Vikan - 12.08.1965, Blaðsíða 24

EINAR KRISTJANSSON
allt frá æsku og námsferli. Hann segl
um. - Jakob Möller skráði
Allir fslendingar þekkja lagið, sem
endar á þessari ljóðlínu, allir þekkja
röddina og flestir þekkja söngvar-
ann, margir þó aðeins af afspurn,
því hann hefur dvalizt langdvölum
við hirð hirma stóru óperuleikhúsa
og gert garðinn frægan. Um þrjátíu ára skeið
hefur hann sungið sig inn í hjörtu erlendra
óperugesta og á þeim tíma farið með fleiri
óperuhlutverk en nokkur annar íslendingur,
yfir 120 að tölu.
Hann fæddist í litlu húsi við Grettisgöt-
una fyrir um það bil 55 árum. Engar sögur
fara af því, hvort heilladísunum hafi sér-
staklega verið boðið í skírnarveizluna. Ein
þeirra hefur þó eflaust verið viðstödd og
gefið snáðanum fyrirheit um bjarta og fagra
söngrödd.
Þeir, sem vita ekki, að ævintýri gerast
enn í dag, hafa eflaust einhverja aðra skýr-
ingu á reiðum höndum. Ef til vill benda þeir
á, að faðir hans var raddmaður mikill og
forsöngvari í Úthlíðar-kirkju í Biskupstung-
um á yngri árum. Eftir að hann fluttist til
Reykjavíkur kynntust honum margir — ljúf-
menni í bláum samfesting, sem fór á hjóli
um götur bæjarins og kynti upp fyrir fólk
á fyrir-hitaveitu-árunum. Hann sá meðal
annars urrj, að Alþingismennirnir sætu ekki
loppnir á þingbekkjunum. — Svo er líka
haft fyrir satt, að móðir hans hafi bæði ver-
ið músíkelsk og haft laglega rödd. Kannske
er honum því komin söngröddin frá foreldr-
unum báðum, þegar öllu er á botninn hvolft.
En okkur langaði til að kynnast ferli
söngvarans nánar og erum þess vegna komn-
ir í heimsókn vestur á Nýlendugötu til Ein-
ars Kristjánssonar óperusöngvara:
— Ég held ég hafi sungið frá því ég man
eftir mér. Sjö ára gamall sat ég oft við glugg-
ann heima á Grettisgötu og söng fyrir Esj-
una öll þau lög, sem ég kunni. Fyrsta sóló-
hlutverkið fékk ég í barnaskólanum. Söng-
kennarinn bað mig að syngja sólóna í „Ólaf-
ur reið með björgum fram“. Áður höfðu þrír
strákar hjálpast aö við þetta ábyrgðarmikla
vandaverk. Það voru þeir Tryggvi Tryggva-
son í „Tryggvi Tryggvason og félagar hans“,
Sgurður Arnalds og einhver þriðji maður,
sem ég man ekki lengur hver var.
Hjá síra Friðrik Friðrikssyni í KFUM, sem
síra Friðrik æfði. Hann kendi okkur lög á
öllum mögulegum málum. Ég man til dæmis
eftir því, að við sungum lag úr lokaatriði
Aida, „Oh, terra addio. Seinna komst ég að
raun um það, að textinn og framburðurinn,
sem hann kenndi okkur, var nákvæmlega
réttur. Okkur munaði sko ekki um það tíu
ára þá að syngja á ítölsku.
Mútur slapp ég eiginlega alveg við, nema
hvað ég átti svolítið erfitt með að syngja,
þegar ég var tólf ára. Ég lét það samt ekkert
á mig fá og hélt áfram að syngja eins og
ekkert hefði í skorizt, og 15 ára gamall var
ég tekinn í Karlakór KFUM, fyrirrennara
Fóstbræðra. Þá var ég búinn að fá tenór-
rödd. Mér er sagt að ég hafi sungið háa cið
á inntökuprófinu, en samt var ég látinn í
II. tenór. Fyrir það er ég þeim Jóni Hall-
dórssyni, Halli Þorleifssyni, Óskari Norðmann
og þeim öðrum, sem því réðu, ævinlega þakk-
látur. Þessir menn vissu hvað þeir voru að
gera og hefur þótt vissara að hætta ekki á
að sprengja strákinn á barns aldri.
í þá daga vantaði reyndar ekki háa ten-
óra eins og nú. Ég held, að allir I. tenór-
arnir í KFUM-kórnum hafi glansað á háa
c-inu eins og að drekka vatn.
Menn velta því fyrir sér hvernig standi á
því, að tenórarnir séu miklu sjaldgæfari nú
en áður — kórarnir séu meira og minna í
vandræðum með að hafa uppi á háum ten-
órum. Ef þetta er rétt, kann ég enga skýr-
ingu á fyrirbrigðinu. En ég er alls ekki viss
um, að þetta sé tilfellið. Menn hafa bara svo
margt annað að dunda við núna. Nú má
enginn vera að því að syngja. Raddirnar leyn-
ast einhvers staðar —■ það veit bara enginn
um þær, jafnvel ekki þeir, sem eiga þær.
Þetta á kannske einkum við í þéttbýlinu.
Til sveita gefa menn sér enn tíma til þess
að syngja, og satt að segja eru furðumargir
góðir kórar til úti um allt land. Ekki alls
fyrir löngu rakst ég af tilviljun inn á kaffi-
kvöld í Skjólbrekku hjá Reykdælum og Mý-
vetningum og hlustaði á ágætan kórsöng.
Þar voru fínar raddir. Reyndar var ekki
nóg með, að mikið væri sungið. Mér er sagt,
að þeir hafi haldið þar 24 ræður áður en
yfir lauk. Ekki veit ég, hvort þetta er alveg
sannleikanum samkvæmt, því ég þurfti að
fara á miðju kvöldi.
Á menntaskólaárunum tók ég þá ákvörð-
un að gerast söngvari. Vissara þótti mér að
Óperan í Duisburg í hörkuspennandi knattspyrnuleik á móti Iiði blaða-
manna. Einar Kristjánsson, tenórsöngvari frá íslandi, skallar boltann
glæsilega (t. v.).
Fyrsta hlutverkið í óperuskólanum í Dresden. Einar Kristjáns-
son ásamt tveim skólasystrum í óperunni „Hvíta daman“.
Éflltl