Vikan - 15.07.1965, Blaðsíða 13

HELGA
EINARSDÖTTIR,
GRUND, 95 ÁRA
Bezt hefur mér liðið um æv-
ina frá 26 ára aldri og til þrí-
tugs. Þá var ég vinnukona hjá
séra Magnúsi Helgasyni á
Torfastöðum. Þar fékk ég
fyrst að kynnast því hvað
æska er. Móðir mín lézt, þeg-
ar ég var á fimmta ári, og
var heimilið í sárustu fátækt.
Ég var siðan víða til ferming-
ar, en þá hófst vinnukonu fer-
ill minn. Ég var á mörgum
stöðum við misjöfn kjör, en
endaði loks hjá séra Magnúsi.
Þar fannst mér fyrst sem ég
eignaðist heimili. En ekki
finnst mér standa minni ljómi
yfir þeim árum, sem ég var
gift. Síðasta árið sem ég var
á Torfastöðum giftist ég fyrri
manninum mínum. En eftir 7
mánaða sambúð missti ég
hann og stóð þá uppi með litla
telpu. En eftir níu ár giftist
ég aftur. Ég get ekki hugsað
mér betri menn en þessa tvo
eiginmenn mína og svo séra
Magnús. Ég ætla að vona, að
mér líði eins vel í Himnaríki
og mér leið í vistinni hjá hon-
um.
í LEIT AÐ EIGINMANNI
2. HLUXl EFTIB AMA LISA WEBIEB
Hjúskaparmiölunin hafði lofað að koma mér í kynni við marga ólíka
menn. Einn þeirra var milljónari. Peningar eru ágætir, en ekki ef að sá
sem á þá heldur að hann geti keypt allt fyrir peninga.
Á þriðjudegi fór ég á auglýs-
ingaskrifstofuna til að athuga
hvort nokkurt svar hefði komið
við auglýsingu minni. Mér til
mikillar undrunar lágu þar nítján
bréf. Sjálfslýsing mín hafði ber-
sýnilega hrifið herrana. Strax og
ég kom heim, fór ég að lesa bréf-
in. Fyrsta bréfið var vélritað,
skreytt skjaldarmerki og undir-
skriftin var Hans von Giittler.
Hann sagðist hafa lesið auglýs-
ingu mína á örlagastundu og að
hann hefði aldrei svarað slíku
áður. Hann bað mig að hitta sig
á miðvikudag klukkan 18, í and-
dyrinu á stóru hóteli. Sem kenni-
merki átti ég að halda á blaðinu
sem auglýsingin var í.
Ég kom stundvíslega á tilskil-
inn stað. Um leið og ég kom inn
kom herramaður á móti mér,
hneigði sig og sagði: — Giittler..
Hann leit út fyrir að vera á
sextugsaldri og var mjög mynd-
arlegur, gráhærður, sólbrenndur
með sterka andlitsdrætti.
Allt í einu kom telpa, á að
gizka fjögra ára hlaupandi. Hún
teymdi lítinn Pekinghund í maga-
ól. Nokkrir gestanna horðu á þau
með gremjusvip, en þjónustufólk-
ið brosti alúðlega. (Hve mikið
skyldu þessi bros hafa ioostað?)
Herra von Giittler beygði sig
niður að telpunni.
— Komdu og heilsaðu frúnni,
Nenna...
— Vil það ekki, sagði Nenna.
Litla fallega Nenna barði hund-
inn og sparkaði í hann og von
Gúttler sagði til skýringar á því:
•—• Hún er svo hrifin af dýrinu!
Svo tók hann í handlegginn á
mér.
— Við skulum fara inn og fá
okkur matarbita. Það er allt á
öðrum endanum hjá mér, við
komum heim í gær úr verzlun-
arferð til Rio.
— Ég er líka svöng, Hans,
sagði telpan.
— Nenna er ekki mitt eigið
barn, en ég hefi hugsað mér að
ættleiða hana, sagði herra von
Guttler. — Hún er dóttir síðustu
vinkonu minnar, sem er skilin
við föður telpunnar.
Við vorum nánast ein í stór-
um borðsalnum. Krakkanóran
sagði nei takk við rússneskum
kaviar, en pantaði snigla. Ég
hafði aldrei borðað snigla, svo
að ég sagði já takk við þeim. Það
var mitt lán að Nenna litla var
svo leikin í að borða sniglana
með þeim sérstöku áhöldum sem
til þess eru notuð, svo að ég gat
lært þessa list af henni. Herra
von Gúttler þagnaði ekki. Um
það bil við annanhvem snigil
fékk ég í bragðbæti sögur af ást-
meyjum hans, og inn á milli af
einni og einni eiginkonu. Það að
barnið sat við borðið með okkur
virtist ekki hafa nokkur áhrif á
hann. Við fyrsta snigilinn sagði
hann mér frá nítján ára stúlku
sem hafði „stórkostlegan kropp“.
Við þann fjórða var það konan
Framhald á bls. 37.
VIKAN 28. tbl. 23