Vikan - 12.08.1965, Blaðsíða 15

Hvermig eiga
kirkfur að vera?
Samkvæmt gamalli og viðtekinni, íslenzkri hefð, eiga kirkjur
helzt að vera bárujárnsklæddar með þrem gluggum á hvorri
hlið og turn uppúr þakinu að framan. Að innan eiga þær að
vera blámálaðar og með stjörnum í hvelfingunni. Bekkirnir eiga
að vera óþægilegir og harðir, svo ekki sé hætta á, að maður
sofni undir ræðunni.
Þegar arkitektar fóru að spreyta sig á nýrri gerð af kirkj-
um, svo sem Neskirkju, Kópavogskirkju og Langholtskirkju,
þá sögðu margir: Jú, þetta er svo sem alls ekki ljótt hús, en
þetta er engin kirkja.
En nútíminn afneitar því, að kirkjur eigi að vera með ein-
hverju sameiginlegu lagi og fólk hefur jafnvel sannreynt, að
það er hægt að komast í stemmingu og samband við guðdóm-
inn í allra nýtízkulegustu kirkjum. Að mörgu leyti hafa arki-
tektar frjálsari hendur, þegar um kirkjubyggingar er að ræða
heldur en til dæmis skrifstofuhús eða íbúðarhús. Enda hafa þeir
notað sér frjálsræðið og árangurinn er sá, að víða um heim eru
nýjar kirkjur frumlegustu byggingar, sem sjást. Þar hefur
sköpunargleðinni verið gefinn laus taumurinn eins og sést á
meðfylgjandi myndum af þrem bandarískum kirkjum. Ein
þeirra minnir dálítið á Langholtskirkju, en það er raunar
kirkjubyggingarstíll, sem hefur verið talsvert mikið notaður.
Hún er úr timbri. Önnur er í fjalllendi í Arizona og hún er
steinsteypt, en framhliðin myndar kross, líka úr steinsteypu.
Frumsýningar á kvikmyndum eru ævinlega kærkomið tilefni
til samkvæmis í konunglegum stíl og þá láta sumir sig ekki
muna um að fljúga sem snarast yfrum þveran hnöttinn til að
geta verið viðstaddir. Ef maður vill láta telja sig reglulega
„fínt fólk“ á alþjóðlegan mælikvarða, þá má alls ekki sleppa
nokkru meiri háttar tilefni að sýna sig og það getur kostað
mikil ferðalög. Nýlega var frumsýnd í París kvikmynd, sem
hefur verið töluvert umtöluð og auglýst og heitir Zorba le
grec. Á eftir var veizla á Maxim og þar voru auðvitað Maria
Callas og Onassis. Þau gátu annars ekki séð kvikmyndina, því
miður, vegna þess að Maria var að syngja í Operunni og Onass-
is var að hlusta á. Hér er Onassis að hespa í sig kaffinu í veizl-
unni. Þar var líka frændi Constantíns Grikkjakóngs, sem heit-
ir Michel og er prins (það er víst prýðis atvinna). Hann hafði
sér við hlið unga konu og fagra, sem heitir Marina Karella og
er orðin fræg, að minnsta kosti í selskapslífinu.
Selskaps-
líf
í París
VIKAN 32. tbl.