Vikan - 29.07.1965, Blaðsíða 37

sem var þéttskipaður og gólfin svignuðu undan þunganum, eftir því
sem Madame de Montespan sagði. Eftir langa leit fundu þær dyrnar,
sem merktar voru: — Frátekið handa Péguilin de Lauzun markgreifa.
— Sá hamingjusami Péguilin! andvarpaði Madame de Montespan. —
Hvað hefur það að segja, þótt hann sé mesti asni í heiminum, meðan
konungurinn hefur hann í svona miklu uppáhaldi. Hann er ekki nema
rétt sæmilega vaxinn og ekkert sérlegur í útliti.
— En hæfileikar hans bæta það upp, svaraði Madame de Roure. —
Hann er bráðfyndinn, og það er eitthvað við hann sem kemur í vegfyrir,
að nokkur kona yfirgefi hann vegna annars karlmanns, þegar hún
hefur einu sinni verið með honum.
Þetta var vafalítið einnig skoðun hinnar ungu Madame de Roque-
laure, sem Þær fundu mjög léttklædda í herbergi de Lauzuns. Þjónustu-
stúlkan hennar hafði rétt lokið við að færa hana i náttslopp úr blæju-
líni, skreyttan með knipplingum og lítt til þess fallinn að hylja neitt
af þokka hennar. Eftir smáfát náði hún sér nægilega vel til að segja
mjög virðulega, að úr því að Monsieur de Lauzun hefði boðið þeim til
herbergisins, hefði hún ekki á móti þeim. Samvinna var það minnsta,
sem hægt væri að krefjast í öllu Því óvænta, sem bar að höndum við
hirðina.
Madame de Roure varð himinlifandi. Hana hafði lengi grunað, að
Madame de Roquelaure væri frilla Péguilins, og nú vissi hún það.
Herbergið var aðeins gluggabreiddin, en hann sneri út að skóginum.
Tjaldarúmið, sem þjónarnir höfðu búið um, fyllti það næstum alveg.
Þegar inn var komið, gat enginn hreyft sig. Til allrar hamingju var gagn
að smæðinni að Því leyti, að fyrir bragðið var hlýtt Þar inni. Eldurinn
snarkaði glaðlega í litla arninum.
— Ah, sagði Madame de Montespan, þegar hún hafði farið úr aurug-
um skónum. — Það er bezt að losa sig við árangurinn af Þessari lélegu
fyndni hans Péguilins með hótelið.
Hún dró af sér aursletta sokkana, og vinkonur hennar fylgdu for-
dæminu. Þær sátu allar fjórar fyrir framan arininn, dreifðu úr víðum
pilsunum og yljuðu á sér tærnar.
Síðan kom Lauzun, í fylgd með einum hinna göfugu vina sinna, sem
hjálpaði honum að afklæðast. Siðan gengu þau Lauzun og Madame
de Roquelaure til hvílu. Um leið og rekkjutjöldin höfðu verið dregin
fyrir, tók enginn framar eftir þeim.
Angelique tók aftur að hugsa um Philippe. Hvernig hún ætti að auð-
mýkja hann, gera hann að engu, eða að minnsta kosti komast undan
hefnd hans og koma i veg fyrir, að hann eyðilegði framtíðina, sem hún
hafði skipulagt af svo mikilli kostgæfni.
Sá dagur myndi koma, að fáránleg uppátæki hans, eins og að fela
vagnana hennar, myndu víkja fyrir hættulegri hegðun. Hann vissi,
hvernig hann átti að fara að, með þvi að nota sér syni hennar og frelsi.
Ef hann skyldi láta undan ómennskum hvötum sínum og pynta Flori-
mond og Cantor, eins og hann hafði þegar gert við hana, hvernig gat
hún þá verndað þá? Til allrar guðslukku voru drengirnir öruggir heima
á Monteloup, þar sem þeir uxu og urðu stórir og sterkir og léku sér í
frelsi sveitarinnar ásamt börnum bændanna. Hún þurfti ekki að hafa
áhyggjur af þeim í bili. Hún sagði við sjálfa sig, að það væri barna-
legt að láta hugann dvelja við þannig lagaðar hrellingar, þessa fyrstu
nótt í Versölum.
Hitinn af arineldinum var að verða of mikill. Hún bað Javotte að
rétta sér tvo eldskildi úr fínlega skreyttu pergamenti. Hún bauð Madame
de Montespan annan. Fagra, unga konan dáðist að litlu ferðatöskunni
hennar, sem var úr rauðu leðri, fóðruð með hvitu damaski og brydduð
með gulli. I aðskildum hólfum í henni var náttlampi úr svartviði, svart-
ur satinpoki með tíu kertum, box fyrir hárnálar og nælur, tveir litlir,
hringlaga speglar og einn stærri, skreyttur með perlum, tvær knippl-
inganátthúíur og náttkjóll í stíl við þær, gullbox undir greiður að ann-
að fyrir bursta. Hið síðastnefnda var listasmíð úr skjaldbökuskel, lagt
með gulli.
— Ég lét gera Það úr skel af skjaldböku úr heitu höíunum, sagði
Angelique. — Ég þoli hvorki horn né hófa.
-— Ég sé það, andvarpaði de Montespan markgreifafrú öfundsjúk.
— Ó, hvað ég vildi gefa mikið til að geta átt svona fallega hluti. Kannski
hefði ég getað átt Þá, ef ég hefði ekki orðið að veðsetja gimsteinana
mína til að borga spilaskuldirnar mínar. Hvernig hefði ég getað látið
sjá mig í Versölum í kvöld, ef ég hefði ekki gert það? Monsieur Venta-
dour, sem ég skulda þúsund pistoles, mun bíða mín. Það er aðlaðandi
maður.
— En hefur þú ekki verið útnefnd stallkona drottningarinnar? Það
hlýtur að hafa fært þér einhver hlunnindi.
— Uss, það var nú lélegt! Fötin mín ein kosta mig tvöfalt meira.
Ég borgaði tvö þúsund livres fyrir búninginn, sem ég var i á Orfeusar-
ballinu í Saint-Germain. Ó, en það var nú líka dásamlegt! Sérstaklega
kjóllinn minn. Ballið var svo sem eins og böll eru alltaf. Ég var dís,
með alls konar pírumpár sem táknar það sem sprettur i skógunum á
vorin. Kóngurinn var náttúrlega Orfeus. Hann opnaði ballið með mér.
Benserade segir frá því í hirðannálnum sínum. Og líka Loret, skáldið.
— Allir tala um, hve mikla athygli konungurinn veitir þér, sagði
Angelique.
Á einhvern hátt hafði Madame de Montespan róandi áhrif á hana.
Hún öfundaði hana af heillandi útliti og hrifandi framkomu, ásamt
þjálfun í samræðulist, jafnvel þótt fegurð hennar sjálfrar væri engu
minni. Báðar voru af góðu fólki í Poitou. Þó fann Angelique til smæðar
í návist Madame de Montespan, þrátt fyrir hæfileika sinn til hnyttinna
tilsvara, og var oft Þögul í návist hennar. Hún var þess meðvitandi,
hve lokkandi allt hjal ungu markgreifafrúarinnar var, þrátt fyrir það,
hve mjög hún ýkti alla skapaða hluti, og rödd hennar var svo falleg
og þjálfuð, að fólk trúði henni í stað þess að undrast. Þessi málsnilld
var ættgengur hæfileiki hjá fólki hennar, og kallað „Mortemart-mælsk-
an". Framhald í ncesta blaBi.
öll réttindi áskitin, — Opera Mundi, Pari,
iwo;m' ' -
KEXIÐ
Ijúffenga
með smjöri
osti eða
marmelaði
og öðru ávaxta-
mauki.
Fæst í flestöllum mat-
vöruverzlunum landsins.
JACOBS
CREAM CRACKERS
^HvunnGcvtjs frœður