Vikan - 22.07.1965, Blaðsíða 23

vil ógiarnan burfa að ferðast með
þig með mér á börum.
Andy vissi, að Baker myndi fylgja
róðum hans. Ekki vegna þess, að
vinur hans væri í sjálfu sér hrædd-
ur við lífvörðinn, en Hub, eða
Hubbard Wiley, eins og hann hét
fullu nafni — var einfaldlega ekki
sá maður að neinn gerði grín að
honum. Hann var upprunalega lög-
reglumaður, sem seinna hafði unn-
ið fyrir sér sem einkaspæjari og
verið atvinnuhnefaleikamaður. Það
eina við hann, sem ekki var hart
og óheflað, var lág, dimm, ofur-
lítið drafandi röddin. Hann var
— Klukkan er orðin margt, félagi,
muldraði Baker í eyrað á honum.
— Allt í lagi. Ég er að verða bú-
inn. Hann rétti slðustu bókina frá
sér og veifaði hópnum. Svo skálm-
aði hann ásamt félögum sínum að
dyrunum, milli raða af hrifnum að-
dáendum. Þeir gengu niður þrep-
in að búningsklefunum, sem voru
í kjallaranum. En jafnvel þar voru
þeir umkringdir af fólki. Ur einu
búningsherbergjanna heyrðist há-
vært rifrildi á spönsku. Það voru
Flaminco dansararnir — hitt
skemtmiatriði kvöldsins.
Andy sá ekki stúlkuna, sem hafði
En nú máttu til með að fara. Og
þú hefðir ekki átt að laumast hing-
að niður.
— Andy, sagði hún biðjandi. —
Viltu ekki gefa mér eitthvað smá-
vegis. Það er sama hvað það er,
bara ef það er eitthvað sem tilheyr-
ir þér, sem ég get sýnt hinum. Ann-
ars trúa þau ekki, að ég hafi talað
við þig.
— Jú, þú ættir eiginlega að fá
eitthvert sönnunargagn, sagði
Andy og tók að losa þverslaufuna
slna. — Er þetta nóg?
Hún tók við henni og hélt henni
ir sjálfum sér. — Heyrðu, gerðu
mér greiða, Baker. — Ég á von á
Lissu núna á hverri stundu. Skrepptu
upp og taktu á móti henni, og vls-
aðu henni hingað, þegar hún kem-
ur.
— Yes, sir. Baker bar hönd að
höfði sér og skálmaði upp stigann.
Andy gekk inn I búningsherbergið
sitt, þar sem fjórar manneskjur
biðu eftir honum með áhyggju-
svip. Philip Gagnon, búningsstjór-
inn hans, tók með þjálfuðum hreyf-
ingum að klæða hann úr, um leið
og hann var kominn inn fyrir dyrn-
ar.
EFTIR WHBT MASTERSSON. 1. HLUTI

Hann tók að skrifa nafnið sitt í rithandabækurnar, kinkandi kolli og brosandi.
. ; —...^F
| T*

r :$H|

KnvCT 'I
snar I snúningum og duglegur, en
gersamlega sneyddur allri kímni-
gáfu. En lífverðir eru heldur ekki
ráðnir til þess að vera skemmtilegir.
Hub opnaði afturdyr vagnsins:
— Allt I lagi, hr. Paxton. Þá held ég,
að þér munið komast I gegn.
Baker fór fyrst út og Andy á eft-
ir honum. Lögregluþjónarnir börð-
ust við að hindra, að æstir táning-
arnir þrýstu söngvaranum aftur upp
að bílnum. Loftið varð hvltt af bók-
um handritasafnara.
— Gerið svo vel að rýma til,
sagði Hub. — Hr. Baxton þarf að
komast inn.
En hópurinn hélt áfram að hrópa
á Andy og veifa rithandarbókun-
um. — Það væri næstum synd að
valda þeim vonbrigðum, þegar þau
hafa staðið hér I þokunni og beð-
ið eftir mér, sagði Andy og blikk-
aði Lanny Munce. — Þegar allt kem-
ur til alls, er það þessi hópur sem
kaupir plöturnar mínar. Hann tók að
skrifa nafnið sitt í rithandarbæk-
urnar, kinkandi kolli og brosandi,
þótt hann sæi varla andlit þerira,
sem réttu honum bækurnar. — Hvar
er Lissa? var hrópað, og Andy leit
brosandi upp. — Hún situr heima
og passar þann litla, auðvitað.
falið sig undir stiganum, fyrr en
hún kastaði sér allt ( einu fram og
greip í hann með báðum hönd-
um, um leið og hún andaði frá sér
nafni hans.
Andy hörfaði, en einydduð nögl
hennar kom við kinn hans og gerði
rispu. í sama bili hafði Hub náð (
handlegg stúlkunnar og dregið
hana burt.
— Hver fjandinn gengur á? Eruð
þér brjáluð!
Hún barðist um til að losna. —
Mig langar bara að fá að snerta
hann! Ó, leyfið mér bara að fá
ag snerta hann.
— Þú ert búin að því. Sérðu,
hvernig hann lítur út? Hub hristi
hana. — Ertu bandbrjáluð, stúlka?
— Sleppið henni bara, Hub. Hún
meinti ekkert illt með þessu, sagði
Andy, sem hafði nú náð sér eftir
undrunina.
Hub var ennþá reiður. Honum
fannst návist stúlkunnar vera blett-
ur á starfsheiðri sínum og sleppti
henni nauðugur. — Fyrirgefðu Andy,
sagði hún með tárin í augunum.
— Sízt af öllu ætlaði ég að gera
þér illt.
— Þú skalt ekki hugsa meir um
það, sagði Andy vingjarnlega. —
eins varlega og hún væri alsett
demöntum.
— Þúsund þakkir, Andy, hvíslaði
hún þakklát.
— Svona á það að vera, sagði
Baker, þegar hún var horfin upp
stigann ásamt Hub. — Stúlkurnar
kasta sér fyrir fætur þér, hvar sem
þú gengur eða stendur.
— Þú gleymir því v(st, að ég
er trúr og tryggur eiginmaður,
sagði Andy og hristi höfuðið. —
Og þó merkilegt megi virðast, var
hún víst líka gift. Hún var að
minnsta kosti með giftingarhring.
Hvað kemur fólki til þess að haga
sér þannig?
— Það er eins gott fyrir þig að
horfast í augu við það, gamli minn.
— Þú ert orðinn að „sexsymbóli".
— Ó, þegiðu, Baker. Þú hlýtur
að þekkja mig nóg til að vita ....
— Já, ég þekki þig, en það gera
Þ»r ekki. Eins og þessi stelpa, til
dæmis — hún er áreiðanlega gift
einhverjum grænjaxli, en dreymir
dagdrauma um að hann sé þú. Og
þannig er þeim farið, þúsundum
saman.
— Það er næstum hlægilipgt, þeg-
ar maður hugsar út í að . . . byrj-
aði Andy, en greip svo fram í fyr-
— Það er orðið framorðið, herra
Paxton.
— Ég var fastur í uppþoti fyrir
utan.
— Hvar er þverslaufan yðar?
Gagnon uppgötvaði þessa vöntun
á klæðaburði hans, áður en hann
tók eftir rispunni á kinninni.
Hinir virtu Andy einnig fyrir sér
með athygli, sem nálgaðist skelf-
ingu. Öll tilvera þeirra var undir
heilsu hans og atvinnumöguleikum
kominn. Sá áhyggjufyllsti var Rock
— Rocco Vecchio — framkvæmda-
stjórinn hans, lítill ferkantaður mað-
ur með greinileg merki króniskrar
taugaveiklunar, sem er atvinnusjúk-
dómur allra framkvæmdastjóra
manna á borð við Andy.
Þessi eiKfa umhyggja fór stund-
um í taugarnar á Andy. Ef hann
hnerraði, fylltust þeir örvæntingu,
og kvef var hvorki meira né minna
en reiðarslag. Þeir höfðu margsinn-
is stungið uppá að hann fengi sér
einkalækni, sem fylgdi honum eft-
ir á ferðum hans. En hann neitaði
því statt og stöðugt. Hann hafði
neyðzt til að hætta að iðka sína
eftirlætisíþrótt, kafsund, vegna þess
Frairihald á bls. 44.
VIKAN 29. tbl. 23