Vikan - 10.06.1965, Síða 43
*
ins. Hamingjusamir menn fá ekki
æðiskast. Ánægðir menn fá ekki
æðiskast. En ef menn hafa á-
hyggjur, eru skefldir, ef þeim
hefur verið rykkt upp með rót-
um, ef þeir þjást og eru of frum-
stæðir til að tjá eða jafnvel að
skilja þjáningu sína, ef þeir
verða að þola pyndingar og fá
enga útrás fyrir óttann, hatrið,
reiðina og undrunina, sem þjapp-
ast saman í frumstæðri sálinni,
ef einhver ósýnileg stífla hið
innra með þeim lætur undan, og
arfurinnn frá hinum herskáu og
grimmu forfeðrum yfirbugar
huga þeirra og ber klæði á með-
vitundina — þá dregur hann
hnífinn upp úr beltinu, þýtur í
æði áfram og grefur blaðið í
fyrsta hlutnum, sem verður á
leið hans.
Kúlíinn Ahmet var einmitt
slíkur maður.
Frá því að hann steig fæti á
strönd Sebang, nei, alla tíð síð-
an hann yfirgaf dessa — hafði
hann lifað í þokukenndri og
þjáningarfullri móðu skilnings-
leysis og óvissu. Honum hafði
verið ýtt úr einum stað í annan
og sagt hvað hann ætti að gera,
og hvað hann ætti ekki að gera.
Hann hafði fengið skipun um að
gera þetta og gera hitt, verið
sparkað í þessa áttina og í hina,
það hafði verið hrópað á hann
á framandi mállýzku og hann
hafði verið rekinn um framandi
land til ákvörðunarstaðar, sem
virtist þvi hræðilegri eftir því,
sem hann nálgaðist meir. Þegar
hann var settur upp á vörubíl-
inn, hafði honum tekizt að halda
föður sínum, syni sínum Wajang,
konu númer tvö og litlu dóttur
sinni hjá sér. En fyrsta kona
hans, móðir sonar hans, hafði
horfið frá hlið hans, ásamt búr-
inu með öndunum. Hann vonað-
ist til að finna hana og endurn-
ar aftur, en hann var ekki viss
um það. Spurningum hans var
ekki svarað og hann varð inn-
hverfur og þögull eins og hinir
kúlíarnir. Minni hans var ekki
skarpt, en þegar þeir voru rekn-
ir í átt til plantekrunnar, minnt-
ist hann þess, sem hann hafði
séð fyrir mörgum monsúnum,
þegar hann var ennþá lítill
drengur. Faðir hans hafði farið
með hann til dessa á strönd
Jahva og þar hafði hann orðið
vitni að því, þegar vísundarnir
voru reknir út í sjó, neyddir til
að fljóta og synda, þengað til
peir voru dregnir um borð í stórt
skip, sem flutti þá burt til að
selja þá. Hann sá ekki mikinn
mun á þessum vísundum og sjálf-
um sér, og þessi beiski saman-
burður fyllti hann hjálparvana
reiði. Honum hafði verið sagt að
taka föggur sínar og fjölskyldu
niður af vörubílnum, fara með
hvorttveggja yfir þrönga brú,
klöngrast þar aftur upp á vöru-
bílinn og aka áfram endalaust,
undir himni, sem var fullur af
válegum fyrirboðum. Hann hafði
komið á stað, sem þefjaði af eldi
og brenndum skógi, og þar var
tekið á móti honum með rudda-
legum orðum og ókurteisum
hrópum. Hann hafði verið rek-
inn inn í hóp annarra án þess
að hafa tíma til að finna konu
sína og endurnar, hann hafði ver-
ið rekinn fótgangandi í óttina að
búðum með útliti og lykt, sem
hann hataði og fyrirleit. Jafnvel
í myrkri næturinnar leit þetta
ekki út eins og dessa, eins og
hreinlegt og vinsamlegt þorps-
samfélag, eins og hann var vanur
á sinni eigin heimaeyju, þetta
var miklu líkara lokuðu svæð-
unum, þar sem stjórnin geymdi
hina holdsveiku úr héraðinu.
Það fór hrollur um hans litlu
múhameðsku sál, þegar hann
fann lyktina og sá grísina, sem
voru að róta í leðjunni undir
húsunum, sem stóðu á staurum.
Hann greip það varla, að eitt
þessarra húsa ætti að verða
heimili hans næstu sex mánuð-
ina. Einhver ýtti honum, einhver
spiirkaði í hann, þangað til hann
lagði af stað upp stiga, sem lá
að holu, sem átti víst að vera
dyr.
Þegar Ahmet lét fallast í gegn-
um þessar dyr, inn í húsið, sá
hann sjón, sem hann vonaðist til
að sjá aldrei framar. Kona sat á
gólfinu, iðandi af fæðingarkvöl-
um, í höndum tveggja eldri
kvenna, sem voru að hjálpa
henni. Hún hélt í einn stöpulinn
á klunnalegu rúmi og beit í hand-
legginn á sjálfri sér til að kæfa
ópin. Blóðið streymdi úr henni
og um allt herbergið var blóð-
þefur. Það eitt, að sjá konu fæða
barn, hefði ekki skeflt Ahmet,
því hann hafði hjálpað báðum
konum sínum, þegar þær þurftu
á hjálp að halda. En hann fann,
að hann var framandi í þessu
húsi, innrásarmaður, sem brauzt
inn á viðkvæmasta og mikilvæg-
asta atviki í lífi hverrar fjöl-
skyldu. Hann ætlaði að hörfa aft-
ur á bak niður stigann en stór
Kínverji, sem stóð við stigaupp-
ganginn rak hann upp aftur með
formælingum og sparkaði í hann.
— Þetta er þitt hús og þú verð-
ur að reka út úr því það sem
ekki á að vera þar, var honum
sagt. Bljúgur klöngraðist hann
upp aftur, meðan faðir hans
þrýsti Wajang litla upp að visn-
uðum líkama sínum, og beið
ásamt seinni konu Ahmets og
stúlkunni fyrir neðan stigann. Að
þessu sinni litaðist Ahmet um
allt herbergið, sem lá fyrir fram-
an hann í daufri skímu af lampa,
sem hékk niður úr þakröftun-
um. í rúminu, sem konan hélt
sér í var gamall maður á borð
við hans eigin föður. Hann var
hreinlega og næstum glæsilega
klæddur. Hann var í jakka og
nýjum sarong, hann hafði hníf
í beltinu og höfuðbúnaður hans
var gerður af mikilli nákvæmni
og fór vel; og hann var dáinn.
Það var þetta, sem kom Ahmet
til að nema staðar, öðru sinni,
þar sem hann var komin að dyr-
unum, áður en hann ávarpaði
gömlu konunarnar tvær:
— Friður sé með yður, þér
gömlu konur. Friður sé með fæð-
ingu yðar, þér unga kona, og
megi Allah gefa yður marga
VIKAN 23. tbl.