Vikan - 01.07.1965, Blaðsíða 16

HÚN SVIPTI UPP LOKINU.
LANGA STUND STÓÐ HÚN OG HORFÐI
NIÐUR í KISTUNA, MEÐAN HVERT
SMÁATRIOI INNIHALDSINS GREYPTIST í
VITUND HENNAR EINS OG MYND Á
LJÓSFILMU. HVERT SMÆSTA ATRIÐi VAR
ÖAFMÁANLEGA SKÝRT OG MYND! ALDREI
GLEYMAST. HÚN HEFÐIALDREI GETAÐ HRÆRT
NOKKURN VÖÐVA Á ÞESSU AUGNABLIKI.
HRYLLINGIN VAR EINS OG SVÖRT KÁPA
YFIR HENNI, KÆFANDI, LAMANDI.
SVO AFMYNDAÐIST ANDLIT HENNAR.
HÚN SKELLTI AFTUR LOKINU OG
HLJÓP UPP STIGANN EINS
OG VITSKERT.
STORIV
Smásaga eftir McKr
HÚN STAKK LYKLINUM í skrána og sneri snerlinum.
Marz-vindurinn reif af henni hurðina og skellti
henni í vegginn. Það þurfti afl til að loka henni
móti vindinum og hún hafði ekki fyrr lokað henni,
en regnið helltist niður, lamdist við rúðurnar éins
og það væri að reyna að elta hana inn. Það heyrð-
ist ekki til leigubílsins, þegar hann ók af stað aftur
niður veginn.
Hún andvarpaði af feginleik yfir að vera komin heim aftur og
það mátulega. f úrkomu sem þessari flæddi ávalt yfir vegamótin.
Hálftíma seinna hefði bíllinn ekki komizt leiðar sinnar um vatns-
elginn og að húsinu var engin önnur leið.
Það var hvergi Ijós í húsinu. Ben var þá ekki kominn heim. Um
leið og hún kveikti á lampanum við sófann varð hún vör við von-
brigði með sér. Alla leiðina heim — hún hafði verið í heimsókn
hjá systur sinni — hafði hún ímyndað sér að hún kæmi að upp-
lýstu húsi og Ben myndi sitja við arininn með dagblaðið sitt. Hún
hafði hlakkað til að sjá undrunar- og gleðisvipinn á andliti hans
við að fá hana heim, viku á undan áætlun. Hún vissi, hvernig
kringluleitt andlit hans myndi ljóma, blikið í augunum bak við
glerin. Hvernig hann myndi grípa um axlir hennar og horfa niður
á andlit hennar, leita að breytingum, sem orðið hefðu á henni
þennan mánuð. Síðan myndi hann kyssa hana remhingskoss á báð-
ar kinnar, eins og franskur hershöfðingi, sem úthlutar heiðursmerkj-
um. Svo myndi hún búa til kaffi og finna kökubita og þau myndu
sitja saman við eldinn og rabba saman.
En Ben var elcki heima. Hún leit á klukkuna á arinhillunni og
sá að hún var nærri tíu. . . . Ef til vill ætlaði hann sér ekki að vera
heima í nótt, þar eð hann átti ekki von á henni jafnvel áður en
hún fór, liafði hann oft verið í borginni nætursakir, þegar viðskipti
drógust of lengi til að hann næði síðustu lest. Ef hann kæmi ekki
fljótlega, myndi hann alls ekki komast heim.
Henni féll ekki sú hugsun. Það var að herða storminn. Hún heyrði
veðurbarninginn i greinum trjánna og kveinið í vindinum við horn-
in á litla húsinu. í fyrsta sinni iðraðist hún þess að hafa flutt svo
langt frá borginni; áður höfðu verið nágrannar nokkur hundruð
metrum neðar við veginn, en þeir voru fluttir fyrir mörgum mán-
uðum og nú stóð hús þeirra autt.
Hún hafði kært sig kollótta um einveruna. Það var dásamlegt
að búa hér — tvö. það hafði veitt henni svo mikla unun að koma sér
fyrir í húsinu — sínu eigin húsi — og sjá um heimilið, að hún hafði
ekki saknað félagsskapar auk Ben. En núna, alein í storminum, sem
var að leitast við að brjóta sér leið inn í húsið, fannst henni ógn-
vekjandi að vera svo langt frá öðru fólki. Það bjó enginn hérna-
megin við vegamótin; vegurinn að húsinu hélt áfram um akurlendi
og varð að engu í þéttum skógi mílu innar.
Hún hengdi hatt sinn og kápu inn í skáp og tók sér stöðu fyrir
framan spegilinn til þess að festa upp nokkra hárlokka, sem vind-
urinn hafði leyst. í raun og veru horfði hún ekki á fölt andlitið
með uppbrett nefið, grannan, nærri barnslegan líkamann í full-
orðinslegum, svörtum kjól, eða stór, brún augun, sem mættu henni
í speglinum.
Hún festi síðasta hárlokkinn og sneri sér frá speglinum. Hún var
dálítið siginaxla. Það var eitthvað barnslegt í fari hennar, eins
og lítillar telpu, sem þarfnast verndar, eitthvað óþroskað og þó
aðlaðandi. Hún var rúmlega þrítug og hafði verið gift i fimmtán
mánuði. Það, að hún skyldi hafa gifzt, fannst henni kraftaverk.
Nú fór hún að ganga um húsið og kveikti ljós hvarvetna. Ben
hafði skilið snyrtilega við það; þar sáust engin merki um karl-
mannlegan sóðaskap en hann var líka mjög þrifinn maður. Henni
var að verða Ijóst, að það var kalt í húsinu. Ben hafði að sjálf-
sögðu skrúfað niður hitann. Hann var mjög nákvæmur í þeim
sökum. Hann gat ekki þolað bruðl.
Það var ekki að furða þó henni fyndist kalt. Hitastillirinn sýndi
18 stig. Hún ýtti vísinum á 23 og vélin í kjallaranum fór af stað
20 VIKAN 26. tbl.