Vikan - 16.06.1965, Blaðsíða 31

Toni gefur fjölbreytileika
Sama stúlkan. Sama permanentið. Ölíkt útlit
TONI lífgar og gerir hár yðar meðfærilegt. Gerir yður kleift að
leggja og greiða hár yðar hvernig sem þér óskið. Heldur lagningunni.
Sama permanentið heldur hvaða lagningu sem er. Hér eru þrjár
ólíkar hárgreiðslur, sem eru grundvallaðar á einu Toni. En þér
getið greitt yður á tugi mismunandi vegu.
Um Toni—Aðeins Toni hefur tilbúinn bindivökva. Engin
fyrirhöfn. Tilbúið til notkunar í handhægri plastik fiösku. Vefjið
aðeins hárið upp á spólurnar og þrýstið bindivökvanum í hvern
lokk. þér munið öðlast fullkomið Toni. Engar krullur. Engir
stífir broddar. Toni gerir hár yðar mjúkt og skínandi. Auðveldar
hárgreiðsluna. Reynið Toni.
er að ég veit ekki hvað mér þykir
mest gaman að . . .
Eftir matinn sótum við stíf í stól-
unum og reyndum að tala saman.
Eg hafði þá hryllilegu tilfinningu að
mamma myndi nú bráðum stinga
upp á því að við spiluðum Ludo.
Það var næstum léttir þegar dyra-
bjallan hringdi. Það var Gloria.
Hún gerði ekki annað en að biðj-
ast afsökunnar, en hún sagðist
halda að Jónatan væri hjá okkur,
og faðir hennar ætlaði að stoppa
svo stutta stund, hvort hún mætti
nú ekki ræna gesti okkar í hálf-
j tíma.
— Auðvitað, svaraði mamma i
sama tón, en vildi hún ekki heldur
( koma inn og taka föður sinn með?
— Þakka yður fyrir, en það er
alltof mikið, sagði hún og dró Jón-
atan með sér út í náttmyrkrið.
— Hu-u, sagði mamma, þvílík
skessa. — Þó að mamma sýndist
blind fyrir sumu, er hún óvenjufljót
að skilja.
Ég hugsaði sorgmædd um óopn-
aða Cherry Brandy flöskuna og Dee
fór allt í einu að gráta.
— Lambið mitt, hrópaði mamma,
hvað er að? Ertu yfirþreytt? Mat-
urinn var yndislegur, en hann er
nú dálítið þungur.
— Nei, snökti Dee, •— hann er
engill. Það varst þú, þú varst svo
stíf, hann var hræddur við þig . . .
— En ég hélt að þið vilduð að
ég væri svona, sagði hún, alveg
undrandi. — Ég gerði mitt bezta til
að vera nógu virðuleg móðir, svo
að þið þyrftuð ekki að skammast
ykkar fyrir mig . . .
— Og nú er hann farinn, með
þessu flagði. Dee hé't áfram að
gráta. — Og ég er viss um að hann
kemur ekki aftur . . .
Jónatan kom ekki aftur.
Næsta morgun var Dee búin að
fá heiftarlegt kvef og ég var sár
í hálsinum. Ég hringdi til Jónatans
og sagði honum með hásri rödd að
við gætum ekki komið til að þurka
af.
— Það þykir mér leiðinlegt,
sagði hann, og mér heyrðist hann
meina það. Það var þó alltaf eitt-
hvað. — Viltu skila kveðju til
mömmu þinnar og þakka henni fyr-
ir þetta skemmtilega kvöld hjá ykk-
, ur.
— Það var gaman að þú skildir
hafa ánægju af því, kvakaði ég.
— Mamma ykkar er ekkert lík
' því, sem ég hafði hugsað mér. Ég
hélt að hún væri allt öðru vísi, lík-
ari frænkum ykkar . . .
Þetta var síðasta stráið. — Ég
verð að fara, ég heyri að Dee er
að hósta . . .
— Er hún svona slæm?
— Ég held að þetta sé allt sál-
rænt, sagði ég ergileg og lagði á.
Ég fór með könnu af heitum sól-
berjadrykk upp til Dee. Við vorum
ekki búnar að fjarlægja draslið sem
við hentum inn í herbergið okkar,
til heiðurs fyrir Jónatan, svo að ég
varð að skáskjóta mér í gegnum
það. En ég var búin að kveikja upp
í arninum, og það var notalegt í
herberginu. Boris lá uppi ráminu
hjá Dee og hlýjaði henni. Dee var
að taka til í bandaskúffunni, henni
leið hálfilla og hún gerði það til
að hafa ofan af fyrir sér. Mamma
sat með krosslagða fætur á tepp-
inu fyrir framan arininn og var að
gera við spegilinn, með þessum
löngu og grönnu fingrum, sem gátu
svo margt. Hún var í síðbuxum og
kínverskri treyju. Ég skreið upp í
rúmið hjá Dee, til fóta og fór að
lesa upphátt, milli þess sem ég
saup á drykknum.
Smátt og smátt vorum við allar
komnar í sólskinsskap, og þegar að
við vorum að hlægja eins og brjál-
aðar að einhverri setningu úr sög-
unni, stóð Jónatan f dyragættinni
með rósavönd í annarri hendinni og
poka með ávöxtum í hinni.
— Ég hringdi, sagði hann í af-
sökunarróm, en það heyrði það eng-
inn, svo heyrði ég mannamál og
rann á hljóðið. Mig langaði til að
biðja ykkur afsökunar fyrir það
hvernig ég stakk af í gærkveldi.
Pabbi Gloriu stakk upp á því að
við keyrðum, meðan að við vorum
að tala um viðskipti, og áður en
okkur varði vorum við komin til
Brighton. Hann vildi leggja heil-
mikla peninga í fyrirtækið mitt, en
ég sagði nei. Svo hélt hann áfram.
— Maður verður að vera frjáls og
ráða sjálfur sínum gjörðum. Og svo
var það andstyggilega dónalegt að
ráðast hér inn til ykkar. . . Drott-
inn minn dýri, sagði hann svo. —
Ég hélt að íbúðin mín væri öll á
hvolfi, en ég sé að það eru bara
smámunir borið saman við drasl-
ið hjá ykkur. Hann horfði í kring-
um sig.
— Setztu niður og fáðu þér ávexti,
sagði mamma og ég sá að hún
hafði skipt um álit á honum.
Hann settist niður á annan end-
ann á teppinu, það var eini auði
bletturinn í herberginu, og horfði
með aðdáun á hvað mamma gerði
vel við spegilinn. Það voru nokk-
ur blöð sem hún gat ekki komið
fyrir á speglinum og hún hafði
skreytt Hróa Hattar-hattinn sinn
með þeim. Hún var nú dálítið sér-
VIKAN 24. tbl. gj