Vikan - 16.06.1965, Blaðsíða 18

Brjóst hennar eru opinberun, þau
gætu steypt konungum af stóli, óð-
ur en þau visna upp. Líkami henn-
ar var kraftaverk, skapað af stór-
kostlegum meistara. Það var full-
komið listaverk. Listin fyrir listina.
Og hún ótti að tærast upp af sinni
eigin óstríðu. — Svona voru hugs-
anir mínar ruglingslegar. Eg var
eiginlega með fæturna í Oxford
ennþá, og ég las ummæli blað-
anna um allskonar list, en hafði
ekki nokkurn áhuga á list, og svo
var þetta sunnudagsmorgunn í Bel-
Air og ég var með „Scotch-on-the
Rock" í höndunum.
Eg hélt áfram að drekka og var
ánægður með alla gullhamrana,
sem mér voru slegnir, og dagur-
inn og áfengið runnu saman í eitt.
Eg skreið niður í sundlaugina við
og við og það gerði hún líka, en
alltaf þegar ég var að fara upp
úr.
Hún synti liðlega og með yndis-
þokka, eins og enskar stúlkur gera,
en alls ekki með þeim krafti, næst-
um karlmannlegum þrótti sem tíðk-
ast hjá amerísku kvenfólki.
Hún var stórkostleg, ég get ekki
fundið annað orð yfir þessa dá-
semd, sem ég var sjónarvottur að.
Hún var í stuttu máli freistingin
uppmáluð. Og svo lét hún eins og
hún sæi mig ekki.
Eg var búinn að segja hóp áheyr-
enda frá andláti afa míns, þá Iei1
ég við og sá að hún var í áköf-
um samræðum við aðra konu. Ég
var alveg frávita og langaði mest
til að æpa. Ég held að ég hafi
reynt að hlera hvað þær voru að
tala um, en heyrði ekki annað en
nöfn eins og Tony, Janet, Marlon
og Sammy. Hún var örugglega ekki
að tala um mig.
Með öllum mögulegum brögðum
tróð ég mér í gegnum þvöguna,
þar til ég komst í nálægð hennar.
Hún var þá að tala, með orðum
sem venjulega eru ekki sett á prent,
um einn af forstjórum M.G.M. Þetta
var í fyrsta skipti sem ég heyrði
óþveginn amerískan talsmáta, og
ég varð dolfallinn.
Það var eins og barðar væru
bumbur í hausnum á mér og það
snar-rann af mér. Ég var hneyksl-
aður, þetta voru sannarlega orð en
ekki Ijóð. Ég hlustaði betur til að
vera viss um að mér hefði ekki mis-
heyrzt. Nei það var ekki nokkur
vafi, hún var hreinræktaður Amerí-
kani. í Ameríku hafa konur nefni-
lega ótakmarkað málfrelsi, og það
sem mér fannst þeim vera mest í
mun, var að láta skoðanir sínar í
Ijós með öllum tiltækilegum og
jafnvel óþvegnum orðum.
Jg VIKAN 24. tbl.
tilfti Líz f fyrsfa sinn
Ég fór hálfpartinn hjá mér þegar
ég tók eftir því að hún gaut til mín
augunum í hvert sinn sem hún tók
sem hressilegast uþp í sig. Þessi
stóru fjólubláu augu (stærstu augu
sem ég hefi nokkurn tíma séð) leiftr-
uðu svo sérkennilega. Ég segi ekki
að hún hafi blikkað mig, Ijóskast-
arar blikka ekki, þegar þeir bora
sér í gegnum næturmyrkrið.
Með mínum allra bezta Oxford-
framburði sagði ég: — Ég heyri að
þér talið mergjaða gamla ensku.
Það varð dauðaþögn. — Aldir
liðu, menningin kom og fór, hetjur
og hugleysingjai létu lífið í orrust-
um sem háðar voru meðan þessi
alheimsbirta lýsti upp hvern ein-
asta galla á mér aumum. Mér
fannst hvert bóluör í andlitinu verða
eins og hraungígur á tunglinu. Ég
lyfti hendinni til að fela þessar
hryllilegu minjar frá æskuárunum.
En áður en höndin var komin hálfa
leið að andlitinu, sá ég að hún var
ekki síður ógeðsleg en andlitið, svo
að ég ákvað að gefa dauðann og
djöfulinn í allt saman og deyja
heldur. En meðan ég var að hugsa
um aðferð til sjálfsmorðs, og var
eiginlega búinr. að ákveða að
drekka mig í hel, þar sem ég var
kominn langleiðina, bjargaðist ég
frá bráðum dauða með því að hún
ávarpaði mig:
— Notið þið aldrei svona orðalag
á Old Vic.......?
— Sumir gera það, en ekki ég.
Það vill svo til að ég var alinn upp
þar sem menn álitu þetta vott um
málfarslega og andlega fátækt. . . .
Aftur varð þögn og enn hrundu
nokkur konungsríki. Hún hreytti úr
sér þrem mergjuðum orðum. Ef ég
man rétt þá sagði hún Nei
annars, blygðunartilfinningin bann-
ar mér að hafa þau eftir. Einhver
hló vandræðalega og stúlkan sneri
sér frá mér. Þar með var ég af-
greiddur. Mér fannst ég vera ein-
mana eins og helgimynd á stalli.
Ég fór heim til mín, og þegar
að það fréttist hvar ég hefði verið,
var ég spurður hvernig hún væri.
Ég svaraði að hún væri dökk, mjög
dökk og að líklega þyrfti hún að
raka sig. Og svo bætti ég því við
að mannslíkaminn væri 80% vatn.
Svo liðu timm ár, þangað til ég
sá hana aftur Það var á veitinga-
húsi. Ég man ekki núna hvar það
var, ekki einu sinni í hvaða heims-
álfu. Ég held að hún hafi veifað
til mín, og ég glápti á hana, reyndar
glápti ég öllu heldur á nýja eigin-
manninn hennar, en hún var svo
blygðunarlaus að hún Ijómaði af
hamingju. Ég hafði áður hitt hann
og líkað vel við hann. En nú var
hann giftur þessari konu, og hafði
ekki einu sinni spurt mig, hvort ég
vildi vera með í kvikmyndinni
„Kringum jörðina ,á 80 dögum".
Ætli ég hafi ekki verið eini leik-
arinn í heiminum, sem ekki var boð-
in þátttaka í þeirri mynd, ásamt
gulli og grænum skógum Mér líkaði
ennþá vel við hann, þótt ég gæti
ekki skilið hversvegna hún leit út
fyrir að vera svona andstyggilega
hamingjusöm.
Ég man að ég tuldraði með sjálf-
um mér ,bóndadurgur", og fór út
úr veitingahúsinu, en gat samt
kreist fram bros í áttina til þeirra,
um leið og ég fór út.
Arin hafa liðið, sjö eða átta. Það
er sunnudagur í París. Himinninn er
grár og regnið streymir niður rúð-
urnar. Við erum reyndar mjög
ánægð með það, vegna þess að
það gerir okkur kleift að fá okkur
göngutúr til Fouquets og þurfum
ekki að aka í bíl. Vesalings litlu
frægu hjónakornin verða þá ekki
ónáðuð af blaðaljósmyndurum.
Myndavélarnar þeirra eru ekkerl
fyrir rigningu. Hún er glöð eins og
barn yfir þessu ferðalagi okkar. Það
er korters ganga til Fouquets frá
hótelinu okkar. Ég er líka glaður,
ég glansa bókstaflega af ánægju.
— Finnst þér að ég geti farið i
þessa kápu? spyr hún.
— Þú ert dásamleg, segi ég.
Við förum niður í lyftunni. Ég
deplaði augunum framan í dyra-
vörðinn, það eru einu drykkjupen-
ingarnir sem ég gef með góðu.
Við göngum meðfram Rue de
Berri til Champs-Elysée. Svo snúum
við til hægri að Sigurboganum.
Köld rigningin hefir hrakið alla af
götunum, — næstum alla...........
Ég sé mann sem er að viðra
hundinn sinn og Fíat-bíl, sem sullast
eftir blautri götunni. Við erum alein
í borginni. Allir virðast dauðir,
nema maðurinn með hundinn og
Fíatbíl 1 inn. Hinir hafa fallið í hljóð-
látu og sársaukalausu stríði, sem
kom með myrkrinu.
— Við erum ein, — alein, — al-
ein, — á óendanlegu hafinu, raula
ég ánægður.
En allt í einu snarstanzar Fíat-
bíllinn og snýr við. Bílstjórinn stöðv-
ar bílinn beint fyrir framan okkur.
Hann er þrjátíu go fimm ára, bú-
inn að fá hrukkur á ennið, klædd-
ur í stutta regnkápu og túmjóa skó,
og er með þrjár myndavélar framan
á sér. Ég þekki hann frá gamalli
tíð. Ég hefi séð hann á flugvöllum
og járnbrautarstöðvum. Ég hef
heyrt hann hreyta út úr sér ókvæðis-
orðum á frönsku, ensku og þýzku.
Ég þoli ekki að sjá hann. Hann
stekkur á móti okkur. Þetta er í
fyrsta skipti sem ég hefi séð hann
einan. Aður hefir hann alltaf verið
í þvögu af Jjósmyndurum, sem hafa
slegizt og öskrað. Hann hefir kallað t
konuna mína hóru og sjálfan mig
gigolo. Eins og ég sagði, þoli ég
hann ekki. ^
— Þegar jörðin hefir farizt og
hafið og grafirnar skilað aftur sín-
um dauðu, þessi pláneta okkar orð-
in glóandi og við stöndum öll í
röðum, til þess að gagna fyrir dóm-
ara okkar, skal ég hengja mig upp
á það, að það verður einn af þess-
um djöfulsins ösnum sem tekur
mynd af öllu saman og biður guð
um að líta aðeins til vinstri, sagði
ég.
Orðin buna út úr mér og ég er
harðánægður með þessa mælsku
mína.
— Hættu, í guðanna bænum
Richard, hættu þessari heimsku,
maldaði hún í móinn. — Vertu nú
ekki með þetta dauða-þvaður þitt.
Gallinn við ykkur Wales-búa er að
þið haldið að allir séu frá Wales,
jafnvel dauðinn..........
— Því ekki það? sagði ég. —
Þetta er háttsett persóna. Heims-
frægur. Við verðum að vera undir
það búin að hann heimsæki okkur
einn góðan veðurdag.........
— Hættu, sagði hún. — Vertu
ekki að þessu bulli. Þú losnar ekki
við hræðsluna við dauðann á þenn-
an hátt, þótt þú haldir það
— Eigum við að veðja?
— Góði, vertu ekki að tala um
þetta.
— Hversvegna ekki. Skilurðu ekki
að þetta er forvitnilegasta samtals-
efni sem til er, síðan fyrsti maður-
inn dó.
— Þú mátt ekki deyja. Ég gæti
ekki afborið það, einu sinni enn.
— Þú mátt heldur ekki deyja,
sagði ég.
Við horfðumst ( augu. Augu t
hennar eru hálflokuð. Fjólublái
geislinn er horfinn, augun eru næst-
um svört. Þau glansa eins og asfalt
undir götuljósi á regnvotri nótt.
Tilfinningaalda, samsett af ólík-
um tilfinningum, hræðslu, ást, stolti
og sjálfsmeðaumkvun sveipast um
okkur.
Maðurinn fyrir framan okkur sit-
ur á hækjum sér. Hann mjakast aft-
ur á bak og myndavélin smellir og
smellir. Ég sparka léttilega í vinstra
hnéð á honum. Hann missir mynda-
vélina og ég rek honum kinnhest.
Hann missir jafnvægið og dettur á
bakið, en sprettur strax upp aftur.
Myndavélin smellir og smellir og
hann bölvar á þrem tungumálum
Framhald á bls. 28.