Vikan - 29.07.1965, Blaðsíða 15

TÖFRAORÐIN ÁTTU EFTIR AÐ GJÖRBREYTA LÍFINU FYRIR EINN ÞEIRRA. SMÁSAGA EFTIR
MARGOT LUKE.
Anna Muller, ráðskonan við flóttamannabúðirnar í Dunkelwald, fann
augu barnanna hvíla á sér þegar hún gekk fram og aftur um herbergið.
Tólf pör af eftirvæntingarfullum augum fylgdu henni og henni fannst eins
og að þau lýstu einhverju óseðjandi hungri.
Börnin voru vel klædd, vel nærð og höfðu nóg af leikföngum. Það var
samt sem áður eitthvað sem vantaði. Þau áttu ekkert heimili og enga ætt-
ingja.
Börnin vissu eitthvað, það fann hún á þeim. Þau vissu að á hverri stundu
var von á hjónunum frá Englandi, sem ætluðu að velja eitt þeirra. Það
barn átti að verða þeirra barn, átti að eignast heimili og foreldra. Eftir-
vænting barnanna var svo áþreifanleg að Önnu fannst loftið titra og
hún átti erfitt með að mæta augum þeirra.
Flest af flóttafólkinu frá Dunkelwald var komið eitthvað út í atvinnu-
lífið, í verksmiðjur og allskonar iðnað f Vestur-Evrópu eða til Amerfku
og Ástralíu. Nokkrir höfðu orðið veikir og dáið f búðunum.
Börnin tólf, sem eftir voru f Dunkelwald áttu yfirleitt það sameiginlegt
að þau höfðu misst foreldra sfna á flóttanum.
Mirko, drengurinn með klumbufótinn var ekki úti að leika sér með hin-
um börnunum, og hann hafði heyrt fréttirnar þegar fullorðna fólkið var
að tala um það. Og hann hafði sagt hinum börnunum frá því að það væri
von á hjónum, alla leið frá Englandi, sem ætluðu að ættleiða eitt þeirra.
Undir venjulegum kringumstæðum dreymir börn um allt annað en ætt-
leiðingu, en í Dunkelwald var það aðal áhugamálið. Ef til vill átti fólkið
sem ættleiddi börn sveitasetur. Kannske fengi maður ís á hverjum degi,
fengi einkaherbergi, hjólhest eða tryggann hund.
í dag átti þetta að henda eitt þeirra. í laumi virtu þau hvert annað
fyrir sér og reyndu að gera sér í hugarlund hver yrði fyrir happinu.
Reba var ellefu ára og var elzt af börnunum í flóttamannabúðunum.
Allir jafnaldrar hennar höfðu verið ættleiddir fyrir löngu. Elún vissi vel
hvernig þetta gekk fyrir sig. Einhver hjón, sem áttu ekki börn sjálf komu
og völdu barn úr hópnum, barn sem þau ættleiddu og gerðu að sínu
eigin barni. Venjulega var valin einhver falleg telpa með Ijóst og
liðað hár, en ef þau tóku dreng, var það venjulega einhver sem átti
bágt, eins og til dæmis Mirko með klumbufótinn, eða einhver sem hafði
verið sveltur eða barinn.
Reba var ekki lagleg, hún hafði ekki liðað hár og hún hafði hvorki
verið svelt eða barin. Reba vissi vel að hún hafði ekki nokkra mögu-
leika á því að verða ættleidd.
Hún yrði alltaf að búa í flóttamannabúðunum og sjá á eftir hinum
börnunum....
Sally Anderson skoðaði einu sinni enn „pésann", „Viljið þér taka
að yður flóttamannabarn?" Hún hafði lesið hann svo oft að hún kunni
hann utan að. Sem betur fór þurfti hún ekkert að hugsa um framkvæmd
málanna. Það gerði Ben. Sally hugsaði bara um það eitt að taka þetta
ókunna barn í faðm sér, eins fljótt og mögulegt var.
Rétt áður en flugvélin lenti, stakk hún pésanum í töskuna sína og
andvarpaði. Hún lokaði augunum um stund. Ben spurði hálfórólegur:
—Líður þér ekki vel, elskan mín . . .?
Sally kinnkaði kolli til hans og hló. Henni leið alveg Ijómandi vel,
sagði hún. Hún var aðeins dálítið taugaóstyrk.
í Vín tók á móti þeim bíll frá flóttamannabúðunum. Sally settist
í aftursætið, við hliðina á lækni búðanna, doktor Harz, en Ben settist
í framsætið hjá bílstjóranum. Sally fann hvernig læknirinn horfði rann-
sakandi á hana. Henni fannst augnaráð hans segja:
— Þarna er ein af auðkýfingunum, sem á svo mikla peninga og
heimsins gæði, að henni finnst samvizkan bjóði sér að gera eitthvað
fyrir meðbræður sína, til dæmis að taka að sér flóttamannabarn. Litla
Ijóslokkaða stúlku . . . .?
Á leiðinni til Dunkelwald spurði Ben: —Fáum við ekki að vita eitthvað
um uppruna barnanna, áður en við tökum endanlega ákvörðun. . . . ?
Ungi læknirinn horfði á Ben, rannsakandi augnaráði. — Auðvitað.
Að svo miklu leiti sem við vitum nokkuð um þau. Þessi börn, sem
enn eru hjá okkur vitum við raunar ekki neitt um.
Sally sneri höfðinu og leit út um gluggann. Á þessari tuttugu og
fimm mínútna ferð, hvarf hún tuttugu og fimm ár aftur í tímann. Hún
sá ekki dásamlegt landslagið og vorgróðurinn, . . .
Hún var ellefu ára gömul. Áhugalaus og aum, eins og tæmd öllum
tilfinningum sat hún á rúmi sínu í svefnsal flóttamannabúðanna. Fyrir
skömmu hafði herbergið verið fullt af börnum. Ein eftir aðra höfðu
Framhald á bls. 39.
VIKAN 30. tbl. Jg