Vikan - 26.08.1965, Page 11
ð ná?
ins út á við?
húsmóðurstörfin margþætt og erfið eklci sízt ef mörg börn
séu í heimili.
Það er staðreynd, að við búum í litlu þjóðfélagi og oltkur
vantar tilfinnanlega starfskrafta á ýmsum sviðum. Ef það
er rétt, að húsmæður hafi lítið að gera, höfum við þá í raun
og veru efni á því, að láta starfsorku þeirra fara forgörðum?
Fyrir skömmu fór VIKAN á stúfana og lagði sömu s'pum-
ingu fynr átta íslenzlcar húsmæður. Hún hljóðaði svo:
ð fá börn og litll heimili stanffi ekkert utan
m
FRÚ INGIBJÖRG
JÖNSDÖTTIR
Hafi þjóðfclagið ekki efni á að láta
ungar sérmenntaðar konur taka að sér
hússtörf, sem hver einasti karlmanns-
skussi gæti unnið með báðar hendur*
fyrir aftan bak, er það skylda stjórn-
arvaida að útvega vöggustofur og
barnaheimili, sem ekki eru einungis
fyrir einstæðar mæður. Það hlýtur að
öllu leyti að vera betra fyrir börnin
að mæður þcirra fái að starfa að sín-
um hugðarefnum og vera á meðan í
gæzlu sérfróðra kvenna um barnaupp-
eldi en að hanga i pilsum einhverrar
ómyndar, sem er orðin ieið á að þrífa
sama skitinn dag eftir dag. Ég hef
að vísu aldrei haft hæfileika eða iöng-
un til að vinna úti, en samt vildi ég
það heldur en að forpokast heima hjá
mér og hlusta á Keflavíkurmúsík dag-
inn út og inn. Hinsvegar hef ég aldrei
fyrirhitt þann karlmann, sem álítur
að neinn annar en konan hans geti
hugsað um börn þeirra beggja svo að
vel megi fara. Það er varla til það
barn, sem ckki hefur gott af að vera
á barnaheimili, varla til sú kona, sem
ekki hefur gott af að komast í ann-
að starf og snertingu við hinn stóra
heim og ekki til sá karlmaður, sem
ekki vill að konan hans sé „bara“ hús-
móðir. Ég get samt ekki — svo ég
svari loks spurningunni, sem upp var
borin — séð neina ástæðu til að kon-
ur, sem ekki eiga fleiri börn en ég,
geti ekki unnið utan heimilis. Ég
hcf a.m.k. unnið með heimilinu þessi
þrcttán ár, sem það hefur tekið mig
að ala af mér sex börn.
FRO ASTBJÖRG
GUNNARSDÚTTIR
Þetta er erfið spurning fyrir konu,
sem ckki hefur mikið fjármálavit og
ekki þekkir tölulegar staðreyndir
þjóðarbúsins. En ef það er rétt, sem
oft heyrist manna á meðal, að íslend-
ingar lifi um efni fram, yrði svar mitt
neikvætt. Hins vegar er þetta vafa-
laust dálítið tvíeggjað, þar eð konur,
sem ckki vinna utan heimilisins, geta
vafalaust sparað þjóðarbúinu ýmislegt
í beinum og óbeinum peningum, bæði
við barnauppeldi og heimilishald al-
mcnnt.
Ef kona með börn vinnur úti er
nauðsynlegt, að hún geti komið börn-
unum sínum vel fyrir á meðan, ann-
að hvort á barnaheimili cða í umsjá
góðrar barnfóstru. Æskilcgt væri, að
þær konur, sem hafa verið menntað-
ar á dýran hátt létu þjóðfélagið njóta
starfskrafta sinna og menntunar að
minnsta kosti um tíma, þó þannig,
að börnum þeirra sé vcl borgið, og
þau fái það uppeldi, sem hæfir til
þess að gera þau að nýtum þjóðfélags-
borgurum.
FRO GYÐA
SIGVALDADÓTTIR
Konur í nútímaþjóðfélagi eru gjarnan
menntaðar langt fram yfir skyldu.
Konur geta nú valið sér lífsstarf eftir
eigin viid og að minu áliti ætti starf-
ið að vera þeim nokkurs konar hug-
sjón. Þess vegna finnst mér, að þær
konur, eigi að halda áfram því starfi,
sem þær völdu sér ungar, ef þær hafa
létt heimili. Sumum finnst, að það
hafi slæm áhrif á börn og heimili, ef
húsmóðirin vinnur úti. Ég held að
þetta sé þveröfugt. Það er alltaf fersk-
ari blær yfir þeirra konu, sem fær
að vinna að sínum hugðarefnum,
og hún skipuleggur störf sín
betur en sú, sem alltaf þarf að vera
hcima og gæta bús og barna, og þessi
ferski blær gerir andrúmsloft heimil-
isins ánægjulegt.
Börnin ættu þó alltaf að skipta móð-
urina meginmáli og stangist atvinna
konunnar alvarlega á við hlutverk
hcnnar sem móður, verður hún að
hætta að vinna. Þær konur, sem ég
lít einna mest upp til eru þær, sem
verða að sitja heima með stóran hóp
barna og geta ekki sinnt öðru en upp-
eldi þeirra. Það er sárt að þurfa að
slíta sig frá þvf starfi, sem maður
hefur valið sér ungur, ég hef reynt
það' sjálf, en átti þó því láni að fagna
að þurfa ekkl algjörlcga að hætta
störfum. Ég efast um, að nokkur kona
geti gert þjóðfélaginu meira gagn, en
það að skila því mörgum og vel upp-
öldum borgurum enda þótt hún hafi
unnið starf sitt algjörlega innan vé-
banda heimilisins.
FRÚ SIGRIÐUR
THORLACIUS
Hægan, hægan! Hvert er verið að
stefna?
Megum við húsfreyjurnar á litlu
heimilunum kannski eiga von á því,
að með skattseðlinum fylgi miði, með
svona áletran: Þjóðfélagið tilkynnir
yður, að þar sem þér hafið svo lítið
heimili, sé yður framvegis skylt að
stunda starf utan heimilis. — Og ekkl
einu sinni „virðingarfyUst", undir'.
Kannski ætti líka að fylgja giftingar-
vottorðinu ávarp, þar sem ákveðinn
er liámarksfrestur til að koma sér
upp hæfilega stórrl fjölskyldu, áður
en húsfreyjan er skylduð til að hætta
að sýsla við gestamóttökur, sinna fél-
agsmálum eða Uknarstörfum, eða
stunda listiðkanir og annað óarðbært
föndur, sér og öðrum til gagns og
gleði.
Nei, við skulum forðast að setja
dæmið upp á þennan hátt, eins og yfir
okkur standi risi, sem heitir „þjóð-
félag“, og hafi rétt til að hefta at-
hafnafrelsi okkar að vild. Annað mál
er. að verkefni kalla að úr öllum átt-
um, kalla á hverja vinnufúsa hönd og
starfsaman huga. Þeir, sem ekki hlýða
þvi kalli, fara að jafnaði mikils á mis,
því Ufshamingja og starfsgleði eru
æði oft samstíga. En hvort farsælla
er, að sinna því kalU inni á eigin
heimili eða utan þess, það er ein-
staklingsbundlð.
VIKAN 34. tbl. -Q