Vikan - 22.07.1965, Blaðsíða 31

Toni gefur fjölbreytileika
Sama stúlkan. Sama permanentið. Ölíkt útlit
TONI lífgar og gerir hár yðar meðfærilegt. Gerir yður kleift að
leggja og greiða hár yðar hvernig sem þér óskið. Heldur lagningunni.
Sama permanentið heldur hvaða lagningu sem er. Hér eru þrjár
ólíkar hárgreiðslur, sem eru grundvallaðar á einu Toni. En þér
getið greitt yður á tugi mismunandi vegu.
Um Toni—Aðeins Toni hefur tilbúinn bindivökva. Engin
fyrirhöfn. Tilbúið til notkunar í handhægri plastik flösku. Vefjið
aðeins hárið upp á spólurnar og þrýstið bindivökvanum í hvern
lokk. þér munið öðlast fullkomið Toni. Engar krullur. Engir
stífir broddar. Toni gerir hár yðar mjúkt og skínandi. Auðveldar
hárgreiðsluna. Reynið Toni.
og síðan ekki söguna meir. Bót-
arnir voru að vísu viðbúnir, en
hlutu þeir ekki að kremjast
milli jakanna?
Hall gaf ekki skipun um að
yfirgefa skipið. Hann vildi ekki
játa ósigur, reyndi að draga úr
ofsahræðslu áhafnarinnar, kall-
aði hughreystingarorð, sem
menn hans heyrðu ekki.
„Jæja“! hrópaði Hall hlæjandi,
„þið eruð ekki dauðir.“
Flakið rak undan talsvert fyrir
aftan skut hvalveiðiskipsins, en
það sjálft flaut enn, og þeir
voru lifandi, lamaðir enn af ótta,
en lifandi. Þeim var borgið!
Hvað hafði gerzt? Menn vissu
það ekki almennilega. Sennilega
hafði skyndilegt straumkast
beint flakinu frá á siðustu
stundu, — nema því aðeins að
það kraftaverk hefði gerzt, að
ísjaki hefði borizt á milli skip-
skrokkanna og verndað George
Henry.
Rescue hvarf i myrkrið.
„Satt að segja,“ skrifaði Hall,
„gat ég vel skilið það, að menn
mínir skyldu ekkert geta aðhafzt
með þennan bölvaða hlut fyrir
augunum. Það var nægilegt að
valda hjátrúarótta, að flakið sást
svo oft og var svo draugalegt.
Morguninn eftir, 28. júlí, létti
Hall akkerum að nýju. Alla nótt-
ina hafði hann óttazt, að flakið
mundi stíma á þá að nýju. Auð-
vitað mælti öll skynsemi gegn
þvi, en svo var farið að virðast
sem það hlýddi ekki neinum
náttúrulögmálum. Áhöfnin svaf
ekki, heldur var á verði alla
nóttina, en er dagaði, vörpuðu
menn öndinni léttara, þvi að
Rescue var horfið. Menn vonuðu
enn, að það væri sokkið.
Það kvöldaði, og skuggarnir
vöktu óttan á nýjan leik, en
menn róuðust við að borða
kvöldverðinn. Menn skömmuð-
ust sín fyrir óttann kvöldið áð-
ur.
Gleðskapur hófst að nýju, en
hætti skyndilega. Matsveinninn
hafði misst súpupott. Við venju-
legar aðstæður hefði klaufaskap-
ur hans valdið mikilli kátinu.
En andlitin stirðnuðu þvert á
móti upp, því að hann benti í
norður og stamaði: „Þarna....
Sjáið þarna....“
Svart skip sigldi innan um
ísinn, djúpristur skrokkur með
brotin siglutré.
Hall fórnaði höndum i ör-
væntingu.
Rescue var enn á floti rétt
fyrir framan nefin á þeim!
Það var komið hringinn og lá
nú á sama stað sem það liafði
legið á, er það fórst!
Þetta varð önnur vökunótt.
Vindinn hafði lægt. Kyndlar
voru kveiktir, en þeir lýstu
lítið í nætursortanum. Varð-
menn tóku hver við af öðr-
um í varðkörfunni i siglutrénu.
Um þrjúleytið um nóttina fundu
þeir, að Rescue var farið að
hreyfast aftur. Þegar sól hækkaði
á lofti, var það tvær milur til
suðurs. Það lá ýmist kyrrt eða
rak dálitið, en hélt sig örugg-
lega burtu frá rifjunum.
Hall lá um kyrrt í tvo daga.
Hann vildi ljúka við könnun
sina á ströndinni. En 6. apríl
skipaði hann, áhöfninni til mik-
illar huggunar að létta akkerum.
Huggunar? Ekki fullkominnar,
þvi á flóðinu kvöldið áður hafði
Rescue stefnt til hafs.
Hall gafst upp við þá hug-
mynd að hafa þarna vetursetu
við slílcar aðstæður. Allur kjark-
ur var úr áhöfn hans. Hjátrú
þeirra og ótti til viðbótar þreyt-
unni af erfiðu verki í erfiðu
veðurfari hafði svipt þá þreki.
Þeir rifjuðu upp fyrir sér gaml-
ar sögusagnir. Voru það ekki
sálir sjómanna, sem farizt höfðu
í Norður-íshafi, sem bönnuðu
þeim aðgang að þeim leyndar-
málum, er þeir vildu komast
að, og vildu þær ekki vara þá
við yfirvofandi hættum? Gamlar
sögusagnir, sem upp frá þessu
yrði að bæta einni við: sögunni
um George Henry og áhöfn þess,
sem hóf för sína hraust og á-
kveðin, en hafði verið stökkt á
flótta af því einu að sjá skips-
flak.
Rescue er ekki eina skipið,
sem rekur um einmanalegt ís-
hafið. Svo virðist jafnvel sem þar
sé eftirlætissvæði hinna dular-
fyllstu skipsflaka. Það nægir, að
þau sýni sig við sjóndeildar-
hring, að skuggamynd þeirra
hefji sig upp yfir isinn, til þess
að sjómenn verði gripnir kvíða
og jafnvel þessum „hjátrúar-
ótta“, sem Hall talaði um.
Skipsflak i íshafinu er auð-
vitað ekki alltaf tákn harmleiks,
því að nokkur hvalveiðiskip hafa
verið yfirgefin af fúsum vilja,
og skipshafnir þeirra hafa kom-
izt heilu og höldnu til heim-
kynna sinna. En á öðrum hafa
menn gert hræðilega uppgötv-
anir, eins og á Speranza og Con-
fidenza, þar sem frosið lik land-
könnuðarins Gabriel Willough-
by fannst sitjandi yfir erfða-
VIKAN 29. tbl. gj