Vikan - 12.08.1965, Blaðsíða 36

Aiðvitað alltaf
PE 31
Er geysisterkt
„Long-play" segul-
band. Sérstaklega
hentugt fyrir t.d.
skóla, verzlanir og
hótel.
PE 41
Er „Double-Play"
segulband fyrir öll
2ja og 4ra rósa
segulbandstæki.
PE 65
Triple Record. Er
þunnt, en sterkt.
Er þrefalt lengra
en venjuleg segul-
bönd.
ÚTSÖLUSTAÐIR: TÝLI H.F. Austurstræti 20, RADIÓVER SkólavörSu-
stíg 8, VÉLAR & VIÐTÆKI Laugaveg 92, GEORG ÁMUNDASON, viS-
tækjaverzlun.
Stefán Thorarensen h.f.
Heildverzlun — Laugaveg 16 — Sími 21484.
koma á fót eigin akademíu, svo
að þið þyrftuð ekki allir að rjúka
utan til frekara náms?
— Ég held, að það sé alls ekki
ráðlegt. Við erum alltof fámenn
þjóð til að geta haldið uppi góðri
akademíu. íslenzkir listamenn
finnst mér eigi að fara utan til
að kynna sér nýjungar í listinni,
þar sem við erum nokkuð á eftir
tímanum. Það er nú þannig með
list eins og annað, að maður er
alltaf að læra meira, já allt lífið.
Það er ekki hægt að fá neitt
lokapróf upp á vasann, sem segir,
að maður sé útærður listamaður.
Það er nauðsynlegt að fara utan,
læra meira og víkka sjóndeildar-
hringinn.
— Hvað ætlar þú að vera lengi
í Gautaborg og hvað tekur svo
við hjá þér7
— Það er alveg óráðið enn.
Skólinn er til fimm ára, en ég
veit ekki, hvort ég verð út allan
tímann. Annars er Svíþjóð bara
stökkpallur fyrir mig lengra út í
heim.
Og við óskum Einari alls hins
bezta í framtíðinni og fyrir mitt
leyti vona að honum takist að
hafa róandi áhrif á sem flesta
með myndum sínum. Það er síð-
ur en svo vanþörf á því á þess-
um tímum hraða og spennu.
G. E.
Nóttin logar af norður-
Ijósum
Framhald af bls. 27.
ef til vill mörgum árum seinna,
að þetta var alls ekki nógu gott
og sízt fullkomið. Svo kemur
margt fleira til. í túlkun á augna-
blikinu getur skrjáf í brjóstsyk-
urspoka haft bölvanleg áhrif á
mann, þótt enginn áheyrenda taki
eftir því. Ég held, að það sé nán-
ast útilokað, að einsöngvarinn
komist svo út úr umheiminum í
söng, að hann viti ekki af áheyr-
endum. Svo má ekki gleyma und-
irleikaranum. Allt getur staðið og
fallið með því að undirleikarinn
sé á sömu bylgjulegnd og söngv-
arinn, og góður undirleikari verð-
ur aldrei ofmetinn. Oft er undir-
leikarinn engu veigaminna hlut-
verk en söngurinn til dæmis í
Winterreise Schuberts.
Þrátt fyrir góða daga við óper-
una í Dresden, var ég ekki alls
kostar ánægður með minn hag.
Mér fannst, að ég yrði þar alltaf
hálfgerður Benjamín í óperufjöl-
skyldunni, og of lengi yrði litið á
mig sem byrjanda. Sumum hef-
ur eflaust fundist það ganga fífl-
dirfsku næst hjá 25 ára „ungl-
ingi“ að vilja stefna hærra. En
ég tók þá ákvörðun, þegar eitt
ár var eftir af samningstímanum
að reyna að fá mig lausan. Þá var
hinn frægi hljómsveitarstjóri
Karl Böhm orðinn óperustjóri í
Dresden. Hann varð fokvondur,
þegar ég kom til hans og stundi
upp erindinu og spurði hvað í
andskotanum sú ósvífni ætti að’
þýða hjá 25 ára sveinstaula að
þykjast vilja fara frá einhverri
beztu óperu í heimi — hvort mér
þætti ekki heiður í því að fá að
vera þarna! Ég sat fast við minn
keip, var leystur undan samn-
ingsskildunum og réðist sem 1.
lyriski tenór til óperunnar í
Stuttgart.
Réttindi 1. lyriska tenórs eru
fólgin í því, að hann situr fyrir
hlutverkum og getur valið og
hafnað. Þótt vinnan hafi verið
mikil áður, þá margfaldaðist hún
nú. Það hentaði mér vel, því að
markmið mitt var að fá tækifæri
til að læra og syngja sem flest
hlutverk.
Eiginlega er maður ekki orðinn
fullgildur óperusöngvari, fyrr en
maður hefur svona 20 hlutverk á
takteinum, sem maður getur
sungið hvar og hvenær sem er.
Nú eru þau orðin yfir 120 tals-
ins, og býst ég ekki við, að þeir
séu margir, sem sungið hafa öllu
fleiri hlutverk. Fyrir utan þýzku
óperurnar söng ég ítalskar, rúss-
neskar og tékkneskar óperur og
svo auðvitað danskar, eftir að ég
fluttist til Kaupmannahafnar.
Margar þeirra eru reyndar sjald-
an fluttar og sumar næstum
aldrei.
Aldrei hef ég komizt í aðra
eins púlvinnu og í Stuttgart. Gerð
var æfingartafla fyrir hvern dag.
Á henni gat maður lesið, hvað
dagsverkið átti að vera. Mest man
ég eftir því að hafa verið ætlað
að byrja að æfa 11 óperuhlut-
verk sama daginn! Þá var nú tími
til kominn að biðjast vægðar. —
En svona gat þetta verið. Díri-
gentarnir voru þrír og höfðu ein-
att margar óperur í æfingu í einu
hver um sig. Þess vegna gat hitzt
svo á, að óviðráðanlega mörg
verkefni hlæðust að í einu.
Vinnan skiptist aðallega í
tvennt, æfingar á sviði og hlut-
verkalærdóm. Með hvert nýtt
verkefni, sem manni er fengið í
hendur er farið til „korrepeti-
tors“, en það er píanóleikari, sem
hefur því hlutverki að gegna að
berja rulluna inn í hausinn á
söngvurunum. Með honum er svo
æft klukkutíma á dag, þar til
hún er lærð. Auðvitað er mjög
mismunandi, hvað menn eru
lengi að læra, en það þykir mjög
góður gangur að læra hlutverk
á hálfum mánuði. Það tókst mér
yfirleitt.
Enginn verður óbarinn biskup,
og enginn verður góður óperu-
dirigent nema hafa verið korre-
petitor árum saman. Það er
feiknagóður skóli fyrir þá. Smátt
og smátt læra þeir hvern einasta
takt í hverju hlutverki í hverri
óperunni á eftir annarri. Ekki er
hægt að hugsa sér betri þjálfun.
Þótt dvölin í Stuttgart yrði
ekki ýkjalöng — aðeins 2 ár —
var þeim mun meira unnið. Þar
VIKAN 32. tbl,