Vikan - 16.06.1965, Blaðsíða 28

UtfGFRÚ YNDISFRÍÐ
býður yður hið landsþekkta
konfekt frá. N ó Á.
HVAA ER ORKIN HAKS
l>a» er allfaf saml lelkturlim i hénnl Yiifl.
IsfriS okkar. Hún hefur falIS ðrklna hans
Nía elqhvers ataSar f hlaSlnu'os helttr
gíSnm verBIaunum handa þelm, sem getur
fundlS Brklna. TerSlaunin eru stór kon-
fektkasal, fullur af hezta honfektl, os
framlelSandlnn er auSvltaS BælfætlsgcrS-
In Nðl.
N OA?
Nafn
Helmnt
örkln er A hU. <
BlSait er flreglS var hlaut verSIannln:
Michico Sauamura,
Efstasundi 42, Rvík.
Vinninganna má vitja í skrifstofu
Vikunnar. 24. tbi.
Þegar ég hitti Liz
Taylor..,
Framhald af bls. 18.
og ég svara honum ó fiórum. Það
eru ekki margir blaðaliósmyndar-
ar sem kunna mállýzku Wales-búa.
Við komum til Fouquets. Konan
imín var þögul en miög æst.
— Hversvegna gerðirðu þetta?
Hversvegna þurftirðu endilega að
eyðileggja kvöldið með þessu?
— Eg varð að gera eitthvað,
sagði ég. — Ég var svo hræddur um
að ég færi að gráta þarna á göt-
unni, og ég vil helzt ekki láta karl-
mann sjá mig gráta . .
— Farðu og biddu hann fyrir-
gefningar, segir hún.
Ég fór út og kom aftur eftir stund-
arkorn.
— Baðstu fyrirgefningar? spurði
hún.
- Já.
— Hvernig tók hann því?
— Eins og fullkominn sientilmað-
ur, sagði ég. — Hann gaf mér á
kjaftinn ....
Hún hló.
Ég þurrkaði blóðið úr munnvik-
inu og bölvaði.
— Hættu!
— Hvað er nú, sagði ég. — Not-
ið þið aldrei svona orðbragð í
Hollywood?
Hún gretti sig og svaraði mér á
þeirri hræðilegustu ensku mállýzku
sem ég hefi heyrt:
— Sumir gera það, en ekki ég.
Það vill svo til að ég er alin upp
þar sem menn álitu þetta vott um
málfarslega og andlega fátækt.
Hún hló og strauk á mér hönd-
ina. Ég setti upp iðrunarsvip og hún
hló aftur.
Ismolarnir í drykknum mínum eru
að bráðna ........
ísland er orðið ferða-
mannaland
Framhald af bls. 26.
tim við leigubílstjóra, vegna þess
að þeir eru vanir úr heimalönd-
um sínum, að gjaldmælir í leigu-
bílum, sýni það svart á hvítu,
hvað farþega ber að greiða. Þeir
vara sig ekki á því, að verðbólg-
unni gengur svo greitt hér á fs-
landi, að það er víst lífsins ó-
mögulegt að láta leiðrétta alla
gjaldmæla í leigubílum, áður en
bílstjórarnir þurfa að hækka
taxtann. Það gera þeir nefnilega
tvisvar á ári. En ;tlendingum
finnst það að vonum tortryggi-
legt, þegar bílstjórarnir draga
upp allskonar spjöld til að lesa
ar og gjaldið hljóðar uppá allt
annað en mælirinn sýnir. Þeir
halda, að það sé einfaldlega ver-
ið að stela af þeim.
En ísland hefur líka kosti,
sem gott er að hafa í minni fyr-
ir alla þá, sem stuðla að hingað-
komu útlendinga. Fyrst ber að
telja landslagið okkar fagra og
litríka, auðnina, jöklana, hraun-
in og mosann; „þar akur ei blett-
ar, þar skyggir ei tré“. Loftslag-
ið verður að teljast heilnæmt
þrátt fyrir vætuna og hryssing-
inn. Með einhverjum tilkostnaði
væri hægt að koma heilsulindum
við jarðhitastaði eins og í Hvera-
gerði, í Hengli, Krýsuvík, Laug-
arvatni, við Geysi, við Mývatn
og víðar. Það mætti með hugvit-
samlegri auglýsingastarfsemi fá
fólk til að koma hingað í heilsu-
bótarskyni. Sjúklingar hafa þann
kost sem ferðamenn, að þeir eru
veikir allt árið og ekki bara þrjá
sumarmánuði. En það er önnur
saga.
Annar veigamikill kostur er sá
menningarbragur okkar að taka
ekki þjórfé. Þetta stöðuga aura-
kropp burðarmanna, þjónustu-
liðs, lyftumanna og þjóna, fer
ekki bara í taugarnar á fslending-
um; allir eru fegnir að vera aus-
ir við þjórfé. Sumsstaðar sýnist
það engan endi hafa, það er ef
til vill búið að borga fyrirfram
fyrir alla þjónustu og það ríf-
lega, en jafnt fyrir það þurfa all-
ir að fá sitt og vita þeir sem til
þekkja, hvað það kostar að skera
þjórfé við nögl eða mótmæla því
alveg.
Fransmenn eru til dæmis bún-
ir að stórskadda sínar túrista-
tekjur með allskonar svínaríi og
okri. Það hefur nýlega komið í
ljós þar í landi, að þrátt fyrir
aukinn fjölda aðkomumanna,
urðu tekjumar sífellt minni og
það einfaldlega vegna þess að
ferðafólkið hafði aðeins viðkomu
í Frakklandi en eyddi sínum pen-
ingum fremur annarsstaðar, þar
sem það fékk meira fyrir þá. Nú
eru Fransmenn búnir að skera
upp herör til að þjónustuaðilar
plokki ekki fjaðrir af ferðafólki
að óþörfu.
í beinu framhaldi af þessu með
þjórféð, þá mætti og geta þess
að skemmtistaðirnir í Reykjavík
eru einmitt eitt af því, sem óhætt
er að mæla með. Það geta þeir
sjálfir séð, sem kynnzt hafa stað-
háttum erlendis, að það er ekki
allsstaðar hægt að koma inná
fallegan, nýtízku skemmtistað,
borða, dansa og hlusta á góða
músík án þess að það kosti stór-
fé. Sá sem fer á reykvískan
skemmtistað, fær það aldrei á
tilfinninguna, að þar eigi að
kreista út úr honum alla þá fjár-
muni, sem mögulegt er. Margir
ferðamenn hafa látið í ljós undr-
un og aðdáun á háum standard
skemmtistaða hér og það er at-
riði, sem sannarlega er óhætt að
vekja athygli á.
Það eru ekki líkt því allir út-
lendir ferðamenn, sem koma
hingað til þess að sjá stórbrotið
landslag. Fjöldi er hér í við-
skiptaerindum eða á ráðstefnum
og það eru oft menn, sem gjarna
vilja kynnast skemmtistöðunum.
Gísli Sigurbjörnsson, forstjóri og
ferðamálafrömuður, hefur sagt,
að við eigum að gera ísland að
ráðstefnulandi. Við höfum þann
kost að vera milli heimsálfanna
og nú orðið getur hvorki talizt
mjög langt austur né vestur. Það
er alveg ótrúlegur fjöldi, sem
haldinn er af fjölmennum ráð-
stefnum í heiminum; það er þýð-
ingarmikill partur af öllum túr-
isma.
Ferðaskrifstofa ríkisins hefur í
samkeppni við aðrar ferðaskrif-
stofur hér, verið að annast út-
lendinga, sem koma til landsins
og ferðalög íslendinga erlendis.
Á ferðamálaráðstefnu á Þingvöll-
um kom í ljós, að þessi sam-
keppni hefur verið illa þokkuð,
en útlit er fyrir breytingu, vegna
þess að við það sama tækifæri
lýsti forstjóri Ferðaskrifstofu rík-
isins því yfir. að hann vildi draga
sig út úr þessari samkeppni og
annast eingöngu kynningarstarf-
semi fyrir fsland. Þessi kynning-
arstarfsemi hefur fram til þessa
verið fremur máttlítil og aðal-
lega passív; það er, að svarað
hefur verið fyrirspurnum. Það
hefur verið gert að umtalsefni,
að ómögulegt sé að fá litprent-
aða bæklinga til að kynna fs-
land eða einstaka staði. Lang-
bezta kynningarstarfsemin fyrir
fsland, mun nú vera fólgin í
stuttum sjónvarpsmyndum, sem
dreift væri ókeypis til sjónvarps-
stöðva og eru að því að sagt er,
kærkomið uppfyllingarefni.
Sjónvarpsmenn verða víða að
leita fanga og þeir hafa komið
til ísands í sífellt auknum mæli.
f síðasta ári komu ekki færri
en 12 slíkir hópar sjónvarpstöku-
manna og von er á mörgum nú
í sumar. Þessar sjónvarpsmynd-
ir eiga ugglaust þátt í því, að
aukinn áhugi virðist vera fyrir
ferðalögum til fslands; sjónvarp-
ið er bezti auglýsingamiðill, sem
nú er þekktur. Ferðaskrifstofa
ríkisins mun nú fá 750 þúsund
krónur til þess að kynna ísland
erlendis. Þegar hún einbeitir sér
að kynningarstarfinu, verða
væntanlega bæði til bæklingar og
kvikmyndir fyrir þá, sem á þurfa
að halda.
VIKAN 24. tbl.