Vikan - 16.06.1965, Blaðsíða 12

Við vorum að borða hindberia-
núdlur daginn sem við ákváðum
að mamma ætti að giftast aftur.
Dee lá á eldhúsborðinu og ég sat
með krosslagða fætur fyrir fram-
an eldavélina. Við höfðum nota-
legt eldhús, bleikar geraniur í pott-
um og svarthvítt tíglótt gólf.
Dee vökvar geraniurnar með
köldu tei og ég bóna gólfið, með
því að binda tuskur um fæturna
og æfa mig undir ballettímana.
Eldhúsið er venjulega ósköp ósnyrti-
legt, en hvað gerir það til?
Mamma okkar segir að ef mað-
ur sé í verulegum vandræðum, eigi
maður að horfast í augu við þau,
ekki aðeins hetjulega, heldur líka
glaðlega. Við höfum tvennskonar
— Ég verð að grenna mig, sagði
ég.
— Hvernig ætlarðu að fara að
því?
— Hætta að borða steikt brauð
á morgnana, býst ég við.
— Það skiptir ná ekki svo miklu
máli.
— Það eru þrjú hundruð sextíu
og fimm sneiðar á ári.
— Sjö hundruð og þrjátíu, ef þú
ætlar að vera nákvæm, sagði Dee.
Hún sveiflaði grönnum leggjunum
fram af borðinu og settist upp. —
Jess, ég er með áhyggjur af
mömmu, hún er byrjuð að ganga
í svefni aftur . . .
— O, nei! sagði ég undrandi. —
Ég hélt einmitt að hún væri orðin
OKKUR
VANTAÐI
STJÚPFÖÐUR,
EN ÞAÐ VAR
HÆGAR SAGT
EN GERT AÐ
NÁ í HANN
elskum við pabba okkar, og mun-
um alltaf gera, en maður verður
að vera hagsýnn. Pabbi lét eftir
sig nóga peninga fyrir okkur til að
lifa af, svo að það er ekki þess
vegna að mamma er alltaf að
skipta um vinnu. En okkur finnst
það ekki spá góðu.
— Hverju stingur þú upp á?
spurði ég. Ég vissi að Dee hefði
ekki farið að tala um þetta, nema
af því að hún hafði eitthvað ákveð-
ið í huga.
— Hefurðu séð manninn sem er
búinn að kaupa forngripa og list-
munabúðina? sagði Dee. — Jæja,
hvað finnst. . .
Mamma kom heim í þessu, svo
að það varð ekki meira úr sam-
erfiðleika að berjast við, og okk-
ur finnst skapið vera betra, ef ekki
er alltof snyrtilegt í kringum okk.
ur. En þetta er það sem okkur
finnst, það er ekki víst að það eigi
við aðra.
Þetta var rigningardagur og fyrsti
dagurinn í skólaleyfinu. Dee var i
svörtum þröngum síðbuxum og
listamannaslopp af mömmu. (Leif-
ar frá því mamma vann á lista-
safninu.) Ég var í silfurofnum kjól,
sem mamma notaði þegar hún var
sjónvarpsþulur. En nú er ég kom-
in burt frá efninu.
Hindberja-núdlur býr maður til
á þann hátt, að maður hellir hind-
berjasósu yfir heitar núdlur. Við
gerum þetta venjulega sjálfar, þvi
að Dee er reglulega dugleg að
elda. Það er ekki hægt að borða
meira en pund eða svo, af þess
um rétti, þá verður maður eins og
útblásin kyrkislanga, og við vor-
um einmitt komnar á það stig.
svo ánægð og ákveðin að halda
áfram við að búa til leirkerin. Ertu
alveg viss?
— Hárviss. Ég kom að henni í
nótt, þar sem hún var að leika hlut-
verkið sitt úr Macbeth, uppi á háa-
lofti. Og svo var hún að leita að
fötum í gamalli kistu. Ég leiddi
hana að rúminu sínu. En þetta bend-
ir til þess að hún er að hugsa um
að skipta um starf, einu sinni enn.
— Og við förum í lokaprófið í
barnaskólanum næsta ár. Allar
þessar breytingar verða truflandi
fyrir okkur þá.
— Það sem okkur vantar, sagði
Dee, er stjúpfaðir. Til að fá eitt-
hvað jafnvægi. Það er ekki gott að
þrjár konur búi saman . . .
Ég skildi sjónarmið hennar. Hún
hafði verið að lesa bók um rök-
fræði og hafði tamið sér að hugsa
skírt.
Faðir okkar dó fyrir tveim árum
í flugslysi. Mamma var með hon-
um og slapp, lítið meidd. Auðvitað
talinu. Hún klæddi sig alltaf í stíl
við vinnuna. Pabbi var vanur að
segja: — Það er alltaf einhver regla
við þessa vitleysu hennar. . .
Henni fannst leirkerasmíðin út-
heimta kjóla með pífum og smokk-
saumi, en það klæddi nú ekki
mömmu, sem var kolsvarthærð og
bláeygð, eins og írar eru yfirleitt.
Svo hafði hún líka langa og granna
handleggi og fótleggi.
— Púh-ú, sagði hún. — Bíðið þið
meðan ég fer úr þessu pífudrasli.
Ég fór með henni upp til að hjálpa
henni að skipta um föt og fara i
síðbuxur, en Dee setti ketilinn á.
— Ég ætla ekki að vinna hjá
þessum manni lengur, sagði
mamma, meðan hún var að tína
af sér spjarirnar. — A hverjum degi
þarf hann endilega að ráða kross-
gátuna í Times upphátt í matar-
tímanum. Hvernig eigum við þá að
hafa ánægju af henni á kvöldin?
— Við gætum keypt annað dag-
blað, stakk ég upp á.
— Nei, ég er farin að lita í kring-
um mig eftir annarri vinnu . . .
Eftir kvöldverðinn, bað mamma
Dee um að lesa upphátt dálkana
um lausar stöður.
— Vantar duglegt fólk til að tína
ávexti". — Það væri sniðugt fyrii
mig, ég gæti verið fljót að tína
ávexti...
Það er lóðið. Mamma getur svo
margt, allt frá því að móta í leit
og að ala upp lögregluhunda. Hún
getur allt sem þarf natni við.
Ég reyndi að leysa krossgátu-
þrautirnar, en það þýddi ekki neitt.
Mamma var komin með þetta fjar-
ræna augnaráð, sem boðaði það
að enginn mannlegur máttur fékk
hana ofan af því að skipta um
vinnu.
— Við verðum að snúa okkur
að þessu ( hvelli, sagði Dee, þeg-
ar við vorum að viðra Boris God-
unov um kvöldið. Boris er gríðar-
stór hundur, og þótt við reyndum
að leiða hann á hjóli, ætlaði hann
VIKAN 24. tbl.