Vikan - 16.06.1965, Blaðsíða 43

og þá eigum við allt undir misk-
unn guðs.
Jeff virtist hugsa um þetta, því
það tók hana langa stund að
svara, og Anders var næstum far-
inn að halda, að hún hefði ekki
heyrt hvað hann sagði, því storm-
urinn greip hvert hljóð og and-
ardrátt frá munni hans og henti
því út í æðandi, streymandi og
skvettandi hringiðu regnsins,
sem sprændi ofan úr ósýnilegum
himni. En Jeff þurfti tíma til að
raða orðum sínum og — þar sem
hún var dóttir Mynheer Van
Halden — valdi hún orð sín gæti-
lega, því þau voru mjög mikil-
væg.
•— Sjáðu til, Anders, sagði hún
að lokum. — Mig langaði til að
sjá hvernig ævi þín væri á plant-
ekrunni, og það var mjög fallega
gert af þér að taka mig með þér
til að sýna mér það. Mér er ljóst,
að það er ekki alltaf eins slæmt
og það var í nótt, en ég er þakk-
lát fyrir að hafa séð Lombok eins
og hún getur verið verst. Þegar
bezt lætur, er það tilbreytingar-
laust og þreytandi líf, það er erf-
itt og óþolandi, þegar allt geng-
ur eftir hinni hversdagslegu á-
ætlun, og hættan felst bak við
hvert eitt af gúmmítrjánum þín-
um — svo mikið veit ég nú. Til
þess að eyða ævinni á stað eins
og þessum, án skemmtana, án
uppörvunar, sífellt að grisja og
tappa af, brenna niður frumskóg-
inn, planta niður trjóm, grisja
og tappa af, þar til trén eru ör-
magna og þú færir þig á annan
stað — er það raunverulega allt,
sem þú vilt? Og er það þess virði
að hætta lífinu fyrir það, á hverj-
um degi og hverri klukkustund.
Ég vissi ekki að það gæti verið
þannig, Anders. Ég sagði þér, að
ég hefði ekkert ímyndunarafl. En
nú veit ég það, og ég mun ekki
láta þig vera áfram plantekru-
mann og búa í Lombok. Ég stenzt
ekki þá tilhugsun að fara burt og
skilja þig eftir hér. Þú þarft ekki
að vera í Lombok, Anders, þú
þarft þess alls ekki. Faðir minn
mun veita þér hvaða stöðu, sem
þú vilt; hann væntir sér mikils
af þér .Hann gæti flutt þig til
aðalskrifstofunnar í Amsterdam,
eða minnsta kosti til skrifstof-
unnar í Batavíu. Það yrði gúmmí
áfram, er það ekki? Þú gætir
samt unnið og náð árangri í þínu
eigin starfi. Og þú þyrftir ekki
að borga fyrir það með þínu eig-
in blóði. Ef ég bið þig, Anders,
fyrir mig og fyrir þig, viltu þá
hætta við Lombok?
Framhald í næsta blaði.
Fangaráð í flutninga-
lest
Framhald af bls. 15.
Ryan dró strik á kortið með vísi-
fingri.
_ Svissf spurði Fincham tor-
tryggin.
með NIVEA íloft og sól
— Með lest og öllu sman, sagði
Ryan rólega.
— Þér eruð gersamlega brjálað-
ur! sagði Fincham.
— Við höfum náð þessarri lest
í okkar hendur og við fengum fyrir-
mæli um að snúa til Milanó, þótt
við hefðum átt að fara í þveröfuga
átt. Allt, sem við þurfum, er svo-
lítið gabb og frek|u og fjandi stór-
an skammt af heppni auðvitað.
ítalirnir vita ekki hvort þeir eru í
stríði eða ekki; það er þröngt um
Þjóðverjana og flutningaleiðum hef-
ur verið lokað með hermdarverkum
eða flugárásum. Öll iárnbrautar-
stjórn er áretðanlega í kaldakoli.
Þegar við komum til Milanó veit
Ufficio Movimento alls ekki hvað
við eigum að gera eða hvert við
eigum að fara, nema það sem við
segjum þeim sjálfir. Fyrirmælin frá
Bologna eru aðeins að fara til Mil-
anó. Þau kveða ekki á um hvers-
vegna. Það er aðeins skipunin, sem
við fengum gegnum talstöðina, sem
hefur ráðið þessu öllu saman. Við
getum fengið aðra slíka og í henni
getum við iagt til það sem með
þarf. Við vitum að hernaðarlegar
fyrirskipanir frá aðalstöðvum Þjóð-
verjanna í Róm eru yfirsterkari því
sem borgaralegir starfsmenn ítölsku
járnbrautanna segja, bara ef mað-
ur er þýzkur og nógu frekur.
Fyrirlitningarsvipurinn hvarf ctf
andliti Finchams og hann dró stól-
inn nær Ryan.
— Þeir eiga von á okkur í Ver-
ona, sagði hann, öllu fremur til að
komast að því hvað Ryan hafði
hugsað fleira, en í mótmælaskyni.
— En þeir vita ekki hvenær er
von á okkur, sagði Ryan. — Allt
sem þeir vita, er að lestinni var
frestað í Bologna og hún látin fara
til Milanó. Þeir vita ekki hvenær er
von á okkur til Verona. Það eru
eitt hundrað og fimmtíu kílómetr-
ar frá Milanó til Verona. Og eitt
hundrað og sextíu til Tirano, þar
sem við getum farið yfir landa-
mærin.
— Þér getið ekki ekið lest hvern
VIKAN 24. tbl.
43