Vikan - 22.07.1965, Blaðsíða 40

ingarmerki og leikið stórt hlutverk i sambandi við veiðina.
Við hlið konungsins reið ástmær hans í rauðum búningi sínum.
Spenningurinn í sambandi við veiðina hafði varpað rauðum lit á mag-
urt andlit. hennar og lífgað upp fölvann. Stúlkan var ekki raunveru-
lega falleg. Samt fannst Angelique hún hafa eitthvað við sig, sem kom
mönnum til að kenna í brjósti um hana. Angelique gat ekki útskýrt
þessa tilfinningu, en henni fannst að þrátt fyrir góða aðstöðu sína væri
Mademoiselle de la Valliére ekki nógu öflug til að ráða yfir hirðinni
eða vera trygg með henni. Umhverfis hana sá Angelique de Condé prins,
Madame de Montespan, Lauzun, Louvios Brienne, Humiéres, Madame
du Roure, Madame de Montausier, prins d’Armagnac, og d’Enghien
hertoga. 1 fjarska sá hún „Madame” bregða fyrir, hinni undrafögru
Henriettu prinsessu og að sjálfsögðu „Monsieur" bróður konungsins,
og við hlið hans hinn óaðskiljanlega vin Chevalier de Lorraine. Hún
sá einnig aðra, sem hún ekki þekkti. En allir voru með sama markinu
brenndir — fullir hroka og græðgi.
Óþolinmóður á svip horfði konungurinn eftir litlum slóða, sem lá
inn í skóginn. Eftir honum komu tveir riddarar, fót fyrir fót. Annar
þeirra var Philippe du Plessis-Belliére sem í líkingu við konunginn bar
léttan tréstaf, skreyttan með dádýrshóf. Klæði hans og hárkolla höfðu
varla raskast allan þennan veiðidag.
Þegar Angelique sá hann, vall reiðin og ásökunin upp í henni á ný.
Hver myndu viðbrögð Philippe verða, þegar hann kæmi auga á hana,
sem hann hafði aðeins nokkrum klukkustundum áður, skilið eftir skjálf-
andi í klausturprísund ? Óafvitandi tók hún fastar um taumana. Hún
þekkti Philippe nógu vel til að vita, að hann myndi ekki stofna til háv-
aða í návist konungsins. En síðan.... ?
Philippe varð að halda í við hvíta hestinn sinn, til að verða ekki á
undan félaga sínum, sem flýtti sér ekkert. Þetta var roskinn maður
með sólbrennt andlit og yddað, grátt skegg samkvæmt tízku fyrri kyn-
slóða. Það virtist undirstrika það, hve hægt hann fór, þrátt fyrir aug-
ljósa óþolinmæði konungsins og gerði hann næstum fýlulegan í bragði.
— Salnove gamla finnst hans hágöfgi hafa látið hann geysast nógu
lengi, sagði einhver við hlið Angelique. — Hér á dögunum var hann
að kvarta um það, að á dögum Lúðvíks XIII hefðu ekki svona marglr
utanaðkomandi verið látnir tefja fyrir veiðinni, svo maður þyrfti að
ríða allan daginn.
Salnove hafði verið veiðistjóri næsta konungs á undan og hafði kennt
núverandi einvaldi undirstöðuatriði iþróttarinnar. Hann var maður
siðvenjanna og kunni því illa, þegar þær voru brotnar. Honum fannst
helgispjöll að álíta veiðar aðeins hirðskemmtun. Lúðvík XIH hafði
aldrei látið pilsin þvælast fyrir sér, þegar hann langaði að fara á veiðar
í skóginum. Salnove hafði gripið hvert tækifæri til að benda nemanda
sínum á það. Jafnvel nú gat hann ekki skilið þá staðreynd, að Lúðvik
XIV var ekki lengur kinnarjóði drengurinn, sem hann hafði einu sinni
lyft í söðulinn í fyrsta sinn. Af trygglyndi og tilfinningaástæðum hafði
konungurinn ekki svipt þennan gamla kennara sinn stöðunni. 1 raun og
veru var Philippe du Plessis hinn konunglegi veiðistjóri, en hann bar ekki
titilinn. Hann undirstrikaði þessa staðreynd, þegar hann var næstum
kominn til konungsins, með því að rétta de Salnove markgreifa stafinn
með dádýrshófnum.
Salvone tók við honum og samkvæmt siðvenjunni tók hann stafinn
með villisvínsklaufinni úr höndum konungsins. Þar með var veiðinni
lokið, en samt spurði konungurinn: — Salnove, eru hundarnir þreyttir?
Markgreifinn brosti, hann var blásmóður og gersamlega örþreyttur.
Allir þeir, sem höfðu tekið virkan þátt í veiðinni — hirðmenn, smalar
og þjónar — voru rennsveittir.
— Hundarnir? Salnove yppti öxlum. — Já, auðvitað. Þvi ættu þeir
ekki að vera það?
— Hvað um hestana?
— Sama.
— Og allt þetta aðeins fyrir tvo dádýrshausa, sagði konungurinn
þurrlega.
Hann leit á hópinn sem umkringdi hann. Angelique fann að þrátt fyrir
óumbreytileika hans, og að hann gaf það ekki til kynna með andlitssvip
sínum, hafði hann samt tekið eftir návist hennar og þekkt hana. Hún
hörfaði lítið eitt. Framhald í nœsta blaöi.
öll réttindi áskilin — Opera Mundi, Paris.
Bókaútgáfa Menningarsjóðs
Laxá í Aðaldal
Hinn kunni veiðimaour JAKOB V. HAFSTEIN, hefur samið bók
um Laxó, þar sem hann lýsir veiðistöðum hennar, segir fjöl-
breytilegar veiðisögur, ræðir við kunnuga menn um fuglalíf við
óna og birtir vísur og Ijóð, sem Laxó eru helguð.
Bókin er prýdd fjölmörgum Ijósmyndum, og eru margar þeirra
í litum. Einnig fylgja yfirlitskort af ónni. Teikningar hafa gert
Sven Havsteen Mikkelsen og Jakob Hafstein.
Efnisútdróttur er á norsku, ensku og þýzku.
Þetta er fróbærlega
fögur og eiguleg bók.
Hitabeltisnótt
Framhald af bls. 5.
Pat kreppti hnefana og opnaði
þá aftur. — Kannske þú getir
byrjað að gleyma eftir síðustu
nótt, sagði hún. — Ég sá þig
vinna, ég sá þig bjarga einu líf-
inu eftir annað. Þessi stóra, feita
hollenzka hjúkrunarkona sagði
mér, að hún hefði aldrei séð
nokkurn skurðlækni eins góðan
og þig og hún hafði séð þá marga.
Veiztu hvað? Þú varst altaf svo
skjálfhentur. Mér datt ekki í hug,
að þú gætir skorið eitt eða neitt
upp með þessum höndum. En nú
eru þær alveg stöðugar. Finnst
þér það ekki skrýtið?
Doktor Maverick skoðaði hend-
ur sínar, hann teygði úr fingrun-
um og hélt þeim útglenntum;
hann lyfti hendinni upp á móti
ljósinu, horfði inn í greipina; já,
hendurnar voru stöðugar. Hann
kreppti hnefann, teygði aftur úr
fingrunum og kveikti í annarri
sígarettu.
— Já, það er skrýtið, sagði
hann. — Ég hefði átt að vera
hræddur við að gera þennan erf-
iða uppskurð, en ég skal segja
þér svolítið, Pat: Ég var eins
hamingjusamur og leikari, sem
fær stóra hlutverkið. Það er ekk-
ert, sem er eins gott og að finna
gamla góða hnífinn í hendinni,
ef maður er fæddur til að vera
4Q VIKAN 29. tbl.