Vikan - 16.06.1965, Blaðsíða 45

að segia við stöðvarstiórann á
Parma. Þeir útbiuggu einnig nýja
talstöðvarskipun, sem bannaði þeim
að koma til Milanó fyrr en um átta-
leytið um kvöldið.
Costanzo átti að segja stöðvar-
stjóranum, að lestin ætti að taka
fleiri fanga í Milanó og þeir fang-
ar myndu ekki verða komnir á stöð-
ina fyrr en klukkan sjö um kvöldið.
Svo átti hann að trúa manninum
fyrir því að raunverulega ástæðan
fyrir því væri sendingin frá hátt-
settum SS liðsforingja, sem ekki
yrði tilbúin fyrr en um þetta leyti.
— Þetta gekk einu sinni og það
getur gengið aftur, sagði Ryan.
— Ofursti, þegar við skrifum nú
allar okkar fyrirskipanir sjálf ir,
hversvegna skipum við okkur þá
ekki að fara beint til Tirano? spurði
Costanzo.
— Ég er hræddur um, að það
yrði erfiðara viðfangs, sagði Ryan.
— Ef við gerðum það myndi áætl-
unin til Verona ekki lengur finn-
ast hér í þessarri lest, og við meg-
um ekki „týnast" fyrr en allt ann-
að er útilokað. Bætið einu smá-
atriði í þessi fyrirmæli, faðir. Seg-
ið, að við eigum að halda líki hins
dauða félaga okkar á lestinni og
afhenda það yfirvöldunum í Inns-
bruck.
Lestarstjórinn beið eftir þeim !
Ufficio Movimento. Hann heilsaði
Costanzo hlýlega, þótt aðeins væri
hálftími síðan þeir skildu. Ein af
hinum ensku sígarettum prestsins
dinglaði úr munnviki hans. Hann
hafði þegar fengið lestaráætlunina
alla leið til Piacenza, þar sem var
mikil járnbrautarstöð, um það bil
miðja vegu til Milanó, en þegar
Costanzo lagði fram talstöðvarfyr-
irmælin og útskýrði málin fyrir
stöðvarstjóranum, studdi lestarstjór-
inn mál hans af miklum ákafa.
Costanzo þurfti aðeins að draga
sig til hliðar meðan lestarstjórinn
og stöðvarstjórinn settu saman nýja
áætlun fyrir fangalestina.
Um leið og lestin var komin út
fyrir Parma, opnaði Ryan dyrnar
lítið eitt. Þetta var fallegur, bjartur
morgunn, og ferskt loftið hreinsaði
út stybbuna af víni og uppsölu Kle-
ments.
Eftir ryðinu að dæma var hliðar-
sporið, sem lestin bakkaði inn á um
tuttugu mínútum seinna, ekki leng-
ur notað.
Lestarstjórinn var að losa eim-
reiðina frá fremsta vagninum og
Costanzo var aftur á leið til vagns
Klements, þegar Ryan hoppaði nið-
ur á mölina.
— Hver djöfullinn stendur nú til?
spurði hann.
— Eimreiðin fer, sagði Costanzo.
— Lestarstjórinn segist ekki geta
látið hana standa atvinnulausa all-
an daginn. Það kemur ný eimreið
frá Pincenza og sækir okkur klukk-
an hálf sex.
_ Þér höfðuð ekki reiknað með
þessu, Ryan, sagði Fincham.
_ Fincham, farið út og tilkynn-
ið mönnunum á þökunum að safn-
ast saman hér fyrir utan þennan
vagn.
Þegar Fincham var farinn, rak
Ryan hausinn inn í vagninn aftur.
Klement sat í rúminu með vott hand-
klæði um ennið og Stein var að
raka sig.
— Það verður allt í lagi með
hann, ofursti, sagði Stein um öxl.
— En ég hef átt í ströggli með að
sannfæra hann um að lífið sé þess
virði að lifa því.
Mennirnir á vagnþökunum söfn-
uðust í kringum Fincham og Cost-
anzo og spurði hver upp í annan.
Þeir voru ekki eins kuldalegir í
garð Ryans eins og þeir höfðu áð-
ur verið, en samt sneru þeir sér að
hinum tveim, fullir af forvitni.
— Hermenn, sagði Ryan, þegar
hann hafði leyft þeim að þvaðra
svolítið og teygja úr fótunum. —
Því fyrr sem við komum okkur að
verki, því fyrr fá hinir að koma út
úr vögnunum. Þeir þögnuðu og biðu
eftir því að hann héldi áfram.
— Þið hafið sýnt mikið hugrekki
með því að klæðast þýzkum ein-
kennisbúningum og setjast upp á
þökin, sagði Ryan. — Ég mun minn-
ast ykkar í skýrslu minni.
Hann dreifði þeim meðfram lest-
inni, hverjum einum við þann vagn,
sem hann hafði vaktað. Þegar hann
gaf merki opnuðu þeir dyrnar.
Mennirnir ultu út úr vögnunum stirð-
ir og lerkaðir eftir margra klukku-
tíma dvöl í þröngum flutningaklef-
unum. Þeir teygðu úr sér og drápu
tittlinga móti sólinni.
— Við erum átta eða n!u mílur
frá Milanó, sagði Ryan. — Við verð-
um hér ! dag og kumum til Milanó
eftir að dimmt er orðið. Þið farið
með mat og það sem þið þurfið
með ykkur, yfir á túnið þarna. Þið
verðið að haga ykkur eins og þið
væruð ennþá fangar ! vörzlu þýzkra
hermanna, sem hafa fyrirmæli um
að skjóta til að hindra flótta. Þið,
sem klæddir eruð þýzkum einkenn-
isbúningum, komið fram sem agað-
ir þýzkir hermenn. Gleymið því
ekki, ekki eitt andartak. Fangarn-
ir og verðirnir mega ekki tala sam-
an eða sýna minnsta samband sín
í milli.
— Þið verðið að halda hópinn
eins og þið eruð skipaðir ! vagn-
ana. Þið getið kveikt eld, ef þið
finnið brenni í nágrenninu, en eng-
inn má fara úr sínum hóp. Faðir
Costanzo fer með lítinn hóp heim
að þorpinu til að fá skóflur og
vatn. Sami hópur grefur siðan gryfj-
ur, sem verða notaðar fyrir salerni
og ruslagryfjur í dag. Þegar þið
hafið jafnað ykkur skulið þið borða
vel og, framar öllu öðru, hvíla ykk-
ur.
— Hvenær förum við héðan?
spurði Bostick. — Ég meina frá lest-
inni.
— Við förum ekki frá henni, svar-
aði Ryan. — Við tökum hana með
okkur.
— Tökum hana með okkur,
hvert?
— Til Sviss.
— Til Sviss? Frh. á bls. 48.
TVÖFALT
EINANGRUNAR
GUEI9
20ára reynsla hérlendis
SIM111400 EGGERT KRISTJANSSON «CQ HF
f
VIKAN 24. tbl.