Vikan - 10.06.1965, Blaðsíða 24

SEKURW
sannleikann. Og sannleikurinn er,
að ég hef verið líflátinn fyrir morð,
sem ég hef ekki framið. Trúið mér!
Hvers vegna skyldi ég neita þvf
núna, þegar allt er um garð geng-
ið.
Akærulíkurnar voru sterkar — en
málsatvikin eru þau, að ég drap
ekki Ken Jonathan. Auðvitað beind-
ust grunsemdirnar að mér. Kona
mín hafði haldið fram hjá mér með
Ken, það vissu allir, einnig ég, og
í málum sem þessu er hinn kokk-
álaði eiginmaður númer eitt á lista
hans. Ken nauðaði og bað, hótaði,
hann reyndi að b|óða mér fé, en
því ákafari sem hann varð, þeim
mun staðráðnari varð ég. Að lok-
um hló ég að honum, og sagði, að
honum væri nær að skreppa til
tunglsins en reyna að kvænast konu
minni.
Hér hafið þér ástæðu Kens til.
s|álfsmorðs. Ken var ákaflega við-
kvæmur og tilfinningaríkur. Þegar
honum skildist, að ég meinti hvað
ég sagði, þá missti lífið tilgang
sinn í augum hans. Þess vegna
SAKLAUS
Aþví leikur • enginn
vafi, að þetta er erf-
iðasta mál, er ég hef
varið alla mfna lög-
fræðingstíð. Og ég
tapaði þvíl Fyrir
ftundarfjórðungi sfðan var skjól-
stæðingur minn aflífaður f raf-
maqnsstólnum. Meðan á vörninnl
stóð barðlst éq elns og sært l|ón
fvrir að biarqa lífi hans, oq eftir
að dómurlnn var felldur hef ég
leitnð tH fiöldq óhrifamonna. f von
um náðun. síðost tll slálfs ríklsstiór-
ans. Áranaurinn var neikvæður.
Klukknn 7.15 nú f moraun færðu
hnir honn úr kl°fo sfnum f dauða-
delldlnni wfir f hið stára auða her-
berai m°ð ferkantoða stólnum.
Honn veitt! ennnn mótbróa. lelt að-
eins stiörfum auaum fram fvrir slq,
bonar þelr snenntu hann fastan.
Nokkrum mfnútum sfðar tltraðl
Ifkami hans sem snöaavast oq höf-
uðið laaðist til hliðar. Sfðustu orð
hans voru — oa éq seqi með -köldu
blóði — auðvitað:
Var bað satt? Oa ef bað var
sott. hvers veona hafði éa bá aef-
Í7t unn. f heilan mánuð hafði éq
varið hverri oq einni einustu mfn-
útu af tfma mínurn við að kvnna
mér málið. Fullvrðinqar ákæruvalds-
ins voru allar miöq sennileqar, en
skiólstæðinnur minn neitaði allan
tfmann sekt sinni. Hafði mér sézt
vfir einhver atriði? Hafði sannana-
keðian veikar hliðar, er éq ætti að
hafa rofið oq með bví frelsað mann-
inn frá rafmagnsstólnum?
Þessu var ég að velta fyrlr mér,
er éq var á leið til skrifstofu minn-
ar, þar sem ég opnaði peninga-
skápinn. íir honum tók ég stórt,
qult umslaq með áskriftinni: Opn-
ist eftir dauða minn.
Ég settist að skrifborðinu, hand-
lék umslagið um stund. Sfðan reif
ég það upp og las innihaldið:
Nú er ég látinn. Ég get sagt
efftir
Nlels
Bonnik
Nú er ég látinn. Ég get
sagt sannleikann. Og
sannleikurinri er, að ég
hef verið líflátinn fyrir
morð, sem ég hef ekki
framið. Trúið mér!
Hvers vegna skyldi ég
neita því núna, þegar
allt er um garð gengið?
grunsamlegra. Hafi hann fullgilda
f|arvistarsönnun, þá gengur hann
laus, hafi hann hana ekki, þá fer
hann í þann stól, er ég var færð-
ur í nú í morgun.
En ég hafði trausta fiarvistar-
sönnun. Það kvöld, er Ken var myrt-
ur (eða framdi sjálfsmorð, sem mér
finnst öllu Ifklegra) var ég hjá kon-
unni minni. Hefði hún verið færð
sem vitni mundi hún hafi lagt eið
að því, og hvers vegna ekki, —
það var sanleikurinn. En hún hélt
sig fiarri, lögreglan gat ekki fund-
ið hana — og ákærandinn notaði
það sem líkur: konan mfn kaus
fremur að fela sig en bregðast mér
fyrir réttinum. Og, kæri verjandi,
innst inni haldið þér, að ákærand-
inn hafi haft rétt fyrir sérl Hvers
vegna gaf kona mfn sig ekki fram,
þar eð hún gat með þvf bjargað
lífi mfnu? í dag get ég gefið yður
fullnægandi skýringu á því, hvers
vegna hún gaf slg ekki fram. En
drögum fyrst nokkur atriði fram f
dagsljósið, svo við getum reynt að
sýna fram á, að Ken Jonathan hafl
framið sjálfsmorð.
Ken lézt um það bil kl. 23, föstu-
daginn 12. nóvember. Við hliðina
á Ifkinu fannst Browning byssa.
Einu skoti hafði verið hleypt af.
Síðar var kúlunni náð úr hjarta
Kens.
Browning byssan var mín eign.
Því hef ég aldrei neitað. Auk þess
voru fingraför mín á henni — en
á skaftinu voru einnig fingraför
Kens. Sjálfsmorð var sem sagt
möguleiki.
Ástæða mín virtist skýr. Kona
mín var ástmær Kens. En Ken hafði
einnig ástæðu til að fremja sjálfs-
morð. Ég held í sannleika sagt, að
hann hafi elskað konu mína. Þar
var um að ræða hreina, sanna ást,
ekki aðeins líkamlega ást. Daginn
áður en Ken lézt, áttum við upp-
gjör. Ken hafði komið upp á skrif-
stofu mína og beðið mig um að
veita konu minni skilnað. Það var
f fyrsta sinn, að ég fékk vitneskju
um samband þeirra, er þó virtist
flestum kunnugt. Auðvitað fékk
þetta á mig, en ég er — öfugt við
Ken — af þeirri manngerð, er get-
ur hamið tilfinningar sfnar. Ég neit-
aði honum um að verða við bón
skaut hann sig.
Með minni byssu.
En gleymið ekki, að Ken var
heimilisvinur, og kom og fór um
hús mitt sem honum hentaði. Ekk-
ert var einfaldara fyrir hann, sama
eftirmiðdag og hann sagði konu
minni frá ákvörðun minni, en að
taka byssuna. Hann vissi að hún
lá í hægri skrifborðsskúfunni.
Hugmyndin um sjálfsmorð virðist
mér jafn sennileg og hugmyndin;
um að ég hafi myrt Ken.
Me8 sjálfsmorði talar einnig sú;
vitneskja, að fingraför Kens voru
á vopninu. Auðvitað sneri ákæru-
valdið heiðarleika mínum gegn
mér. Ég efast um að ég hefði ver-
ið dæmdur, ef ég hefði ekki skýrt
á heiðarlegan hátt frá því, að ég
hafi oft sýnt Ken byssuna, að hálf-
um mánuði áður hafi hann sjálf-
ur prófað hana f kjallaranum í
mínu eigin húsi. Um þetta hefði
kona mín einnig getað borið vitni.
Móti morði mælir ennfremur sú
vissa, að enginn hafi séð mig koma
til eða frá íbúð Kens, kvöldið er
hann lézt. Að vísu var gömul kona
á fjórðu hæð, er hélt að sig minnti,
að ef til vill hafi hún séð einhvern
karlmann, sem gæti alveg eins
verið ég. Vitnisburð hennar tættuð
þér sundur á snjallan hátt. Svo
röskir voruð þér við það, að dóm-
arinn fullyrti og lét bóka, að eng-
inn hafi séð mig við fbúð Kens
áðurnefnt kvöld. Hvernig ætti svo
sem nokkur að hafa séð mig, þar
eð ég dvaldi með konu minni hið
sama kvöld.
Ég veit, að bæði þér og ákæru-
valdið gerðu ykkar bezta til að
finna konu mína. Leitin hefur ef-
laust verið kostnaðarsöm, þegar
tekið er tillit til þess, að þér not-
uðuð stórar auglýsingar í dagblöð-
unum undir áskoranir til hennar um
að gefa sig fram. Árangurslaust!
Og ég, sem vissí hvar hún var,
gat ekki sagt það.
Nú eruð þér hissa!
En sannleikurinn er sá, að ég
vissi jafnvel allan tfmann, hvar
kona mín var niðurkomin. En ég
hafði ríkar ástæður til að segja
yður ekki frá því. Eins og vitað er,
var ég með konu minni það kvöld,
Framhald á bls. 33.
24
VIKAN 23. tbl.