Vikan - 08.07.1965, Blaðsíða 22
FRAM H ALDSSAG A
BFTIR VICKI BAUM
*
%
Hann sat með sængur við bakið, á börum,
klæddur í skrýtna, barnalega náttskyrtu og
reykti vindilinn sinn. Það var þessi vindill, sem
fullvissaði Ann um, að hann gæti ekki verið í
alvarlegri hættu.
— Allsstaðar er það Charley,
sagði Anderson. — Nú man ég
það. Hann sagði mér einu sinni,
að hann hefði unnið að nokkru
leyti fyrir sér á skólaárunum með
því að gefa blóð. Hann fékk þrjú
ensk pund fyrir hvert skipti.
Hann ætti að hafa æfinguna. Jeff
... Hvar í andskotanum er Jeff
nú?
Hún hafði verið við hlið hans
fyrir sekúndu, en síðan komið
auga í tvær innfæddar hjúkrun-
arkonur, sem leiddu tvo kúlía
niður eftir gangstígnum í áttina
að einu húsinu. Án þess að hika
fylgdi hún þeim eftir, ávarpaði
hjúkrunarkonuna og svo var
sannfæringarkraftur hexmar mik-
ill, að fáeinum mínútum seinna
var búið að koma Wajang litla
fyrir í sjúkrarúmi. Hann var
fremstur í biðröðinni og yrði tek-
inn til athugunar strax og Grad-
er hafði lokið sér af við tuan bes-
ar. Meðan þessu fór fram, höfðu
morgunfuglarnir hafið söng
sinn til að flýta fyrir döguninni
og litir garðsins urðu gráir og
mistrið varð þyngra yfir flötinni.
Aftur heyrðist í bíl ofan götuna.
— Þarna eru þeir, sagði And-
ers, þegar vörubíllinn nam stað-
ar með vælandi hjólum og annar
hópur kúía, ekki eins særður og
sá fyrri, var leiddur upp þrepin.
Pat horfði á þá og brosti beisk-
lega. — Ég býst við að þér verð-
ið að bíða þangað til þeir hafa
allir fengið blóðeitrun af þessum
óhreina hníf. Drottinn minn, ég
vissi að þér mynduð ekki hlusta
á mig. Kannske ég ætti heldur
að ná í ungfrú Halden, hún virð-
ist vera sú eina sem getur kom-
izt í samband við yður.
— Ég skal gá að henni sjálfur,
flýtti Anders sér að segja.
Drottinn minn hvað hann er
brjálaður í þessa stúlku, hugsaði
Pat. Hann getur ekki verið án
hennar í fimm mínútur. Hvað
ætli hann geri eftir að hún er
farin? — Allt í lagi, sagði hún í
uppgjöf. — Ég sá hana fara inn
í húsið þama yfirfrá.
Um leið og Anders lagði af
stað kom Charley í ljósí dyrunum
skrifstofunnar og lokaði henni í
snarheitum á eftir sér. Hann
hafði heftiplástur á handleggnum
og var glaður og kátur og líkur
sjálfum sér, þótt hann vantaði
augabrúnirnar.
— Halló flaggstöng, kallaði
hann til Anders.
— Halló tjaldhæll, svaraði
Anders. — Hvernig líður tuan
besar bætti hann svo við alvar-
legur í bragði.
— Hann ber sig eins og hetja,
sagði Charíey. — Halló Pat, mér
þykir leitt að þú skyldir fá ranga
hugmynd um þennan friðsamlega
stað og allt það. Ann, gamla góða
Ann, heldurðu ekki, að þú gæt-
ir hresst svolítið upp á Batara
Guru? Hann lengar til að sjá þig
og litla húsbóndann, áður en þeir
láta hann fara að þefa af svæf-
ingarlyfjunum. Það var hunda-
heppni, að doktor Maverick
skyldi vera í höfn í nótt. Hann
ætlar að gera uppskurðinn; því
eins og Grader viðurkennir sjálf-
ur, er hann ekkert skínandi ljós
sem skurðlæknir. Komdu, komdu
nú. Það má ekki mikinn tíma
missa. Hann þyrlaði Ann í gegn-
um dymar, en Anders hélt áfram
að leita að Jeff. Pat lét fallast
niður í stólinn, sem Ann hafði
skilið eftir. Um leið og dymar
opnuðust til að hleypa Ann, barn-
inu og Charley inn, sá Pat, dokt-
or Maverick bregða fyrir og það
22 VIKAN 27. tbl.