Vikan - 16.06.1965, Blaðsíða 17

eitthvað af fólkinu og var kynntur fyrir hinum. Blautar og brúnar hendur
komu upp úr vatninu og tóku í hóndina á mér. Allir voru vingjarnlegir
og fóru strax að kalla mig Dick. Eg bað um að ég væri heldur kallaður
Richard. Ég sagði að mér fyndist Dick vera heiti á einhverju vörumerki.
Sumir hlógu. Þetta var semsagt sunnudagsmorgunn og ég var ekki vel
hress á taugum.
Ég naut þess að ég gerði töluverða lukku, en þó kom ég auga á stúlku
sem sat hinum megin við sundlaugina. Hún lagði frá sér bókina sem hún
var að lesa, tók af sér sólgleraugun og horfði á mig. Hún var svo töfr-
andi fögur að ég var að því kominn að skellihlæja. En ég gerði það nú
ekki, og það var víst eins gott. Það kom nefnilega í Ijós að hún hafði
alls ekki hugsað sér að hlæja, ekki einu sinni að brosa til mín. Ég hafði
það á tilfinningunni að hún horfði beint í gegn um mig, á múrhúðina á
veggn^m bak við mig, og ef það hefir verið sprunga í veggnum, hefir
hún eflaust séð hana og verið hneyksluð yfir. Mér fannst sem húsið myndi
hrynja í rúst, ef hún horfði nægilega lengi á það.
Ég brogti til hennar, og um þqð bil sem brosið var að stirðna á vörum
mér, brosti hún á móti, en það var engin hlýja í því brosi.
Nýr ísmoli var kominn i glasið mitt. Ég var að drekka „Schotch on-the
Rock". Hún sötraði ölið í sig og fór svo að lesa aftur. Ég fór að blanda
geði við hina gestina, og lék hlutverk fátæka námaverkamannssonarins,
svolítið feiminn en upp með mér, vegna þess að allt þetta skemmtilega
fólk veitti mér svo mikla athygli. En ég hafði alltaf auga með henni. Ég
sagði við sjálfan mig að ég hefði aldrei fyrirhitt nokkra veru sem væri
svo furðulega ómannblendin, innhverf og dularfull, eins og þessi kona.
Hún talaði ekki við neinn, hún vrtist ekki einu sinni taka eftir nein-
um. Var hún bara í vondu skapi? — Ég hélt það, en það var engin óánægja
sjáanleg á guðdómlegu andlitinu.
Hún var auðvitað einhvers konar „Mona Lisa" manngerð. í okkar starfi
eru allir sérstakar manngerðir. Hún er eldri en stóllinn sem hún situr í,
hugsaði ég og var nú farinn að finna ansi mikið fyrir drykknum. Hún
er hungursneyS, eldur, jarðskjálfti og pest. Hún er ráðgáta, sem dulin
er [ gátu, sem svo aftur á móti er umlukt leyndardóm, hugsaði ég, með
þakklæti ( huga til Churchill, sem einhverntíma hafði sagt þessi orð um
Rússland.
Framhald á næstu síðu.
VIKAN 24. tbl.