Vikan - 12.08.1965, Blaðsíða 31

— Eins og?
— Eins og að spila, til dæmis. Ef þú ert að spila, geturðu setzt, jafn-
vel í návist konungsins. Einnig ef þú ert að sauma út. Þú verður að
hafa eitthvað milli fingranna, sem lítur út eins og vinna. Sumar sleppa
með því aðeins að halda á borðum. Þú sérð, að það er hægt að komast
framhjá þessu á ýmsan hátt.
Það var verið að laga hárið á drottningunni. Á borði fyrir framan
hana lá opið box með nokkrum eðalsteinum, sem hún bar við sig, einn
eftir annan.
Angelique hneigði sig hvað eftir annað og kyssti á hönd drottningar-
innar. Svo hörfaði hún lítið eitt. Hugur hennar sneri aftur til stúlk-
unnar, sem hún hafði séð i Saint-Jean de Luz, kvöldið, sem hún giftist
konunginum. Hvar voru nú þessir silkimjúku, öskuljósu lokkar og
þungu, víðu, spönsku krinólínupilsin ? Nú var drottningin klædd sam-
kvæmt franskri tízku. Hún gat verið rauðnefjuð af gráti, og enginn
tók eftir þvi. En Angelique hugsaði um það, hvernig svona vesæl og
heimþrársjúk kona gat haldið jafn miklu af virðuleik sínum.
Þegar drottningin fann að Angelique starði á hana, sagði hún: —
Sumir horfa svona þegar þeir ættu að horfa hinseigin.
Barcarole, sem var að leika sér úti í horni að kjölturakka drottningar-
innar veifaði Angelique glettnislegur í bragði.
Veðrið var gott svo allir fóru í gönguferð um garðana, en um leið
og kveikt var á lömpunum, flýttu allir sér að hafa fataskipti.
Angelique hafði fataskipti í búningsklefa hirðmeyja drottningarinnar.
Madame de Montespan benti henni á, að gimsteinarnir sem hún var
— Ójá, þannig liggur í því!
— Já, þannig liggur í þvi. Haldið aðeins áfram að horfa örlitla
stund í augu við mig, þá getur enginn efast um, að Madame og Mon-
sieur du Plessis-Belliére séu aftur orðin sátt.
—■ Og er það lika mikilvægt?
-— Konungurinn óskar þess.
— Ó, þér eruð....
— Kyrr.
Handleggur hans var eins og stálhrammur þótt röddin væri lág og
róleg.
— Þér kremjið mig. Haldið ekki svona fast.
— Skelfing þætti mér gaman að kremja yður. Verið róleg, kannske
ég eigi það eftir. En þetta er hvorki staður né stund.... Sjáið, Arn-
ulphe er að láta Agnés lesa hinar ellefu reglur hjónabandssáttmálans.
Hlustið vandlega, Madame.
Angelique fannst ómögulegt að veita leiknum eins mikla athygli
og hún hefði óskað. Hún hafði áhyggjur af því, hve Philippe var nærri
henni. — E’f ég aðeins gæti talið mér trú um, hugsaði hún, — að hann
héldi mér þannig af frjálsum vilja.
Hana hálf langaði að snúa sér að honum og segja: — Philippe, við
skulum hætta að láta eins og dekurbörn. Við eigum svo margt sam-
eiginlegt sem tengir okkur, trúðu mér til. Þú ert ennþá stóri frændinn,
sem ég dáðist að og dreymdi um, þegar ég var lítil stúlka.
Hún gaut augunum útundan sér og varð undrandi, þegar hún sá,
að umhyggja hans fyrir henni, hafði ekki haft nein áhrif á glæsilegan
KONGSBERG
úrvals verkfæri!
Umbotfsmenn á islandi
K.Þorsfeinsson & Co.umbods-heiidverziun
með, væru of látlausir fyrir hirðina. Það var enginn tími fyrir hana
að senda til Hotel de Beautreillis í Paris eftir öðrum, en tveir gim-
steinasalar frá Lombardi, sem voru við hirðina, komu henni til hjálp-
ar. Fyrir sanngjarnt verð leigðu þeir skartgripi til fárra klukkustunda,
en ekki fyrr en viðskiptavinir þeirra höfðu undirritað hrúgu af skjöl-
um, þar sem þeir hétu því að hverfa ekki með dinglumdanglið, sem
þeir höfðu leigt.
Angelique skrifaði undir og borgaði „sanngjörnu" leiguna, sem reynd-
ist vera tvö hundruð livres. Fyrir þá upphæð hefði hún getað keypt
að minnsta kosti tvö góð armbönd. Svo fór hún niður í stóra salinn
á fyrstu hæð, þar sem leiksviðið hafði verið sett upp.
Konungurinn var þegar seztur. Hinar ströngu siðareglur höfðu ekki
skilið eitt einasta sæti eftir, og þaðan sem Angelique stóð, aftast i hópn-
um, varð hún að láta sér nægja að njóta leiksins af hlátursrokunum,
sem komu eftir röðunum.
— Hvert er álit yðar á boðskap Moliére ? spurði rödd við eyra hennar.
— Hann er mjög lærdómsríkur, finnst yður ekki?
Röddin var svo þægileg, að Ángelique hélt að sig væri að dreyma,
þegar hún leit við og sá Philippe standa við hlið sér. Hann var goðum
líkur i bleiku satínfötunum, sem voru brydduð með silfurþræði. Aðeins
auðugt litaraft hans og ljóst yfirskeggið kom i veg fyrir, að hann
væri hlægilegur í þessum fötum. Hann brosti.
Angelique neyddi sig til að svara kæruleysislega — Þetta er eitt af
sérkennilegustu leikritum Moliére, en héðan sé ég ekki nokkurn skap,-
aðan hlut.
— Það var slæmt! Leyfið mér að hjálpa yður á betri stað.
Hann renndi handleggnum um mitti hennar og leiddi hana af stað.
Fólk vék úr vegi fyrir þeim. Hylli sú, sem Philippe naut hjá konung-
inum, gerði það að verkum, að honum voru flestir vegir færir. Þar
fyrir utan hafði hann ýmis konar hlunnindi sem marskálkur, svo
sem að mega aka vagni sínum inn á hlað Louvre og sitja I návist kon-
ungsins, en kona hans naut ekki sömu forréttinda.
Hann fann góðan stað fyrir þau hægra megin við sviðið. Þau urðu
að vísu að standa, en þau sáu ljómandi vel.
— Þett er góður staður, sagði Pilippe. — Við getum séð sviðið og
konungurinn getur séð okkur. Hvernig getur það verið betra?
Hann hafði ekki sleppt Angelique, heldur hélt stöðugt um mitti
hennar. Nú hallaði hann andliti sínu svo nærri hennar, að silkilokkar
hans kitluðu vanga hennar.
— Þurfið þér að standa svona nærri mér? hvíslaði hún. Eftir smá-
umhugsun hafði hún komizt að Þeirri niðurstöðu, að þetta nýja hátta-
lag eiginmanns hennar væri mjög tortryggilegt.
— Já, ég þarf þess. Hin asnalega framkoma yðar hefur gert það
að verkum, að konungurinn er mjög á verði. Ég vil ekki, að hann geti
á nokkurn hátt efazt um tryggð mína gagnvart honum. Hver minnsta
ósk hans er skipun fyrir mig.
likama hans, sem var svo barnalegur, þrátt fyrir barnalegan búning
hans. Látum kjaftaskjóðurnar þvaðra hvað sem þær vilja um du
Plessis-Belliére markgreifa. Hann er enginn gervimaður á borð við
Chevalier de Lorraine. Hann var orrustuguðinn sjálfur, Mars, hinn
harði, óútreiknanlegi og marmarakaldi.
Hann bar ágalla sina á sama hátt og fötin, með sjálfsöryggi og glæsi-
leik, og ef til vill örlítið líkt því, að honum leiddist þau. En bak við
þessa framhlið var ástríðuhiti mannsins, sem virtist snauður af hinum
venjulegu tilfinningum. Angelique gat ekki varizt þeirri tilhugsun, að
hún væri ekki mikið meira en tréstytta fyrir honum. Það var óþægi-
leg hugsun.
— Moliére er mjög sveigjanlegur, sagði Philippe nokkru síðar, þegar
þau voru á leið yfir garðinn i áttina að danssölunum, eftir að leik-
ritinu var lokið. — Hann gleymir því aldrei, að hann er að skrifa fyrir
kónginn og hirðina, svo hann setur allt fram eins og venjulegt fólk
myndi gera. En hann þekkir mannlegt eðli svo vel, að hver og einn
getur þekkt sjálfan sig í persónum hans, án þess að koma óþægilega
við sig.
Philippe er ekki svo heimskur, þegar allt kemur til alls, hugsaði
Angelique.
Hann hafði tekið handlegg hennar. Hún var ekki laus við beyg.
— Látið ekki eins og ég ætli að brenna yður, sagði Philippe. — Ég
skal samþykkja að stofna ekki til vandræða i fjölmenni. Þegar veiðin
er annars vegar, er venjan að reka veiðidýrið í sjálfheldu, og standa
svo andspænis því. Jæja, við skulum koma að mergi málsins. Þér
unnuð fyrstu lotu, með því að neyða mig til að giftast yður. Ég vann
næstu, með því að refsa yður iltið eitt — þó miklu minna en þér áttuð
skilið. Þér unnuð þriðju, með því að koma til Versala Þrátt fyrir að ég
hefði forboðið yður það, og að konungurinn skyldi veita yður viðtöku.
Ég verð að viðurkenna það. Svo hófst næsti leikur. Ég vann fyrstu
lotu með því að ræna yður. Þér unnuð aðra lotu með þvi að sleppa.
Mér þætti gaman að vita hvernig. I stuttu máli sagt, við erum jöfn.
Hver vinnur næstu lotu?
— Það er undir örlögunum komið.
— Og vopnunum. Ef til vill vinnið þér aftur. Þér hafið töluverða
möguleika. En ég vara yður við einu: — Að lokum mun ég vinna. Ég
hef fengið orð fyrir að vera þrár og gefast ekki upp. Hversu miklu
viljið þér veðja móti því, að þegar allt um endar, sitjið þér mín vegna,
spinnandi í klaustri, án nokkrar minnstu vonar um að komast út að
eilífu?
— Hversu miklu viljið þér veðja á móti þvi, að dag nokkurn verðið
þér orðinn brjálæðislega ástfanginn af mér?
Philippe stirðnaði upp. Andardráttur hans varð þungur, eins og aðeins
þessi tilhugsun fyllti hann reiði.
— Allt í lagi, við skulum veðja, sagði Angelique. —Þér stunguð
upp á því. Ef þér vinnið, skuluð þér fá öll mín auðæfi, alla verzlun
VIKAN 32. tbl. gj