Vikan - 16.06.1965, Blaðsíða 44

f ilm
Aukinn
brifnadur
vid frágang
sorps
REYKJALUNDU R
sími um
Brúarland
vinnuheimilid ad Reykjalundi
fiandann sem er, eins og bíl. Það
er til nokkuð sem heitir óætiun og
skiptingar og allur andskotinn sem
hindrar.
— Það er satt, herra yfirlautinant
og með sömu rökum: Þegar mað-
ur sér lest fara inn á ákveðið spor,
gengur maður út frá því vísu, að
hún sé að fara rétta leið, annars
væri hún ekki á þessu spori. Vanda-
málið byriar ekki fyrr en þar sem
maður á að fara inn á eitt spor
en fer á annað. Ef okkur heppnast
það, er málinu bjargað, þangað til
við komum til Tirano.
— Eg ætiaði einmitt að fara að
spyrja um það ofursti.
— Tirano ér miög lítið þorp. Það
er áreiðanlega ekki mjög margt
fólk þar. Við hægjum ferðina eins
og við ætlum að stanza og svo
setjum við á fulla ferð aftur áður
en þeim verður Ijóst hvað við höf-
um í huga.
— Þér hafið töluverða skipulags-
gáfu, Ryan, sagði Fincham. — Eg
býst við að þetta sé tilraunarinnar
virði.
— Gott, sagði Ryan. Þá er það
s.amþykkt. Við förum til Sviss.
— Eg þarf varla að minna yður
á að ef við höfum það ekki af, er
ekkert líklegra en okkur verði öll-
um stillt upp við vegg. Kannske
ættum við að segja strákunum af
þessu og leyfa þeim, sem ekki vilja
taka áhættuna, að hoppa af.
— Alls ekki, sagði Ryan. — Við
höfum talað um það atriði, einn
einasti maður, sem tekinn yrði hönd-
um á röngu andartaki, gæti eyði-
lagt alla áætlunina.
— Ég fylgi yður, þrumaði Finch-
am. — Þér eruð djöfuls nauthaus,
oftast nær, en í svona ævintýrum
eruð þér alveg stórkostlegur.
— Nákvæmlega það sem ég
vildi sagt hafa um yður, yfirlaut-
inant. Þá höldum við semsagt
áfram.
Meðan þeir töluðu, hafði Stein
heppnazt að koma Klement á fæt-
ur. Andlit majórsins var eins og á
allt of feitu barni og augu hans
voru í móðu. Hann gat ekki staðið,
þegar Stein sleppti honum.
— Hann getur ekki farið út í
Parma, sagði Stein.
— Þá verðum við að tala við
stöðvarstjórann án hans, sagði Ry-
an. — Hannn talar að líkindum að-
eins ítölsku og það sér faðir Cost-
anzo um. Þetta er aðeins ómerki-
leg brautarstöð. En haldið áfram
að koma Klement á lappirnar. Við
vitum aldrei hvenær við þurfum á
honum að halda.
— Já, sir, sagði Stein og bældi
niður geispa.
— Þér fáið að sofa stundarkorn,
þegar við komum út fyrir Parma,
sagði Ryan. — Við þurfum allir
að sofa. Nú verðum við að raka
okkur, Fincham. Við megum ekki
vera allt of óræstislegir. Þeir gætu
farið að velta þvi fyrir sér, hvers-
vegna það væri.
Ryan rakaði sig á undan. Rak-
bolli Klements var úr silfri með
áletruðu nafni hans og fyrir fram-
an stóð „von" og hinum megin var
glæsilegt skjaldarmerki. Þvottafat-
ið hans var einnig mjög fallegt;
skál úr hömruðu silfri, sem leit helzt
út fyrir að vera stolin úr einhverju
safni.
Þegar lestin kom til Parma,
skálmaði Fincham þegar í stað
fram í fremsta vagninn og kom
aftur með pakka af tei, sín eigin
rakáhöld og tannbursta þeirra allra.
Costanzo slóst í för með honum á
leiðinni aftur að vagni Klements.
Meðan Costanzo rakaði sig, sagði
Ryan honum frá fyrirætlun þeirra
um að ræna lestinni og fara með
hana til Sviss.
Costanzo sneri sér við og horfði
með þreyttum, dimmum augum yf-
ir hvitu sápulöðrinu, á Ryan.
— Haldið þér að það sé hægt
ofursti? spurði hann.
— Ég myndi ekki reyna það ann-
ars, faðir. Það verður ekki auðvelt,
en við höfum möguleika. Ég þarfn-
ast hjálpar yðar meir en nokkru
sinni fyrr. Þér eruð sá eini um borð,
sem talar bæði ítöslsku og þýzku
nægilega vel.
— Ég skal gera mitt bezta, of-
ursti.
Þegar Costanzo hafði rakað sig,
vissi hann einnig hvað hann átti