Vikan - 01.07.1965, Blaðsíða 40

SóJó 1-iúsgögn eru löngu orðin lands-
þekkt fyrir stílfegurð og gæði. Hinir
lireyfanlegu nylon plasc tappar á
fótum nýju húsgagnanna eru enn
ein nýjung. Nú leggst mjúkur flöt-
urinn að gólfinu og því engin hætra
á að dúkurinn eða teppið skemmist,
hvernig sem aðstæður, eru. Með því
að kaupa Sóló húsgögn hafið þér
fulla vissu fvrir fvrsta flokks efni og
vinnu. Munið að eldhúshúsgögnin
verða að vera Sóló húsgögn STERK
OG STÍLHREIN.
in eða teppið skemmist,
m
honum í kjöltu sinni og ætlaði
að taka við honum. En babu hélt
hitasjúku barninu fast og hristi
höfuðið með dulinni meiningu.
Ann fylgdi augnaráði babu og
varð stjörf af kvíða. Sitah var
komin inn í herbergið, hljóð-
laust, á berum fótum, hún horfði
niður; aðskorinn badju hennar
var opinn og sýndi gallalausar
línur lítilla en reistra brjósta
hennar. Hún bar bakka með
flöskum og glösum og setti
þau frá sér á borðið. Hún fór út
úr herberginu aftur og kom með
skál af bökuðum hnetum. Hún
brosti feimnislega til Ann og
bauð henni vistirnar með hand-
hreyfingu. Hver hreyfing henn-
ar var eins og brot úr fornum
dansi.
— Litli tuan verður heilbrigð-
ur aftur, mem, sagði hún mjúk-
lega og nam staðar til að líta á
litla húsbóndann. Babu dró tepp-
ið í flýti yfir andlit hans og lét
skína í tennui sínar eins og kven-
api, sem ver afkvæmi sitt. Hún
sagði fáein orð, sem Ann skildi
ekki, en Sitah hneigði sig aftur
og fór út úr herberginu. Nokkr-
um mínútum seinna fóru ný
skjálftaköst um barnið, og litlu
bleiku gómarnir með tönnunum
sex, skulfu ákaflega.
— Það er hún, hún hefur fært
bölvun yfir litla tuan, muldraði
babu.
— Réttu mér barnið og náðu
í tuan lækni undir eins, hrópaði
Ann skelfd. Eftir að babu var
þotin út úr herberginu settist
hún niður með litla böggulinn í
höndunum. Hún hafði þá undar-
legu tilfinningu, að hafa lifað
þetta allt saman áður og vissi
allt, sem fyrir henni lá: óttann,
vonina, orrustuna, bakslagið,
síðasta andvarpið, djúpu þögnina,
litla legsteininn: hér hvílir Jan
Foster, fæddur þetta, dáinn þetta
— dáinn ellefu mánaða. Hana
langaði að biðja en henni fannst
guð vera of langt í burtu; hann
var eftir í Hollandi, í hinni hreinu
hvítkölkuðu kirkju æsku hennar
og hún fann engin orð í huga
sínum, sem gætu kallað Hann til
þessarar fjarlægu eyjar.
Það var ekki doktor Grader,
sem babu ýtti á undan sér, þeg-
ar hún kom til baka, heldur rauð-
hærður, hávaxinn og grannur
maður, sem Ann fannst hún hafa
séð áður, þótt hún vissi ekki
hvar eða hvenær.
— Ég er doktor Maverick,
sagði hann. — Og þar sem ég
veit hvert orð fer af skipsækn-
um, skammast ég mín fyrir að
viðurkenna að ég er læknirinn
á Tjaldane. En þar sem hér er
aðeins einn læknir á vegum
stjórnarinnar, kemur sér vel að
ég er hér í nótt. Grader er mjög
önnum kafinn nú sem stendur
við að raða saman brotnum bein-
um nokkurra kúlía. Hann sendi
mig til yðar til að biðja yður að
hafa ekki of miklar áhyggjur af