aði að negrinn kallaði á lijálp.
— Ef að hann hefir ákveðið
eitthvað, er ekkert sem stöðvar
hann, svaraði negrinn. Serge
kom í ijós á hinum bakkanum
og livarf inn í frumskóginn,
kom svo aftur til baka, undan
æðislegu vatnsfallinu, með gjöf
handa henni, fáséða orkideu
sem óx aðeins á þessum eina
stað. Hver gat staðizt slíkan
mann.
Anna segir: — Tvær mann-
verur eru liin eina sameind
ástarinnar. Maður getur elskað
án þess að fá ást sína endur-
goldna, en til þess að ástin verði
raunveruleg, verður liún að fá
hljómgrunn. Það er mín bjarg-
föst trú, að sérliver maður sé
skapaður fyrir ákveðna konu
Já ég veit að það eru milljón
undantekningar, en bágt á ég
með að trúa því að ég hefði
nokkurn tíma getað elskað ann-
an mann á sama hátt og ég elska
Serge....
Ég hugsa að fjölmargir hafi
hæfileika til hinnar takmarka-
lausu ástar, en það eru ekki
margir sem ná því takmarki.
Maður verður að vera hafinn
yfir alla smámunasemi í því
sambandi.
Nú, þegar konur hafa fengið
jafnrétti og keppa við karlmenn
á mörgum sviðum, eru möguleik-
ar hinna takmarkalausu ástar
minnkandi. Nýtízku þjóðskipu-
lag skapar fölsk verðmæti. Kona
sem vill verða aðlaðandi verður
að fylgja forskriftum tízkukóng-
anna. Og þetta auglýsingaskrum
skilgreinir ástina á verzlunar-
grundvelli....
Serge, sem hefir meira en lítið
af dulspeki í sínum visinda-
lega lieila, talar um náttúruna:
— Hún liefir sínar tilfinningar
og sina ástarlineigð. Tökum til
dæmis ástarfuglinn i Afriku. Ef
makinn er drepinn, visnar fugl-
inn upp og vill deyja. . . .
NÆMI
— Svo eru aðrir næmir hlut-
ir, eins og jasminblómið i Chad-
eyðimörkinni. Það hefir sinn
eigin vatnsforða. Þegar það
skynjar að regnið er væntan-
legt, þótt enginn geti sagt það
fyrir, notar það hvern einasta
dropa af vatnsbirgðum sínum.
Þá opnar það blómhnappa sína,
í skrælþurri eyðimörkinni, eins
og það sé að daðra við regnið
og opni sig af ást. Stundum
skjátlast þvi og þá deyr það.
— Hvað er ást? Nýlega vorum
við á ferð i Ameriku, að leita
efnis í nýjustu Angelique bók
okkar. Þá var okkur sögð sönn
saga af Indiánakonu. Hún var
deyjandi. Presturinn lagði að
lienni að taka kristna trú, —-
þá kæmist liún til liimna í stað
þess að fara til helvítis, þar sem
allt er logandi eldur, djöflar og
Framhald á bls. 33.
VIKAN 23. tbl.