Vikan - 01.07.1965, Blaðsíða 41
Fyrir sumarfríiö
TJÖLD innlend og erlend, nýjar gerðir, orangelituð méð blórri
aukaþekju. Tjöld 2ja manna kr. 1830.—. Tjöld 4ra manna fró
kr. 2325.-.
SVEFNPOKAR, sem breyta mó í teppi.
VINDSÆNGUR margar gerðir fró kr. 495.-.
PICNICtöskur nýjar tegundir í miklu úrvali.
FERÐAGASPRÍMUSAR.
POTTASETT fró kr. 203.-.
FERÐATÖSKUR frá kr. 147.-.
að ógleymdri VEIÐISTÖNGINNI.
Póstsendum
Kjörgarði og Laugavegi 13. — Sími 13508.
litla drengnum yðar. Þetta er
ekki malaría, en það lítur út fyr-
ir að það sé einhver inflúensa að
ganga. Grader sagði mér, að
barnið hefði aldrei fengið þessa
flensu áður, og að sjálfsögðu er
fyrsta kastið mjög ákaft. En ver-
ið ekki hrædd við sjúkdómsein-
kennin. Þetta er ekkert hættu-
legt.
— Ekki hættulegt, sagði Ann,
beisklega. — Það er það sem all-
ir læknar hafa sagt áður. Ekk-
ert hættulegt og bæði börnin mín
hafa dáið. Úr einhverju, sem ekki
var neitt hættulegt.
Babu leit af vörum Ann á var-
ir Maverick, eins og hún væri
að reyna að lesa þýðingu ensku
orðanna, sem hún ekki skildi.
Læknirinn tók barnið af Ann
með klaufalegum tökum gróins
piparsveins. — Fallegur, lítill
karl, sagði hann í viðurkenn-
ingartón og brosti niður í heitt
rjótt andlitið.
— Hvert ætið þér með hann?
Hvað ætlið þér að gera við hann?
Hversvegna gefið þér honum
ekki kínin eða artebrin eða eitt-
hvað? spurði Ann ofsafengin.
— Róleg, róleg, litla kona,
sagði Maverick. — Kínin gerir
ekkert gagn. Það sem hann þarf
á að halda er smáögn af salvar-
san; það gerir út af við svona
köst í eitt skipti fyrir öll. Það er
að segja ef hann smitast ekki á
ný.
— Salvarsan? Ég skil ekki?
Hvaða smitun? sagði Ann með
titrandi tilfinningalausum vör-
um. Það er að líða yfir mig, sagði
hún. — Ég vil ekki að það líði
yfir mig. Hún teygði sig eftir
flösku af hollenzku gini á bakk-
anum, gusaði svolitlu í glas og
gleypti það í stórum sopum. —
Það er rétt, sagði Maverick og
kinnkaði kolli. — Ekkert betra
en skvetta af alkahóli, þegar þér
eruð að missa móttinn í kring-
um hnén. En ég skal segja yð-
ur, að mér sýnist þér fremur
þurfa á lækni að halda en hann
litli okkar hérna. Hann verður
góður í einum grænum. Þetta
stafar af óhreinindum.
Lítill vonarregnbogi birtist á
sjóndeildarhring Ann. Það var
ef til vill möguleiki á því að Jan
litli dæi ekki, ekki strax, ekki að
þessu sinni. — Af óhreinindum?
hvíslaði hún.
— Já, en það verður allt í lagi.
Salvarsanið sér um það.
— Hvernig getur maður feng-
ið þetta?
— Ég býzt við að babu hans, sé
með lýs og þær geta flutt þetta
á milli.
— Babu? spurði Ann undrandi.
— Babu? Ómögulegt. Hún er svo
góð, hún er svo góð við litla
húsbóndann.
— Já, en leitið þér henni nokk-
urn tíma lúsa?
__ Nei, en ég trúi þessu ekki.
Þetta er ómögulegt.
Doktor Maverick yppti öxlum
og gekk til dyra með kjökrandi
barnið í höndum sér. Hann hafði
ekki mikla þolinmæði með
heimskum og móðursjúkum
mæðrum, sem höfðu ekki vit á
því að leita að óþrifum á hinum
innfæddu þjónum. En Ann hékk
í ermi hans. — Ég ætla með yð-
ur. Ég vil fá að halda á honum.
Ég vil vera þar, þegar hann fær
þetta hræðilega salvarsan. Ætlið
þér að meiða hann, læknir? Ég
vil ekki að hann verði meiddur,
kjökraði hún. Hún hafði sjálf
fengið nokkrar salvarsan spraut-
ur sem vörn gegn malaríu og hún
hataði aðgerðina. En þegar hún
talaði um meiðsli, mundi Mave-
rick eftir því að hann hafði tekið
annað erfitt hlutverk að sér.
Hann nam staðar í dyrunum til
að flytja henni þessar slæmu
fréttir eins varlega og hann gat.
— Hlustið; litla frú, sagði hann.
— Það er bezt fyrir yður að vera
hér kyrr og fá yður annan snafs
af þessu gini. Það verður allt í
lagi með litla drenginn okkar á
engri stund, en hafið þér frétt,
að það kom til uppþots í Lom
bok? Það lítur út fyrir að eigin-
maður yðar hafi meiðzt og það
getur verið að það þurfi á yður
að halda um leið og þeir flytja
hann til sjúkrahússins. Ég myndi
leggja til að þér reynduð að safna
saman kröftunum handa honum
og gleyma barninu á meðan,
sagði hann.
— Ó, er hann meiddur? spurði
Ann. — Illa?
Maverick hikaði með svarið.
Honum varð ljóst og það snerti
hann illa, að árin á Tjaldane
höfðu fægt af honum fínni agnúa
starfsins — þá glóandi bjartsýni,
hvernig hann átti að núa á sér
hendurnar og ræskja sig, hvern-
ig hann átti á kurteisan hátt að
komast hjá því að svara beint,
og hvemig hann átti að glæða
von í hjörtum ættingja, foreldra
og eiginkvenna.
•— Sjáið nú til, sagði hann. —
Það er eins gott að ég segi yður
það eins og það er. Það var kúlíi,
sem fékk æðiskast og rak hníf í
kviðinn á eiginmanni yðar. Það
er allt og sumt sem við vitum.
Hvort það er mjög slæmt, sjá-
um við um leið og við náum
honum upp á skurðarborðið. En
hnífur í kviðarholið er ekkert
skemmtiatriði, undir neinum
kringumstæðum. En eins og ég
sagði áður, þér verðið að halda
höfðinu hátt.
Meðan hann talaði, þumlung-
aði hann sig nær Ann, vegna
þess að hann vildi vera við hend-
ina, ef það liði alveg yfir hana
að þessu sinni. En hún tók þess-
um hrottalegu fréttum rólega.
Hún æpti ekki, hún fölnaði ekki,
hún fálmaði ekki einu sinni eft-
ir meira gini, — Það verður allt
í lagi með hann, sagði hún. —
Hann er sterkur.
Doktor Maverick forðaði sér
með Jan litla á handleggnum.
Hann hafði eitt of miklum tíma
hjá henni, nú þegar Grader
þarfnaðist aðstoðarmanns. Kúlía-
börn með slæm brunasár voru
miklu mikilvægari en þessi litli,
hvíti drengur með meinlaust
lúsabit. Meðan hann skálmaði í
gegnum ilmandi garðinn, þar
sem hvert pálmaviðarlauf glitr-
aði eins og silfurblað, hristi
Maverick höfuðið. Undarleg
dýrategund, konur, hugsaði hann.
Óskiljanleg dýrategund. Lætur
eins og himinn og jörð séu að
farast yfir fáeinum lúsabitum,
en kemur svo fram eins og Spart-
verjafrú, þegar henni er sagt að
líf eiginmanns hennar sé í hættu.
Skrýtna, skrýtna, skrýtna dýra-
tegund.
Ann var kyrr í herberginu, ut-
an við sig og örmagna. Blóðið
verður þynnra í hitabeltinu, það
var það sem fólkið sagði við
hana. Hún fann næstum þegar
þetta þunna blóð lopaðist hægt
og tilfinningalítið í æðum henn-
ar. Hún hafði notað hverja ögn
VIKAN 26. tbl.