Vikan - 16.06.1965, Blaðsíða 30
Juría- smiörlíki er heilsusamlegt og
bragðgott, og því tilvalið ofan á brauð
m og kex.
Þér þurfið að reyna Jurta- smiörlíki
til að sannfærast um gæði þess.
AFGREIÐSLA SMJÖRLÍKISGERÐANNA h.f.
eru ekki þiófcttar enda þær efiaust
með því að brjóta mestan hlut-
ann af þessum dýrgripum þínum.
Ég var að bera gömlu bækurn-
ar, sem höfðu verið fyrir utan, inn.
Ég býst við að það hafi verið af
þvi að ég var svo reið, að ég missti
staflann ofan ó spinettuna. Speg-
illinn datt um leið og þrjótíu af
glerblöðunum brotnuðu af.
— Sjö óra ógæfa! hrópaði ég.
Gloria sagði ekki orð, en leit ó
Jónatan, þýðingarmiklu augnaróði.
— Þetta var nú meiri klaufaskap-
urinn, sagði hann hvasst.
— Hún hefir aldrei brotið neitt
óður, Dee reyndi að verja mig. —
Við skulum taka hann með okkur
heim og gera við hann. Hún týndi
öll glerblöðin upp. Ég gat ekki
talað, ég var með grótstafinn í
kverkunum.
— Jæja, stúlkur mínar, sagði
Jónatan og virtist vera þreyttur. —
Hlaupið þið bara heim. Við settum
spegilinn í kassa og laumuðumst
út eins og hundar, með rófuna ó
milli lappanna.
Um leið og við fórum út, heyrð-
um við Gloriu segja: —■ Jæja, þar
sem ég hef nú fundið þig Jónatan,
elskan, þó býðurðu mér líklega úl
að borða . . .
— Þessi Gloria er stórhættuleg,
scgði Dee ólundarlega.
—• En hann virðist ekkert hrifinn
af henni, sagði ég.
Vissulega horfði Jónatan ó Glor-
iu í öllu sínu skarti, með mæðu-
svip, en það var eins og að\hann
gæti ekki varið sjólfan sig. Kvöld
eftir kvcld lét hún hann bjóða sér
út ó róndýra staði.
— Þetta getur ekki gsngið, sagði
Dee. — Nú verðum við að fara að
undirbúa mömmu . . .
A hverju kvöldi, þegar hún kom
heim fró því að tína óvexti, réð-
umst við að henni eins og maurar.
Við sögðum henni að við værum
ó snyrtinómskeiði í skólanum og
að okkur vantaði einhvern til að
æfa okkur ó. Dee þvoði og lagði
ó henni hórið. (Það þýddi ekkert
að tala um það við mömmu, að
fara ó hórgreiðslustofu). Ég snyrti
ó henni hendur og andlit. Hún lét
tilleiðast að gera þetta, ef við lós-
um upphótt fyrir hana ó meðan,
eða réðum með henni krossgótur.
— Nú verðum við að bjóða Jón-
atan til kvöldverðar, sagði Dee. —
Hve mikið hefur þú sparað af kaup-
inu þínu?
— Sjö og sex, sagði ég.
— Við verðum að opna spari-
byssuna. Dee vann einu sinni ótta
pund í blaðagetraun, og hafði
geymt það til þess að grípa til,
þegar eitthvað mikilvægt væri í
húfi.
A mónudegi buðum við Jónatan
að borða hjó okkur ó þriðjudag,
og hitta mömmu okkar. Hann þóði
það með þökkum. Tíu mínútum
seinna kom Gloria flögrandi inn í
búðina og bað hann um að koma
með sér ó uppskeruballið ó þriðju-
dag. Við bjuggumst við að hann af-
þakkaði okkar boð, en hann gerði
það ekki. Hann horfði fyrst ó Glor-
iu og svo út um gluggann. Einmitt
þó gekk mamma framhjó. Hún var
hætt í óvaxtatínslunni og var nú
komin í kartöfluflokkun. Búningur-
inn sem hún notaði við það tæki-
færi voru blóar gallabuxur, brjóst-
sykurröndótt blússa og sólhattur.
— Nei, þarna er Alísa frænka,
sagði Dee upphótt við mig.
Golria var ergileg við Jónatan,
vegna þess að hann vildi ekki fara
með henni ó ballið, og tautaði eitt-
hvað um það að pabbi sinn ætlaði
að koma og að hann þyrfti að tala
um viðskipti við Jónatan.
Við sögðum mömmu að við hefð-
um boðið atvinnuveitanda okkar að
borða, og hún lofaði að kaupa
kjúklinga ó bóndabænum, þar sem
hún vann. Við keyptum litla flösku
af Cherry Brandy fyrir afganginn
af peningunum.
— Hvað heldurðu að Jónatan
þyki gott? sagði ég.
— Góður einfaldur matur, sagði
Dee. — Bakaðar kartöflur, salat og
þessa venjulegu eplapæ, sem ég er
vön að búa til . . .
Það voru minnst hundrað efni
í þessari eplapæ hennar og hún
var eins og hún væri búin til úr
kvöldstjörnunni. Ég reyndi að hafa
auga með henni, svo að hún setti
ekki eitthvað annarlegt í salatið.
Hún ótti það nefnilega til að setja
allt mögulegt í salatið, jafnvel hrís-
grjcnagraut og sveskjur, og okkur
þótti það ógætt.
Þriðjudags- eftirmiðdag vorum
við búnar að pakka mömmu inn
í andiitsmaska og allskonar krem,
svo að hún leit út eins og sjúkl-
ingur ó slysastofu. Við vorum bún-
ar að gera eldhúsið hreint í hólf
og gólf, sömuleiðis dagstofuna, rók-
um Boris út og sópuðum upp öll
lausu hórin af honum, að maður
tali ekki um öll þau dagblöð og
tímarit, bækur, ballettskó og tennis-
spaða, ósamt allskonar drasli sem
við fórum með upp í herbergið
okkar.
— Er þetta nú rétt, sagði ég, þeg-
ar ég var að rogast með dagblöð
fró síðustu sex mónuðum upp ó
loft. — Er ekki bara betra að hann
sjói okkur eins og við erum?
— Alls ekki sagði Dee og hnykl-
aði brúnirnar. — Fyrstu óhrifin eru
mikilvægust. Svo fór hún aftur að
hafa áhyggjur. — Ég býst ekki við
að mamma eigi dropa af ilmvatni
eftir, og Gloria svífur í skýjum af
ilmvatni.
A mínútunni sjö kom Jónatan og
hringdi dyrabjöllunni. Við vorum
búnar að gera við hana, svo að
við heyrðum í henni. Mamma var í
svarta fallega kjólnum, sem hún
hafði notað þegar að hún var á
auglýsingaskrifstofunni. — Ég skil
ekki hvað er orðið af fötunum mín-
um, sagði hún.
— Við sendum þau öll í hreins-
un, sagði Dee.
Mamma var svo fín, snyrtileg og
sæt, en mér var hálfórótt.
— Dee, sagði ég. — Það er eitt
sem við höfum ekki hugsað um . . .
Dee var að stinga í kjúklingana.
Hún var líka fín og snyrtileg, í
kjól, en ekki síðbuxum, eins og
venjulega. Það var ég líka. Við
vorum líka búnar að loka Boris
inni í eldiviðarskúrnum.
— Hvað er það? spurði Dee.
— Ef þau verða ekki hrifin hvert
af öðru . ..
— Vitleysa, sagði Dee og fór til
að opna fyrir Jónatan.
Jónatan virtist steinhissa, þegar
að hann sá húsið okkar. Hann sat
í armstólnum, mjög hátíðlegur og
án þess að segja mikið, horfði efa-
blandinn í kring um sig, á snyrti-
lega og hreina stofuna og á
mömmu, svona glerfína í stólnum,
meðan að ég var að reyna að fá
þau til að drekka sherry og Dee
var að láta matinn á borðið.
Eitthvað hafði farið í handaskol-
um hjá okkur. Við matborðið voru
mamma og Jónatan svo andstyggi-
lega þögul. Hann horfði á hana og
hún virtizt vera í draumi. Inn á
milli reyndi ég að tala við Dee, til
að fylla upp í þögnina, og undr-
aðist með sjálfri mér, hvað það
væri sem okkur hafði sézt yfir. Þá
rann allt i einu upp fyrir mér Ijós.
Við höfðum gert of mikið úr því
að gera mömmu fína og þessvegna
var hún svona hátíðleg. Ég hefði
getað öskrað.
— Spilið þér golf, herra Buck-
nell?
— Nei, sagði hann. — Gerið þér
það?
— Nei, en mér finnst að allir
ættu að gera það, sem hafa tíma
til þess. En bridge?
— Nei, ég spila það ekki held-
ur.
— Jæja . . .
Við töluðum um veðrið, skólann,
og veðrið, nýju skolpleiðslurnar og
veðrið. Þegar Dee reyndi að fara að
tala um hljómlist við mömmu sagði
hún: — Auðvitað hefi ég ekki mikla
þekkingu á hljémlist, en það versta
gQ VIKAN 24. tbl.