Vikan - 10.06.1965, Qupperneq 30

— Það geri ég örugglega, ég
er ágætis kokkur.
— Sannið það þá.
Það skiptir ekki máli þótt ég
geri það, hugsaði hún, þegar hún
hreiðraði um sig í rúminu um
kvöldið. Ég er búin að sanna svo-
lítið fyrir sjálfri mér í kvöld,
hugsaði hún. Ég hefi þroskazt.
Ég get alveg ráðið við tilfirm-
ingarnar. Ég ætla að bjóða honum
að borða annað kvöd, vegna þess
að hann er einmana, — og
skemmtilegur, og svo skiptir það
engu máli.......
Fyrsta verkefni hans næzta
morgun voru teiknaðar skýring-
ar, — karl og kona að störfum.
.Hann hafði teiknað skakkt strik,
sem hallaðist upp að dós. „Þessi
stúlka er að elda mat“, stóð á
eyðublaðinu. — Hún heggur höf-
uð af og sýður þau svo í olíu.
Hún hefir enga meðaumkvun
með rófum, skrifaði hann fyrir
neðan myndina. Og undir strika-
myndina sem hann teiknaði af
manni, skrifaði hann: -— Þessi
maður er svangur.
— Þér takið þetta ekki alvar-
lega, sagði hún í ströngum tón.
— Þér sögðuð mér að skrifa
það sem mér dytti í hug, og þetta
kom út úr því, sagði hann sak-
leysislega. — Ég er að deyja úr
hungri.
— Ég skal sýna honum, hugs-
aði hún.
Hún bauð honum sæti við
kniplingsdúkað borð, skreytt rós-
um, kertaljósi og krystal. Hún
brosti elskulega við kálfakjötinu,
klappaði salatblöðunum léttilega
og sendi brauðsnúðunum fingur-
koss um leið og hún rétti hon-
um það. Síðan settist hún niður
og horfði á hann borða.
2Q VIKAN 23. tbl.
— Þetta er sú dásamlegasta
máltíð sem ég hef fengið á ævi
minni, hann hallaði sér aftur á
bak, alsæll á svipinn. — Þessi
pæ var létt eins og englavæng-
ir. Og kaffið er stórkostlegt. Ja,
— þvílík máltíð . ..
— Stóðst ég prófið?
— Mér þykir það leiðinlegt,
sagði hann, — en þú ert fallin
af tur ...
— Nei, veiztu nú hvað, hróp-
aði hún, stóð upp og henti í
hann munnþurkunni.
— Það er slæmt, sagði hann
og greip þurrkuna. — Plokkfisk-
ur með skemmtilegum samræð-
um hefði gefið þér A, en fínn
humar með þögn. Mjög dauflegt.
Ég held að þú ættir að gifta
þig ...
— Maðurinn minn tilvonandi,
sagði hún, — borðar aldrei plokk-
fisk.
— Ef svo er, sagði hann, ætti
hvorugt ykkar að giftast. Við
skulum njóta frelsisins og taka
strætisvagn niður í Chelsea, og
reyna að finna einhvern
skemmtiegan stað til að dansa
í...
— Þú gleymir því að ég ætla
að opinbera á laugardaginn.
— Nei, ég gleymi því ekki,
sagði hann alvarlegur í bragði.
-— Það er einmitt þess vegna sem
ég vill eyða hverri einustu mín-
útu með þér. Mig langar til þess
að heyra þig hlæja. — Ég vill
sjá hvernig þú ferð í hanzkana
þína. Mig langar til að finna ilm-
inn úr hári þínu. Mig langar til
sagði hann og tók í handlegginn
á henni, — til að vita hvernig
þú bregzt við ýmsum hlutum ...
— Þau sátu í framsætinu á
þaki straetisvagnsins og horfðu á
upplýsta búðargugga og fólkið á
götunni.
— Þetta er í fyrsta sinn sem
ég slappa reglulega af í þessari
voðalegu borg, sagði hann. —
Þegar þú giftir þig ætla ég að
gefa þér þennan strætisvagn i
brúðargjöf...
— Kærastinn minn vill held-
ur bíl...
Hann gretti sig framan í hana.
— Ertu viss um að þig langi til
að giftast honum?
— Hárviss, sagði hún. — Ég
hefi staðfest öll prófin.
Þau mösuðu saman alla leið-
ina. Hann hafði verið hjá sama
fyrirtækinu í tíu ár og var
ánægður með starf sitt. Hann
átti eina eldrisystur (gifta) ogbjó
í stóru gamaldags húsi með yngri
systur (ógiftri), foreldrum, afa,
þrem hundum, tveim köttum, og
svo var lækur í einu gorðshorn-
inu. -— Og eplatré, sagði hann.
— Ef þú kemur að heimsækja
okkur geturðu fegið að klifra í
trénu.
Þau dönsuðu og hún var mjög
ánægð með sjálfa sig.
■—■ Ég ætti að vera þér þakk-
látur, sagði hann.
— Fyrir hvað?
— Fyrir að hafa gert þessa
ferð mína skemmtilega. Ég hefði
verið ósköp einmana án þín.
Þetta segja þeir allir, hugsaði
hún. — Takk fyrir samveruna.
— Takk fyrir ánægjuna. —
Þetta hefir verið ákaflega
skemmtilegt. En í þetta skipti
get ég sagt það sama ...
— Ég þakka þér, sagði hún.
— Fyrir hvað?
— Fyrir það að hlusta á skoð-
anir mínar.
Þau stönzuðu við dyrnar hjá
henni. — Það er víst bezt að ég
komi ekki inn með þér. Það gæti
farið svo að ég yrði ekki alveg
hlutlaus.
-— Þú hefir verið dásamlegur,
sagði hún. —■ Ég hefi skemmt
mér afskaplega vel. Góða nótt...
Hún sneri sér við til að opna
hurðina.
— Hæ, bíddu andartak, sagði
hann. — Þú hefir ekki tekið
þriðja prófið ennþá.
— Ekki meira af svo góðu,
sagði hún hlæjandi. — Þessi
próf þín eru svo heimskuleg.
— Ekki þetta, sagði hann og
greip hana í faðm sér og þrýsti
henni að sér.
Hún ætlaði að slíta sig lausa,
en fékk þá ákafan hjartslátt, svo
fann hún heitar varir hans, og
allt í einu langaaði hana ekkert
til að sleppa. Hún tók um háls
hans og strauk um kinn hans
með skjálfandi höndum, meðan
hann þrýsti henni fastar að sér.
Það var eilífð eða andartak,
hún vissi ekki hvort heldur, áð
ur en hann sleppti henni.
— Þarna sérðu, sagði hann og
röddin skalf svolítið. —- Þarna
stóðstu prófið . ..
Titrandi starði hún á hann og
gekk svo aftur á bak að dyrun-
um. — Þú ert mjög laglegur.
—■ Er ég það’ sagði hann undr-
andi.
— Þú ert líka stundum fynd-
inn sagði hún ásakandi.
—- Er ég það? Systur minni
finnst ég ekkert fyndinn.
Tárin glitruðu í augum henn-
ar. — Þú ert fljóthuga, óhófsam-
ur og tilfinninganæmur, og næst
heyri ég líklega að þú sért far-
inn tii Timbuktu.
Hann hleypti brúnum, hálf
ruglaður á svipinn. — Nei, ég
kem á skrifstofuna til þín í fyrra-
máið.
— Ég veit það, sagði hún og
var nú farin að gráta. — Ég
vildi óska að þú gerðir það ekki.
Ég vildi óska að ég þyrfti ekki
að sjá þig aftur!
Hún grét ennþá þegar hún var
háttuð og allar afturgöngurnar
settust að henni í myrkrinu. —
Já, það er rétt. — Ég er ástfang-
in einu sinni ennþá, og það í
manni sem ég þekki hreint ekki
neitt. Og í ofanálag er hann al-
veg kol...
Hún settist upp í rúminu. — En
í þetta skipti veit ég hvernig ég
á að snúa mér í þessu ...
Hún þurfti að vanda sig vel
við snyrtinguna næsta morgun
til að dylja svefnleysið og rauð
augun.
Hún sat við skrifborðið sitt,
mjög hátíðleg á svip, þegar að
hann kom. — Góðan daginn
herra Jameson eruð þér tilbúinn
að snúa yður að vinnunni?
— Nei, ekki fyrr en ég hef
beðið afsökunar sagði hann
hljóðlátlega. — Ég er leiður yfir
þessu öllu. Ég hefði ekki átt að
haga mér svona ...
— Þetta er allt í lagi. Við skul-
um bara gleyma því...
— Ég get ekki lofað að gleyma
því, en ég skal ekki tala um það.
Hann brosti og augu hans voru
hlý og mild. Hann tók síðustu
prófin til meðferðar og þar á
meðal persónulega endurskoðun.
Hún var ekkert hissa á útkom-
unni. Hann fékk háa stigatölu í
fljótfærni og tilfinningasemi og
svo tók hann síðasta blaðið og
rétti henni. Þar stóð: — 3. Ég
elska: Þig.
Ég verð bara að bíða þangað
til klukkan sjö, þá kemur Ralph
og allt verður í lagi aftur.
Klukkan fimm rétti hún Mich-
ael höndina og sagði: — Vertu
sæll, ég vona að þessar skýrslur
geti orðið þér til gagns.
— Ég ætla að reyna þær, en
aðeins vegna þín. — Hann horfði
á hana, sorgmæddur á svip. —
Ég vildi óska ...
— Hvers? spurði hún hlýlega.
— Lestin fer klúkkan níu. Ég
vildi óska að við gætum vreið
saman þangað til.
—- Ralph verður kominn og ég
verð að skipta um föt.
— Ég véit það. Mér bara datt
UNtiFRÚ YNDISFRÍÐ
býöur yður hið iandcþekkta
konfekt frá N ÓA.
HVAH
>a«r u alltaf aqal leHraxIui 1 Itjaat Yná-
tofrtS ekmr. Hfia hefur fxH» Irktaa haas
Kéx elabven rtntue i fcla«I»u oe heltlr
(Maa verttauaum bamla þelrn, sem eetur
fnðN Irtriae. TerSUuatn era etár kon-
tektkuri, tniiur at hecta keatekO, «g
freMleltMaálaa er anjfrtta# tttÍgiettMtett-
la SM.
Óskírffur Ketilsson,
Kópavogsbraut 97, Kópavogi.
Vinninganna má vitja í
Vikunnar.