Vikan - 16.06.1965, Blaðsíða 34

1 venjulegf-
mstant
Gosdrykki
flöskumo^ósjH
l/vvaxtasj
Súpur í pökkum,
B reyktóbak
neftóbak I
[sPytur
|j Snyrtivörur
Te í grisjum og laust
Kak

Kex margar tegundir
Ávexti
Ostar
N iðursuðuvör ur
sardínur, gaffalhit
ar,
smjörsíld,
kjöt,
kjötbúðingur, svið.
fiskbúðmgur og
fiskbollnr
Sígarettur,
vindlar
rakk
rem, rakblöð
nkr
em, tannburstar
-..-'■II
MATVORUBÚÐIR
\
metra á þremur dögum með þrjá-
tíu og fimm kílóa bagga á hryggn-
um.
Það var oft hvasst á Korsíku og
við þjáðumst ósjaldan af kulda.
Föt skorti ekki, en við máttum ekki
vera í öðru en þunnum herbúða-
einkennisbúningum með skyrtu sem
var opin í hálsinn.
í tólf kílómetra fjarlægð blasti
Sardinía við okkur. Mörg skip
sigldu framhjá — sum þeirra norsk.
Það var raunaleg sjón undir þess-
um kringumstæðum.
Arangursrík frönskukennsla.
Við lærðum frönsku. Kennslan
fór fram á mjög svo hernaðarleg-
an máta, sérstaklega hvað mál-
fræði viðvék. Klausuna „ég er, þú
ert" o.s.frv. varð að mæla fram
háttbundið og hiklaust. Þegar við
sögðum je suis slógum við okkur í
síðuna svo að small í. Ef við göt-
uðum, kom kennarinn — franskur
undirforingi — og beit okkur í fing-
urinn. Að lokum voru allir okkar
fingur orðnir aumir og sárir og
litu út eins og pylsur. En við lærð-
um þokkalega frönsku.
Dag einn var ég kallaður fyrir
höfuðsmanninn og heyrði þá, að
fyrirhugað væri að senda mig til
Marseille ásamt þremur öðrum úr
hljómsveitinni.
Þegar til meginlandsins kom, var
okkur komið fyrir í aðalbækistöðv-
um hersveitarinnar, sem eru í
þriggja kílómetra fjarlægð frá Mar-
seille. Við vorum nálægt áttatíu í
hljómsveitinni og fórum um og lék-
um á ýmsum stöðum, til dæmis í
Cannes og Nice. Ég hafði það mjög
sæmilegt — bjó í herbergi með
tveimur korpórölum, þýzkum að
þjóðerni, sem voru ágætis náungar.
Oftsinnis hvöttu þeir mig til að
strjúka. Sem Norðmaður hafði ég
góða möguleika á að fá hjálp hjá
norskum sjómönnum. Þegar ég einn
dag stóð á verði við herbúðahlið-
ið, nam norsk bifreið staðar fyrir
utan. í honum voru ferðamenn —
ég heyrði þá tala saman, en varð
að standa þögull eins og sfinx. Mér
var Ijóst, að ég hefði góða mögu-
leika á að strjúka, svo fremi ég
kæmist til Marseille, en maður varð
að hafa lokið einu ári í hersveit-
inni áður en ferðaleyfi þangað
fengist.
Danir hjálpa.
Kvöld nokkurt ákvað ég að hætta
á að flýja. Ég var í venjulegu kvöld-
fríi frá sex til tíu og hitti tvo Frakka
úr hersveitinni. Þeir ætluðu til Mar-
seille; við tókum leigubíl þangað og
gengum svo frá einum barnum til
annars. Að lokum uppgötvaði ég
nokkra danska sjómenn við eitt
borðið. Ég gekk rakleitt til þeirra
og spurði hvort þeir vildu hjálpa
mér, og þeir sögðu að það væri
sjálfsagt. Ég bað þá að taka leigu-
bíl niður að skipi og ná í einhver
borgaraleg klæði, og þegar þeir
komu aftur, fór ég ásamt einum
þeirra að húsgrunni þar skammt
frá. Þar henti ég einkennisbúningn-
um inn í hrærivél og snaraðist svo
í fötin, sem Danirnir höfðu náð í
handa mér. Svo tók ég leigubíl nið-
ur að danska skipinu. Ég fór með
því sem laumufarþegi til Genúa,
fékk skilríki í norska konsúlatinu
þar og fór svo heim.
Ég er í mikilli þakkarskuld við
þessa dönsku sjómenn.
Þá er maður orðinn þeirri reynslu
ríkari að Utlendingahersveitin er ná-
kvæmlega eins hábölvuð og sagt
hefur verið. I henni er samankom-
inn lausingjalýður hvaðanæva að
úr heiminum. Fjölmennastir eru
Þjóðverjar, en einnig er þar drjúg-
ur slatti af ítölum, Spánverjum og
Frökkum. Frakkarnir þykjast vera
Belgar, Svisslendingar eða Mónakó-
menn, því samkvæmt bókstafnum
má enginn innfæddur Frakki vera
í hersveitinni.
Fjölsky Ida mín gerði ítrekaðar
tilraunir til að fá mig lausan. Eft-
ir þriggja vikna vist á Korsíku var
ég kallaður á skrifstofu Deuxiéme
Bureau — frönsku leyniþjónustunn-
ar — og þar var mér sagt að nosk
hernaðaryfirvöld hefðu reynt að fá
mig framseldan, því ég hafði ekki
ennþá gegnt herþjónustu í norska
hernum. — En, sagði höfuðsmaður-
inn, — af því þarft þú engar áhyggj-
ur að hafa. Við skulum áreiðanlega
sjá til þess að þú verðir hér kyrr!
Og það gerðu þeir. Hefði ég
ekki gripið gæsina þegar hún gafst
og hefðu dönsku sjómennirnir ekki
viljað hjálpa mér . . . Ég hafði séð
hvernig farið var með þá, sem
gripnir voru á flótta. Yfirleitt hafði
ég séð alveg nóg af Útlendinga-
hersveitinni.
Oscar Benson, liðsmaður í Út-
lendingahersveitinni, er ekki leng-
ur til, en aftur á móti norskur sjó-
maður, sem aftur siglir um höfin
blá. Maður gæti ímyndað sér að
hann langaði lítið í land á Korsiku,
þótt skip hans kæmi þar í höfn.
★
Hitabeltisnótt
Framhald af bls. 5.
yður til borgarinnar og læt
sauma yður saman. Jan Foster
hélt áfram að tvinna saman hol-
lenzkum blótsyrðum.
•—- Blæðingin hefur stöðvazt,
sagði ungi aðstoðarmaðurinn.
— Gott, sagði Anders og snéri
sér að Kínverjunum. — Takið
byssurnar og sýnið þeim þær ef
nauðsyn krefur, skipaði hann
fyrir á malayisku. — En engin
skot. Ég vil ekki meira skytterí
í nótt. Það, sem við þurfum, er
aðeins að hræða þá til hlýðni aft-
ur. Schröder og Brinck, þið
standið vörð um benzíntankinn
og látið þá ekki fíflast neitt við
hann. Ég vil ekki hafa neina
sprengingu hér. Þeir munu fyrst
brjótast inn í birgðaskemmuna,
það er ekki til neins að stöðva
það, en það getur kannske róað
þó. Chang, láttu hirða ræfilsgrey-
VIKAN 24. tbl.