Vikan - 05.08.1965, Blaðsíða 11

AFTUR
STIt ÍIISIIRWI\<'i It FBA BOLMGAB-
AÍK OG ÍSAFIBIM NÍÐAA 1033.
NlÐABl HLIITI
ALEGA FARIÐ I HAADANKOLL91 HJÁ
ÍSLFNDINGIJAI
Bolvíkingar höfðu skipað sér
á Brjótinn og var þeirra ráða-
gerð sú, að standa þar sem þétt-
ast. Enginn ísfirðingur skildi á
land stíga, nema yfir þeirra
blóðugu búka. Hver þumlugur
lands skildi varinn til síðasta
manns, og allir höfðu kysst kon-
ur sínar með kossi, eins og karl-
menn gera jafnan, þegar tví-
sýnt er um líf þeirra. Voru menn
einbeittir á svip ekki síður en ís-
firðingar og ægilegir undir brún
að sjá.
Steinnökkvi einn mikill kall-
aður „lektar," hafði verið settur
við enda Brjótsins. Höfðu verkfræðingar fundið þennan
nökkva einhversstaðar norður á ströndum og töldu, að
hann myndi standa af sér öll brim, og drógu hann með
ærnum kostnaði til Bolungavíkur, fylltu hann af stór-
grýti, sem hann auðvitað brotnaði utanaf í fyrsta haust-
briminu og grjótið barst síðan í lendinguna.
Nökkvi þessi var lítið eitt lægri en Brjóturinn, og var
sú ráðagerð helzt hjá Boivíkingum, að hleypa tsfirðing-
um upp á lektarann og þrengja þar að þeim og hrekja
þá í sjóinn sitt hvorum megin nökkvans.
Hér var greinilega að takast hin grimmasta fólk-
orrusta með öllu því, sem slíku tiltæki fylgir.
Báturinn seig nær og nær. Nú var hægt orðið að
greina menn á dekkinu, og sáu margir Víkarar þar
vini og kunningja og frændur. En hvaða stríðstæki var
þetta, sem tveir menn héldu á og beindu á þorpsbúa?
— Þeir ætla að sprauta á okkur sjóðandi vatni.
— Það man nú enginn lengur, hver lét þessi orð falla,
en þau voru örlagarík. Bolvíkingar höfðu að vfsu ver-
ið ráðnir í að selja líf sitt dýru verði, en það hafði þeim
aldrei komið til hugar að láta sjóða sig lifandi.
Margir þeirra sem ótrauðir og geiglausir höfðu horft
á hættuna færast æ nær, litu nú um öxl til landsins, og
þar sem hver maður hafði áður viljað ganga öðrum
framar, þá dró greinilega úr áhuga manna að komast
í fremstu víglínuna. Raddir heyrðust um, að rétt væri
að hopa ofar, þar sem ísfirðingarnir kæmu hinu geig-
vænlega vopni ekki við, en það var of seint að fylkja
liði að nýju, því að báturinn var búinn að hægja ferð-
ina og var að leggjast að. Slangan gapti við Bolvík-
ingum og fannst hverjum og einum, að henni væri beint
að sér og sér einum.
Endum er kastað í land. Fjandskapur er að vísu mik-
Prarnhald á bls. 39.
• '■ ■■

■;■■■■
■ V:
-'-IIII-IÍ
' j:..
Sll

i í ■

.
IIiiili
. ,
i

s s v S s>

■ ■■',:■■':!
liti

|||i|l!!!
. -
VIKAN 31. tbl.