Vikan - 12.08.1965, Side 33

mína og skip mín. AÖ hvaða gagni myndu bau koma mér, ef ég ætti
að vera innilokuð í klaustri, hálf hungruð og orðin að hablandi fávita
vegna pyndinga yðar?
— Eruð þér að hlægja? spurði hann og starði á hana. Jæja, hlægið
þér bara, bætti hann svo við illskulega.
— Hvað á ég að gera? Ég get ekki alltaf grátið.
Samt þrýstust tárin fram i augu hennar. Og þegar hún lyfti höfðinu
til að endurgjalda augnaráð hans, sá hann við hálsrætur hennar, undir
perlufestinni, sem hún hafði leigt sér, marblettina, sem hann hafði
gefið henni.
—- E'f ég vinn, Philippe, muldraði hún, — krefst ég þess að þú gefir
mér gullkeðjuna, sem hefur verið í fjölskyldu þinni frá tíð fyrsta
konungsins, og sem elzti sonur hverrar kynslóðar á að leggja um háls
sinnar útvöldu. Eg man ekki nákvæmlega söguna, sem fylgir festinni,
en ég man að í sveitinni var álitið, að hún hefði töframátt og gæfi
Plessis-Belliére konunum hugrekki og hreinleik. Þú kærðir þig ekki
um að fylgja þessari erfðavenju.
— Þér þurftuð ekki á henni að halda, svaraði Philippe fljótmæltur.
Svo yfirgaf hann hana og skálmaði i áttina að höllinni.
Svo margar hugsanir þutu I gegnum kollinn á Angelique á leiðinni
frá Versölum til Parísar, að hún var komin heim áður en hún vissi
af. Öll þessi nýja reynzla i Versölum hafði fyllt hana spennu, heillað
hana og fyllt hana áhyggjum, en samt hafði hún haft mjög gaman af
henni. Það myndi taka hana langan tima að gera sér grein fyrir öllu,
sem fram hafði farið.
Róin á heimili hennar í Rue Beautrellis, var notaleg. Hún var aum
í öllum limum eftir þúsund hneigingar; hún var komin að þeirri niður-
stöðu, að hirðlifið hlyti að halda öllum vöðvum stinnum og þjálfuðum
fram á elliár. Hún var komin úr allri slíkri þjálfun.
Það fyrsta, sem hún gerði, morguninn eftir að hún kom heim, var
að skrifa föður sínum til Poitou og biðja hann að koma undir eins
til Parisar, með alla þjóna hennar og synina tvo, Florimond og Cantor,
sem hann hafði haft í nokkra mánuði. En þegar hún gerði boð eftir
einkabréfberanum sinum, minnti Roger hana á, að hann hefði horfið
fyrir nokkrum dögum, ásamt hrossunum og öðru starfsliði hesthúsanna.
Madame le Marquise hafði alveg gleymt, að hesthús hennar voru að
öllu leyti tóm, nema að þar mátti finna tvær léttikerrur.
Angelique átti í erfiðleikum með að hemja sig frammi fyrir þjóni
sínum. Hún fyrirskipaði Roger að reka hvern og einn af þessum svik-
urum, þegar þeir kæmu aftur, og hýrudraga þá um það, sem þeir hefðu
ekki fengið útborgað. Roger gat þess, að það væri lítil von um að sjá
þá nokkurntíma framar, þvi þeir hefðu þegar gengið í þjónustu Mon-
sieur le Marquis du Plessis-Belliére. Þar að auki, útskýrði hann, hefði
fæstum þeirra fundizt nokkuð athugavert að flytja hesta markgreifa-
frúarinnar heim til markgreifans.
— Það er ég, sem gef fyrirskipanir í þessu húsi! sagði Angelique.
Hún skipaði Roger að fara til Place de Gréve, eins fljótt og hann
gæti, og ráða nokkra nýja þjóna, síðan til Saint-Denis og kaupa hesta
— fjóra, og tvo reiðhesta til vara. Svo átti hann að fara til vagnasmiðs-
ins, þar sem vagnar hennar höfðu áður verið gerðir. Þetta var að visu
að kasta peningunum út um gluggann. Philippe hafði framið þjófnað,
hvorki meira né minna. Hversvegna seldi hún hann ekki í hendur
lögreglunnár? Nei, hún gat ekkert annað gert en látið þetta yfir sig
ganga, og það var það erfiðasta.
— Hvað um bréfið, sem Madame la Marquise óskaði að senda til
Poitou? spurði Roger.
— Komið því á fyrsta mögulegan almenningspóst.
— Almenningspósturinn fer ekki fyrr en á miðvikudag.
— Það skiptir ekki máli. Bréfinu liggur ekki svo á.
Til þess að róa sig fór Angelique til Quai de la Mégisserie, þar sem
hún átti aðeins verzlun, sem verzlaði með austræna fugla. Hún valdi
stóran litskrúðugan páfagauk, sem bölvaði eins og sjóræningi, og hugs-
aði um leið, að Athénais myndi ekkert hafa á móti því. Einmitt þvert
á móti. Við þessa gjöf bætti hún svo litlum svertingja jafn skrautlega
klæddum og fuglinn. Hún vissi, að Madame de Montespan myndi kunna
að meta gjafmildi hennar, og það var vel þess virði.
Daginn eftir komst Angelique að þeirri niðurstöðu, að hún þrifist
eki án andrúmslofts hirðarinnar, og lagði af stað til Saint-Germain-en-
Laye, sem nú i þrjú ár hafði verið aðaluppáhaldsstaður Lúðvíks XIV.
6. KAFLI
Eftir fyrstu snjóa, sem féllu snemma þetta ár fór hirðin til Fontaine-
bleau, þar sem bændurnir höfðu beðið hans hágöfgi, konung Frakk-
lands, að hjálpa þeim að losna við úlfana, sem æddu yfir héraðið.
Skýin héngu niður undir jörð, þegar löng vagnaröðin, fótgangandi
menn og ríðandi, silaðist yfir akrana, sem nú sváfu undir órofnu, hvitu
teppi. Úlfaveiðin átti að standa í eina viku. Jafnframt áttu að vera
dansleikir, leikrit og kvöldverðarboð.
Angelique leitaði allsstaðar að Philippe — hvort það var vegna þess,
að hana langaði að sjá hann eða óttaðist að sjá hann, það vissi hún ekki.
Hún hafði enga ástæðu til að vænta neins góðs af þeirra fundi. Að likind-
um myndi hann ekkert hafa handa henni annað en hörð orð og beiskan
svip. Það var að likindum bezt, að hann léti sem hann sæi hana ekki,
og sýndi henni minni kurteisi en nokkurri annarri konu við hirðina.
Hann virtist hafa gleymt tilvist hennar. Hún var stöðugt á verði, því
hún vissi, að þegar hún sæi Philippe, myndi hún eiga erfitt með að
dylja tilfinningar sínar gagnvart honum, blöndu af auðmjúkri aðdáun
og leyndri von um, að draumar bernsku hennar mættu rætast.
Hversu óralangan tíma, hugsaði hún, tekur það bernskudraum-
ana að deyja.
Fyrsta daginn sem hún var í Fontainebleau sá hún hvergi móta
fyrir Philippe. Hann var allt of önnum kafinn að undirbúa veiðina.
Hirðmennirnir reyndu hver um annan þveran að segja æsilegustu
sögurnar af því, hve hrjáðir bændurnir væru af hinum grimmu úlfum.
Kindur höfðu horfið úr húsunum. Tíu ára barn hafði verið rifið á
hol og étið. Sérstaklega hættulegur flokkur virtist vera undir forystu
stórs karldýrs — á stærð við kú, sögðu innfæddir, sem höfðu séð hann
í útjaðri þorpsins. Á nóttunni heyrðist hann snörla og ýlfra fyrir dyr-
um húsanna, meðan börnin inni fyrir földu sig í pilsum mæðra sinna
og höfðu ekka af skelfingu. Enginn fór út eftir rökkurbyrjun.
öll réttiniM áskilin, Opera Mundi, Paris. Framhald í ncesta blaOi.
Eignist nýja vini!
Pennavinir frá 100 löndum óska eftir
bréfaskriftum við yður. Upplýsingar á-
samt 500 myndum verða send til yðar
án endurgjalds.
CORRESPONDENCE CLUB HERMES
Berlin 11, Box 17, Germany
KRISTINN GUÐNASON H.F.
Klapparstíg 27 — Laugarveg 168
S(mi 12314 og 21965.
VIKAN 32. tbl. gg