Vikan - 12.08.1965, Blaðsíða 25

ngvari rlffjar upp endurminníngar sfnar ffyrlr Vikuna
r ffrái viðburðarfkum starffsferli hér og f næstu blðð-
AF NORDURLJOSUM
vera ekkert að básúna það út þá. Atvinnu-
möguleikar söngvara hér á landi voru ná-
kvæmlega engir. Ég ákvað að reykja aldrei
né drekka — hafði heyrt um einhverja söng-
konu, sem hafði farið í hundana á púrtvíns-
drykkju! Þá var hlegið að strákum sem
ekki reyktu og tóku í nefið. Hefði ég ljóstrað
því upp þá, hvers vegna ég ekki reykti,
hefði verið hlegið ennþá meira. Tóbaks-
bindindið hef ég staðið við, en ekki dettur
mér í hug að halda því fram, að ég hafi
aldrei fengið mér glas af góðu víni. Hitt get
ég með góðri samvizku fullyrt, að ég hef
aldrei sungið illa fyrir kallaður, og „söng-
vatn“ hef ég aldrei notað. Það er allalmennur
misskilningur, að menn syngi betur, eftir að
hafa fengið sér einn lítinn, en það er átak-
anleg fjarstæða. „Söngvatnið" sljóvgar dóm-
greindina, en gerir nákvæmlega ekkert gagn
heldur þvert á móti.
Ég söng svo með í ýmsum kórum. Einna
verst var ástandið í upplestrarfríinu undir
stúdentspróf. Þá var ég í fjórum kórum í
einu, Menntaskólakórnum, Stúdentakórnum,
Karlakór KFUM og Alþingishátíðarkórnum.
Auk þess stundaði ég söngnám hjá Sigurði
Birkis í tvo vetur.
Eftir stúdentspróf hélt ég svo mína fyrstu
tónleika í Nýja Bíói, nítján ára gamall.
Konsertdaginn var útlitið reyndar ekki sem
allra bezt. Emil Thoroddsen átti að spila und-
ir hjá mér, en forfallaðist á síðustu stundu.
Þá kom til mín einhver Vestur-íslendingur,
sem hér var á ferð. Hann kvaðst hafa áhuga
á að kynnast íslenzkum tónlistarmönnum og
gjarna vilja spila undir hjá mér. Efast ég
um, að ég hafi nokkurn tíma vitað hvað
hann hét. Ég tók boðinu fegins hendi, og
allt gekk eins og í sögu. Tíu árum seinna
hefði ég hreint ekki þorað að leggja út í
slíkt ævintýri.
Svo sendi ég mína pappíra og skilríki til
Berlínar og þóttist ætla í verkfræði, en datt
það aldrei í hug. Um haustið hélt ég til Vín-
ar og innritaðist á verzlunarháskóla, en var
þar jafnframt við söngnám. í Vín voru þá
við nám þeir Höskuldur Ólafsson í Lands-
bankanum, Grímur Magnússon læknir og
fleiri fslendingar. Eftir veturinn lá leiðin
svo aftur til íslands. Á heimleiðinni ætluð-
um við Höskuldur að koma við í Dresden
hjá kunningjum okkar, sem þar voru við
nám, en við vorum orðnir svo staurblánkir,
að af því gat ekki orðið. Lofaði ég í staðinn
að koma þar við, þegar ég færi aftur utan
til Vínar haustið eftir. Var ég hér um sum-
arið, hélt tónleika og lagði svo aftur í'ann.
Á leiðinni utan efndi ég loforðið frá vor-
inu áður og heimsótti Gústaf E. Pálsson, nú-
verandi borgarverkfræðing, en hann stund-
aði þá nám í Dresden. Forlögin höguðu því
svo til, að ég staldraði æðimiklu lengur við
í Dresden en til stóð.
II.
Við Gústaf gerðum okkur glaðan dag, og
um kvöldið settumst við inn á bjórkrá. Þar
var fyrir gleði allmikil, og ekki leið á löngu
þar til innfæddir hófu upp raust sína og
fóru að syngja. Gústafi þótti lítið til söngs-
ins koma og þótti fara hrakandi eftir því
sem á leið. Gat hann loks ekki orða bund-
izt: „Sýndu þessum helvítum hvemig á að
syngja, Einar!!“ Ég lét ekki segja mér þetta
tvisvar og söng — ja, auðvitað — Sole mio!
við feiknaundirtektir.
Þarna inni á kránni sat einkennilegur ná-
ungi með einglyrni. Hafði ég tekið eftir kall-
inum, en ekki veitt honum neina sérstaka
athygli.
Næsta morgun vakti einglyrnið okkur og
kvaðst vera búinn að tilkynna komu okkar
til dr. Staegemanns leikstjóra og kammer-
söngvara við ríkisóperuna í Dresden. Mér
brá auðvitað í brún, en kallinn var svo skratti
ákveðinn, að öll undanbrögð voru vonlaus.
Með hausverk og asperín í nesti fór ég svo
með honum til dr. Staegemanns, sem var
mættur ásamt undirleikara. Þegar ég hafði
sungið fyrir doktorinn, horfði hann íbygg-
inn á mig og sagði: „Þetta þarf Fritz að
heyra.“ Ég komst fljótlega að því, að „Fritz“
var enginn annar en Fritz Busch, yfiróperu-
dirigent í Dresden, bróðir hins fræga Adolfs
Busch. Næsta dag söng ég svo á aðalsviðinu
með æðstu stjórn ríkisóperunnar sem áheyr-
endur einhvers staðar í gapandi myrkrinu
fyrir framan mig. Þetta var hræðileg lífs-
reynsla, en árangurinn varð sá, að mér var
boðin ókeypis kennsla á óperuskólanum og
tilkynnt, að ég gæti skoðað mig með annan
fótinn í óperunni. Aðalkennari minn varð
dr. Staegemann.
Einar Kristjánsson 11 ára í drengjakórnum
hjá sr. Frikrik.
Fermingarmynd af Einari. Hann ólst upp á
Grettisgötunni og söng þar út um opinn
glugga fyrir Esjuna.
Einar tók stúdentspróf frá Menntaskólanum
í Reykjavík vorið 1930 og myndin er tekin
við þaff tækifæri.