Vikan - 08.07.1965, Blaðsíða 45

Ég hafði varla snert mitt glas þeg-
ar hann var búinn með sitt og bað
um annan tvöfaldan. Hann nóði
því að klóra þann þriðja óður en
ég var hólfnuð með minn drykk.
Eftir þann fjórða leit hann á mig
og sagði:
— Gætum við tvö ekki haft það
notalegt á nóttunni , . . .?
Hverju er hægt að svara svona
'spurningu? Var ekki bezt að fara?
Áður en ég gat svarað var hann
búinn úr mínu glasi líka .......
Ég auglýsti.
Ég sagði að því miður yrði ég
að fara. Hann bað mig kurteislegá
um að bíða svolítið og svo pantaði
hann eitthvað að borða. En áður
en maturinn kom flautaði hann á
stúlkuna og hrópaði:
— Tvo tvöfalda!
Hann fékk þá, en stúlkan sagði:
— Hér flautar maður ekki. Við er-
um ekki hundar. Ef þér gerið það
einu sinni enn, þá kæri ég það fyr-
ir yfirþjóninum ....
Þetta fannst mínum ,,tilvonandi"
óskaplega fyndið. Hann drakk úr
sínu glasi og mínu líka, en þá var
hann líka orðinn dauðadrukkinn.
Ég bað um reikninginn, borgaði það
sem ég hafði borðað og fyrsta
drykkinn. Þá kom yfirþjónninn með
annan reikning og lagði hann á
borðið fyrir framan kavalerann. Ég
stóð upp og ætlaði að fara en þjónn-
inn stoppaði mig.
— Þér verðið kyrr. Þér ættuð að
velja yður förunaut með meiri gát
í framtíðinni, þá sleppið þér við
svona óþægindi
Það var útilokað að vekja herr-
ann. Yfirþjónninn hringdi til lög-
reglunnar og tveir lögregluþjónar
komu strax. Þeir sáu að hann hafði
ekki ætlað að hlaupa frá reikningn-
um, hann gat bara ekki tekið fram
peningana. Þeir fundu veskið hans
og borguðu reikninginn, stungu svo
veskinu aftur f vasa hans og hjálp-
uðu honum að standa upp.
Ég flýtti mér í burtu, og þar með
var draumurinn búinn, draumurinn
um fallegt hvítt hús við sjóinn og
eiginmann sem leit út eins og ame-
rískur kvikmyndaleikari.
Sunnudagsmorguninn lá ég og
blaðaði í morgunblaðinu. Þá datt
mér allt f einu í hug að það væru
margir sem auglýstu f blöðunum
eftir lífsförunaut. Ég hefi alltaf les-
ið þessar auglýsingar með áhuga.
Ég ákvað í skyndi að fylla þennan
hóp, settist niður og skrifaði svo-
hljóðandi auglýsingu:
,,Mjög aðlaðandi dama, á þrjá-
tíu og firrm ára aldrinum, ungleg,
Ijóshærð og grannvaxin óskar eftir
lífsförunaut. Hefi góða stöðu og eig-
in íbúð, elska náttúruna og listir,
er glaðlynd og umgengnislipur.
Óska eftir félaga sem hefir góða
stöðu, lífsreynslu og kímnigáfu.
Hvar er hann að finna . . . .?
Um hádegið á mánudag fór ég
með auglýsinguna í blaðið. Ég var
hálfskömmustuleg þegar ég fékk
stúlkunni hana, svo borgaði ég við
kassann, og létti stórum þegar ég
•stóð aftur á götunni. Þá var ég bú-
in að ganga frá því, og nú var
Ibara að bíða eftir svari .... ★
Safnast þegar saman
kemur
Framhald af bls. 14.
Hér á landi eru mýmargir safn-
arar, sem safna næstum öllu milli
himins og jarðar. Það væri óvinn-
andi verk — jafnvel fyrir VIKUNA
— að reyna að gera því efni sæmi-
leg skil. Hér safna menn gömlum
íslenzkum spilum, eldspýtustokkum,
munnþurrkum, sfgarettupökkum,
bjórflöskum, fslenzkum póstkortum,
sfgarettukveikjurum, steinum, skelj-
um, hljómplötum, myndavélum, —
og svona mætti telja upp til að fylla
heila blaðsfðu.
VIKAN heimsótti nokkra safnara
fyrir skömmu, og fékk að taka hjá
þeim nokkrar myndir. Það er rétt
að taka það fram, að þeir voru ekki
valdir vegna þess að þeir ættu endi-
lega fullkomnustu söfn slnnar teg-
undar hér á landi, þótt svo megi vel
vera. Við vildum aðeins fá að kynn-
ast örlítið hvernig menn fara að
því að safna hlutum, hvernig þeir
búa um þá, hvernig hlutirnir og
mennirnir líta út, og um leið kann-
ske stuðla að því að skapa fleiri
safnara, því þeir gera sjálfum sér
gott með heilbrigðum áhuga á
skemmtilegu starfi, og þjóðarheld-
inni með því að forða hinum ýmsu
munum frá tortímingu.
Hitabeltisnótt
Framhald af bls. 24.
andstæðir heimar snertust og að-
skildust aftur. Ann langaði til að
brosa við þessum hataða og
skelfilega óvin og þakka henni
fyrir, en eitthvað brast hið innra
með henni og í fyrsta skipti,
í öll þessi ár, fann hún tárin
safnast saman, flæða yfir hana
og hreinsa veikt hjarta hennar
eins og heitt bað. Sitah horfði á
hana með dökkum, stórum aug-
um, skilningsríkum og umvefj-
andi. — Nú fer ég og bið prest-
inn um að biðja. — Ég er heimsk
kona og kann ekki að ávarpa
guðina. Enn einu sinni hneigði
hún sig með spenntum greipum
og með limaburði dansmeyjar
gekk hún niður þrepin og hvarf
í hvitt mistrið í garðinum.
— Þvílíkir leikarar eru þess-
ir innfæddu, sagði Charley um
leið og hann horfði á eftir henni.
— Skelfing þykir þeim gaman
að fallegum orðum og virðuleg-
um stellingum. Jæja Ann, ég er
hræddur um, að hún hafi eyði-
lagt trúnað þinn á goona-goona
eða hvað?
Allt í einu var Ann ekkert
annað en orkan og viljaþrekið. —
Hvar er bíllinn þinn, Charley?
spurði hún. — Ef ég á að geta
tekið eitthvað saman og náð í
Tjaldane, megum við engan tíma
missa og babu er horfin. Hver
getur pressað fötin mín? Ég á
ekkert til að vera í og öll fötin
hans litla Jan eru orðin of lítil.
Ég verð að kaupa margt í Man-
ila...
Anderson benti Charley að
koma út á svalirnar og dró hann
til hliðar. — Hefur tuan besar
nokkra mö;,uleika? spurði hann
lágt.
— Líkurnar eru ein á móti
þúsund, svaraði Charley.
— Það er slæmt, sagði Anders.
— Fremur svo, sagði Charley.
Hann hafði séð of marga menn
deyja til að gera sér rellu út af
því. Mannslífið er ódýrt, svona
nærri miðbaug, og betri menn en
Jan Foster höfðu gengið sömu
leið, án þess að gert væri veður
út af.
Fyrir eitthvert kraftaverk
hafði Pat munað eftir því að taka
aftur með sér töskurnar sínar,
óskemmdar, gegnum storm og
flóð. Þegar Charley og Anderson
komu aftur inn í herbergið,
fundu þeir Jeff og Pat önnum
kafnar við þá eilífu kvenlegu
iðju að bæta útlit sitt með vara-
lit Pat, púðrinu hennar og hár-
burstanum, sem þær notuðu á
víxl. Árangurinn var ekki stór-
kostlegur, en þó þolanlegur, mið-
að við áð klukkan var fjögur um
nótt og þær höfðu staðið af sér
kúliauppþot, eld, flóð og allskon-
ar tilfinningauppnám.
— Ungfrú Halden, sagði Charl-
Framhald á bls. 48.
VIKAN 27. tbl. ^5