Vikan - 16.06.1965, Blaðsíða 5

aftast, skammt frá konunum og
börnunum, en barst nú fram á
við með hinum. Þrýstingurinn
varð meiri, honum fannst hann
vera að kafna. Honum fannst
eins og rifin væru að brotna og
lungun myndu springa. Hann
opnaði munninn og gaf frá sér
gól, en samt var honum þrýst
inn í þennan stappandi og tramp-
andi fjölda. Hann missti sjónar
á föður sínum, konunni og litla
stúlkubarninu, en hann hélt
dauðahaldi um Wajang litla
þrýsti honum í fangi sér, reyndi
að verja hann og Wajang grét
hátt og með ekka. Ahmet sá ekki
hvað var að gerast á þrepunum
fyrir framan þvöguna, vegna
þess að hann var í klemmu milli
stærri manna, og andlit hans
þrýstist upp að svitastorknu baki
eins þeirra. Hann var ekki leng-
ur einstaklingur, ekki lengur lif-
andi vera, heldur hluti af ótta
og reiði þrjú hundruð kúlía, sem
höfðu orðið fyrir vonbrigðum.
Þá heyrði hann hina bölvuðu
rödd tuan besar hrópa eitthvað,
og þótt röddin væri svo hávær
að hún heyrðist allsstaðar, skildi
hann hana ekki; þetta var hol-
lenzka. Mennirnir höfðu um-
kringt tuan besar, þeir bentu,
pötuðu og toguðu í yfirhöfnina
hans og hrópuðu. Allt í einu
hafði tuan besar byssu í hend-
inni. Konurnar aftast í hópnum
æptu, nokkrir mannanna snerust
á hæl og reyndu að forða sér og
tróðu á hinum, sem enn þrýstu
sér áfram.
Ahmet hafði séð riffil áður, en
hafði aldrei á ævi sinni heyrt
skot ríða af. Þegar tígrísdýr hafði
einu sinni herjað á dessa hafði
hann farið ásamt öðrum mönnum
þorpsins, vopnaður með spjóti og
ydduðum bambusstöngum og
hjálpað til að umkringja villidýr-
ið og bezti veiðimaður þorpsins
hafði drepið það án þess að
skjóta. Nn heyrði hann þrjú skot
og þótt Jan Foster skyti út í
loftið til þess að hræða kúlíana,
eða til að kalla á hjálp —
sprengdu þessi þrjú skot hug og
sál Ahmets og hleyptu honum af
eins og mannlegri byssukúlu.
Þegar fyrsta skotið kvað við
fann hann Wajang litla slappa
af og þagna í fangi sínu og það
var eins og hnífur hefði skipt
honum í tvennt frá hvirfli til
ilja, um leið og hann hugsaði:
Sonur minn hefur verið drepinn.
Handleggir hans lömuðust allt 5
einu hann fann litla líkamann
renna úr höndum sér, hann gat
ekki haldið honum lengur. Hann
vissi ekki hvort Wajang litli
tróðst undir eða hvort einhver
lyfti honum upp. Hann vissi ekk-
ert framar. Vöðvar hans voru
stífir, munnurinn fyltist af heitri,
ólgandi froðu. Eftir þriðja hvell-
inn heyrði hann ekkert, sá ekk-
ert, fann ekkert. Hann þeyttist
áfram og hópurinn, sem vissi
hvað þetta þýddi, rýmdi til fyrir
honum með lotningu og ótta.
IV
— Æðiskast! sagði Anders
Anderson milli tannanna, þegar
kúlíinn þeyttist áfram gegnum
göngin, sem mannfjöldinn mynd-
aði. Hann fann Jeff stirðna upp
við hlið sér. Pat stóð fyrir aft-
an hann og stakk hendinni upp i
sig. Þetta var martröð og hún
óskaði, að hún hefði ekki drukk-
ið þessa tvo síðustu viskísjússa
og gæti skilið hvað allt þetta
þýddi, og hvort þetta væri í raun-
inni að gerast, eða hvort þetta
væri aðeins hugbóla í þokuvöfð-
um heila hennar. Maðurinn, sem
þeyttist áfram með hnífinn stand-
andi fram úr greipinni var næst-
um hlægilegur með þessar rykkj-
óttu, brúðulegu hreyfingar, og
Pat flissaði taugaóstyrk. Jan
Foster miðaði og skaut en mað-
urinn þeyttist áfram. Allt í einu
stóð Jan Foster aleinn í þrep-
unum en mennirnir umhverfis
hann flýttu sér í skjól. Anders
ýtti stúlkunum frá sér og reyndi
enn einu sinni að ryðjast í gegn-
um mannfjöldann, en það var
ómögulegt. Kúlíinn var kominn
að Jan Foster; kengboginn, næst-
um því tvöfaldur, reisti hann
stjarfan handlegg og gróf hníf-
inn í líkama tuan besar. Svo
hentist hann aftur á bak, vafð-
ist saman og féll til jarðar; hann
valt niður þrepin og lá kyrr eins
og tötrahrúga. Jan Foster stakk
byssunni sinni aftur í vasann,
glotti og sneri sér við til að ganga
aftur inn í skrifstofuna. Þegar
hann kom að dyrunum kiknaði
hann, hnén létu undan, hann datt
áfram í fangið á einum aðstoðar-
manni sínum. Blóð vall yfir hvít-
an jakka hans og yfir ermar að-
stoðarmannsins. Þetta allt tók
aðeins fáeinar sekúndur, en
mannfjöldinn horfði á í lamandi
þögn.
Þegar Pat sá blóðið og varð
ljóst hvað hafði gerzt, rak hún
upp hátt, skerandi óp. Anders
snarsneri á hæl og hristi hana:
— Þegiðu, þegiðu! f guðs bæn-
um reyndu að halda þér saman,
hvæsti hann að henni. En Pat
hélt áfram að æpa, móðursýkis-
lega og ófær um að hætta. —
í guðs nafni haltu kjafti! hvísl-
aði Anders. — Eða viltu láta
drepa okkur öll?
Pat æpti og hló og æpti. And-
ers horfði á hana eitt andartak.
— Fyrirgefðu, sagði hann svo við
Jeff, sveiflaði hendinni og sló
Pat utanundir. Hún lyppaðist
niður á svalagólfið án þess að
gefa frá sér fleiri hljóð.
En það var of seint. Óp Pat
höfðu kveikt neistann, og
dreifðu móðursýki endanna
milli á torginu. Kúlíarnir komu
þrammandi í áttina til Anders,
þar sem hann stóð með pípuna
sína í munninum, vel vitandi um
þá hættu, sem yfir vofði. Hann
lyfti handleggnum, þegar fyrstu
mennirnir komu til hans: — Sjá-
ið þið bara, bjánarnir ykkar,
hrópaði hann. — Ég er vinur
ykkar. Ég hef enga byssu. Ég
hef ekki einu sinni hníf. Hvað
viljið þið?
Þetta stöðvaði blinda, skiln-
ingslausa framgöngu þeirra rétt
nógu lengi til þess, að hann gæti
lyft Pat upp, hlaupið með hana
inn í húsið með Jeff á hælunum,
skellt dyrunum og snúið lyklin-
um. Hann stóð másandi í myrkr-
inu og reyndi að ná valdi yfir
andardrættinum. — Jeff? kallaði
hann lágt.
Hún sá glóðina í pípu hans og
fann lyktina; það var henni nóg.
—Allt í lagi, Anders, ég er ekki
hrædd. Hafðu ekki áhyggjur af
mér.
Grjótið dundi á hurðinni; And-
ers setti tréhlerana fyrir glugg-
ana. Jeff dró borð og stól upp
að dyrunum til að treysta þær.
Pat var enn meðvitundarlaus.
Hópurinn úti fyrir öskraði og
æpti. — Nú er ekki fyrir nokk-
urn mann að ráða við þá, sagði
Anders.
— Þú verður að fara, sagði
Jeff og snerti handlegg hans í
myrkrinu. -— Ekki sóa tímanum
hér. Starf þitt er úti, en ekki
héma inni.
Hann hikaði, en vissi að hún
hafði rétt fyrir sér, og hann elsk-
aði hana fyrir það. Hann elskaði
hana fyrir fórnfýsi hennar og ró-
lyndi, þegar hún stóð andspænis
þessari hættulegu uppreisn. Ó,
hve mjög hann elskaði hana!
Hann leitaði að hönd hennar og
þrýsti hana. Eitthvað hreyfðist
og svo kom andvarp og stuna,
þegar Pat kom til sjálfrar sín og
settist upp.
— Anderson? Hvar ertu, And-
ersson? kjökraði hún.
— Þegiðu, Pat, sagði hann.
— Ungfrú Halden verður hérna
hjá þér. Það kemur ekkert fyrir
Þig-
— Hvert ertu að fara? vældi
Pat, þegar hann fór fram hjá
henni á leið til bakdyranna. Hún
greip um fætur hans og hélt sér
dauðahaldi. — Farðu ekki burt,
þeir munu drepa þig! Drottinn
minn, farðu ekki, farðu ekki og
skildu okkur ekki hérna eftir.
Þeir munu drepa okkur öll, hróp-
aði hún. Anders beygði sig niður
og losaði hendur hennar af fæti
sínum.
Jeff stóð yfir henni með litla
vasaklútinn, sem hún hafði að
lokum fundið. — Hættið þessum
vaðli, sagði hún kuldalega. —
Farið Anders. Fljótur, áður en
eitthvað verra gerist.
— Þakka þér fyrir — ástin
mín, hvíslaði hann og seildist í
dyrnar.
— Eruð þér að senda hann út?
Þér? Þér, sem segist elska hann?
urraði Pat um leið og hann fór
í gegnum svefnherbergið. Svo
heyrði hann svar Jeff, kalt og
rólegt: — Ég elska hann á minn
hátt, ekki yðar, Pat.
Hann fór út um bakdyrnar og
sá með samblandi af ánægju og
ennþá meiri áhyggjum, að kúlí-
arnir höfðu snúið sér frá húsi
hans og þutu nú í áttina að
birgðaskemmunni, þar sem mat-
vælin voru geymd. Það var
mannlaust og þögult bak við
íbúðarhúsin. í nokkrum stökk-
um var hann kominn að skrif-
stofubyggingunni og gekk inn í
skrifstofu Jan Fosters.
Tuan besar húkti í djúpum stól
og hélt handklæði að kviði sér,
meðan yngsti aðstoðarmðaruinn,
fölur og veiklulegur, reyndi að
vera honum til aðstoðar. Hinir
tveir eldri aðstoðarmenn voru
önnum kafnir að rétta hinum
kínversku mandoers byssur og
skotfæri.
— Hvernig líður yður, Batara
Guru? spurði Anders um leið og
hann hallaði sér yfir særða
manninn.
Foster kreisti fram bros. —
Þetta er aðeins skráma. — En
Godverdomme, hefði ég ekki
skotið þennan djöful, hefði hann
getað orðið hættulegur.
Ungi aðstoðarmaðurinn kom
inn með vatnsglas í annarri hend-
inni og flösku af hollenzku gini
í hinni. Anders ýtti honum til
hliðar. — Gefðu honum ekkert
að drekka, sagði hann. Hnífurinn
hafði verið dreginn úr sárinu og
lá á borðinu; blóðið á honum var
byrjað að storkna. — Hreyfið yð-
ur ekki, tuan besar, sagði Anders
-—- Reynið að halda það út svo-
litla stund enn meðan ég fer með
Framhald á bls. 34.
VIKAN 24. tbl. g