Vikan - 01.07.1965, Blaðsíða 39

myndi hún aftur sjá slíkar of-
sjónir?
Hin raunverulega, áþreifan-
lega hætta átti sér samt enga stoð
og hafði aldrei átt. Möguleikinn
á því, að lögin gætu ógnað Ben,
var byggður á draumi.
„Mig hefur dreymt það allt.
Það hlýtur að vera,“ viður-
kenndi hún. „Samt var það allt
svo hræðilega skýrt og ég var
ekki sofandi.“ Rödd hennar
brast. „Ég hélt — ó, Ben ég hélt
i
„Hvað hélztu, væna mín?“
Rödd hans var annarleg, í engu
lík rödd Bens. Hún var köld og
hvöss.
Hann stóð og horfði niður á
hana, hreyfingarlaus, og henni
kólnaði meir við ])að en gust-
inn, sem næddi inn um brot-
inn gluggann. Hún reyndi að lesa
i andlit hans, en ljósið frá litlu
perunni var of dauft. Andlits-
drættir hans voru aðeins breiðir,
dökkir fletir, sem gerðu hann
framandi, allt að því illúðlegan.
Hún sagði, „ég....“ og rödd
liennar lét undan.
Hann lireyfði sig ekki enn
en rödd hans varð hörkuleg.
„Hvað var það, sem þú hélzt?“
Svo lireyfði hann sig. Það var
aðeins til þess að taka hendurn-
ar úr vösunum og teygja þær i
áttina til hennar; en hún stóð
augnablik og starði á það sem
olli lienni lömun, en þögult óp
var að myndast í hálsi hennar.
Hún átti aldrei eftir að vita
hvort hann hafði teygt fram
handlegginn til þess að hugga
hana i fangi sínu eða til þess
að grípa um háls henni. Því
hún sneri við og flýði, klöngrað-
ist upp stigann í brjálæðisofboði.
Hann kallaði: „Janet! Janet!“
Hún heyrði þungt fótalak lians
fyrir aftan sig en svo hrasaði
hann i neðsta stigaþrepinu, féll
á annað linéð og hölvaði.
Skelfingin léði henni vængi.
Henni hafði ekki missýnzt. Þó
hún liefði séð hann aðeins einu
sinn áður, vissi hún að á litla
fingri vinstri handar hafði hann
haft hringinn, sama hringinn og
hún hafði séð á liendi látnu kon-
unnar.
Blessaður vindurinn reif af
henni útidyrahurðina og skellti
henni við vegginn og lnin var
komin út, örugg í myrkri og
skjóli stormsins. ★
Hitabeltisnótt
Framhald af bls. 23.
urinn sig aftur og fór að þessu
sinni fyrir fult og allt.
— Þetta var alveg eftir Jeff,
sagði Halden, ruglaður en hafði
samt gaman af. — Öfundið þér
ekki malayana, sem hafa ekk-
ert hjarta, heldur aðeins lifur?
Vandengraf virti hann fyrir sér
með snöggu og áhyggjufullu
augnaráði. — Ég gæti gefið yður
koffín sprautuna, ef þér gætuð
hugsað yður að samþykkja mig,
sem staðgengil doktors Maver-
ick? En Mynheer Van Halden
hristi höfuðið.
— Það er allt í lagi með mig.
Við skulum Ijúka við taflið. Þér
eigið leik, Vandengraf, vinur.
Ríkissjúkrahúsið í Sebang var
eitt miðhús fyrir slysaaðgerðir,
umkringt sundurleitum hópi
minni húsa fyrir hina innfæddu.
Önnur hús, betur loftræst og
með lengri millibilum stóðu
reiðubúin fyrir það af hvíta fólk-
inu, sem trúði doktor Grader
fyrir heilsu sinni. Hver sá, sem
hafði efni á, kaus þó fremur að
fara til einhverra hinna stóru
borga Java til að láta taka úr
sér hálskirtlana, botnlangann eða
þegar gallblaðran gerði vart við
sig. Það var almennt álitið meðal
hinna innfæddu, að menn væru
fluttir til sjúkrahússins til þess
eins að deyja — eða þó öllu
fremur að vera drepinn með að-
ferðum læknisins, sem skorti al-
gjörlega töfravald þokka, fórnar-
hæfileika og sambærilegar þraut-
reyndar aðferðir htinna viður-
kenndu guða, döjfla og illu anda,
sem orsökuðu sjúkdóma og
dauðsföll.
Það var því dapurlegt að horfa
á kúlíana frá Lombok sem voru
teknir ofan af vörubílunum, og
safnað saman fyrir utan skurð-
stofuna. Tvær innfæddar hjúkr-
unarkonur, grannvaxnar og nett-
ar, í svörtum sarong með hvítt
um hárið, en syf julegar og skelfd-
ar af þessum óvenjulegu atburð-
um, trítluðu milli þeirra og smöl-
uðu þeim í smáhópum inn til
doktor Graders. Áður en langt
um leið var steingólfið í opinni
biðstofunni þakið rauðum slett-
um, sem voru mætalíkar blóði,
en voru aðeins rauður betelsafi,
sem spýtt var hvar sem var. Fyr-
ir þá innfæddu í Austur-Indíum
er ekkert meiri huggun en rúlla
af betel, ásamt klump af kalsíum,
vafið inn í lauf af sirihtrénu. Ef
aðeins hinir særðu kúlíar hefðu
getað sett um spilaborð á gólf-
inu núna, hefðu þeir verið full-
komlega senang, hamingjusamir
og ánægðir.
Læknirinn hafði verið sóttur
ti heimilis Ann Foster, þangað
hafði hann farið til að skoða litla
Jan, sem hafði orðið skyndilega
veikur. Þar sem Ann var næst-
um ærð af ótta yfir ástandi litla
húsbóndans og doktor Grader
hafði sjálfur áhyggjur af þessu
skyndilega kasti, með háum hita,
hafði hann sett Ann, babu og litla
drenginn, í sinn eigin carreta og
farið með þau til sjúkrahússins.
Án þess að vita um hatur og
grunsemdir Ann í garð Sitah
ráðskonu hans, hafði hann skilið
þau eftir í hennar umsjá á einka-
heimili sínu, meðan hann þaut
af stað til að veita kúlíunum
frumhjálp, til þess að koma þeim
sem voru illa særðir fyrir í
sjúkrarúmum, og jafnframt að
gera malaríurannsóknir á blóð-
sýnishorni úr Jan litla.
Það var svo þögult í herberg-
inu, þar sem Ann og babu dvöldu
með veika barnið, að smellurinn,
þegar sporðdreki drap skordýr
á veggnum var hár og ógnþrung-
inn. Stormurinn var horfinn og
loftið, sem kom í gegnum opna
gluggana, var rakaþrungið og
bar með sér ilm garðsins úti fyrir.
Ann hataði þessa lykt; henni
fannst að hún myndi kæfa litla
son hennar, auka enn á hita hans,
flytja milljónir af bakteríum með
sér í mettuðum gróðurhússhitan-
um. Hún stóð við gluggann, enn
í græna brokade kjólnum og silf-
urskónum; hún hataði pálmavið-
inn, trén, þessar gnægtir af hita-
beltisblómum, alla þessa ómögu-
legu frjósemi, grósku og fegurð,
sem skaut rótum jafnvel í sjúkra-
hússbakgarði. Þú plantar út í
garðinn í dag og eftir ár er hann
orðinn af frumskógi. Þú háttar
barnið þitt ofan í rúm með heitar,
rjóðar kinnar og um miðnættið
er það að deyja úr hita.
Litli Jan kjökraði og hreyfði
sig. Hún fór til babu sem hélt
f ilm
Aukinn
þrifnadur
vid frágang
sorps
REYKJALUNDUR
sími um
Brúarland
vinnuheimilidad Reykjalundi
«
VIKAN 26. tbl. gg